Od autora: Artykuł w całości: Nasz stosunek do kogoś lub czegoś czyni nas nieszczęśliwymi lub szczęśliwymi. Człowiek pragnie być szczęśliwy i za wszelką cenę dąży do tego szczęścia. Ktoś buduje wyłącznie karierę i wybiera ścieżkę samotnej, pozbawionej rodziny osoby. A dla niektórych rodzina jest bardzo ważnym czynnikiem szczęścia. Obie ścieżki mają równe prawo do istnienia i żadna z nich nie jest lepsza ani gorsza. Materiał ten przeznaczony jest przede wszystkim dla osób, które wybrały drogę szczęścia rodzinnego. A zanim porozmawiamy o tym, jakie zasady panują w relacji między mężczyzną i kobietą, pamiętajmy, że zarówno mężczyźni, jak i kobiety pochodzą ze swoich rodzin. Pierwszym i ważnym porządkiem w życiu każdego człowieka jest jego stosunek do rodziców urodzony w małej grupie – Twojej rodzinie. Nasze pierwsze relacje to relacje z mamą i tatą, które przenosimy przez całe życie do wszystkich innych grup społecznych. Każdy system i grupa ma swoje własne zasady, ale wszystkie one opierają się na naszych pierwszych relacjach z rodzicami. Często słyszymy takie stwierdzenia: „Mój ojciec nie zasługiwał na to, abym go kochał” lub „Moja mama nie spędzała ze mną zbyt wiele czasu, nie zasługuje na to, aby być moją matką”. Dzieci nie akceptują swoich rodziców takimi, jakie je otrzymały, albo uważają, że otrzymały za mało, albo że otrzymały w ogóle coś niewłaściwego. Dzieci usprawiedliwiają swoje odrzucenie błędami rodziców; i to, czy ich rodzice mają prawo być rodzicami, decydują w zależności od ich pewnych cech. Bardzo często dzieci zastępują akceptację żądaniem: „Powinni byli dać mi inne wykształcenie, zapewnić mi utrzymanie itp.” i zamiast szacunku – wyrzuty wobec rodziców: „Za mało czasu poświęcili mi , nie kochali mnie, nie wychowywali mnie jak inni” itd. Człowiek otrzymuje ojca i matkę dokładnie taką, jakiej potrzebuje. Ludzie zostają rodzicami nie ze względu na jakieś cechy, ale dlatego, że jest do tego przeznaczone. Przychodzimy na ten świat z takim czy innym zadaniem dla naszego wcielenia. A najlepszym środowiskiem do rozwoju i realizacji tego zadania są nasi rodzice. Nawet jeśli są społecznie nieprzystosowani, nawet jeśli nic o nich nie wiemy, to właśnie oni są mamą i tatą, dzięki którym dostaliśmy życie. O wiele więcej znaczy to, że my otrzymujemy życie, a nasi rodzice nam je dają, niż wszystko, co rodzice robią później. Przychodzimy do tej czy innej rodziny na nasze podobieństwo - na podobieństwo naszych oszczędności. Nie jesteśmy ani lepsi, ani gorsi od naszych rodziców. Jesteśmy tacy jak oni. Pytanie: Witam! Nazywam się L. Jestem żonaty od 2,5 roku. Mieszkamy z mężem u moich rodziców. Po prostu mnie denerwowali. Jak możemy im to wytłumaczyć, żeby nie wtrącali się w życie naszej rodziny? Nie żyli zbyt dobrze. Mój ojciec dużo pije, kilka razy nas opuścił, a potem wrócił. Rodzice ciągle się kłócą i krzyczą na siebie. Nie udało im się zbudować rodziny, a mimo to dają nam rady! Bardzo mnie to irytuje i nie wiem co robić. Wiem, że nigdy nie będę żyć tak jak oni. Ich związek doprowadza mnie do wściekłości. Nie mamy teraz możliwości zamieszkania osobno. Jak odciąć się od rodziców? Powiedz nam, proszę? Odpowiedz. Witaj, L. Wiele dzieci jest zirytowanych życiem swoich rodziców. I myślą: „Nigdy tak nie będę żyć! Mogę żyć lepiej!” Jest to jednak ogromne nieporozumienie. Kiedy nie akceptujemy czegoś u naszych rodziców, kiedy się irytujemy, złościmy, obrażamy, to z biegiem czasu nabywamy dokładnie te same cechy, co nasi rodzice. Oznacza to, że stajemy się tacy sami, a trochę „gorsi”. Tak działa porządek. Dorastające dziecko może uciec od rodziców, którzy go nienawidzą, ale nigdy nie ucieknie od swojego wewnętrznego nastawienia. Nigdy się od tego nie uwolni, gdyż zaczyna się to w nim objawiać z większą siłą. To błędne koło. A jest tylko jeden sposób, aby się z tego wydostać: zaakceptować swoich rodziców takimi, jakimi są. Zaakceptuj z otwartym umysłem, bez roszczeń i osądów. Traktuj ich życie z szacunkiem, nawet jeśli ci się to nie podoba. Akceptacja nie oznacza zgody na takie działania. Zgadzamy się.