Podejmując odpowiedzialne zadanie lub przekazując odpowiedzialność dziecku, nie zapomnij o... wsparciu i samopomocy. Jeśli jednym zdaniem opiszesz moją wewnętrzną reakcję na zasłyszane historie w biurze na recepcji okaże się tak: - ciężar nie do uniesienia. Odpowiedzialność za powstrzymywanie emocji, gdy kora mózgowa nie jest jeszcze dojrzała do takich funkcji. Odpowiedzialność za życie i dobro młodszych braci i sióstr, gdy sami są jeszcze dziećmi. Odpowiedzialność za własne życie – przetrwanie, rozwój – gdy takie są brak środków, brak życzliwego mentora, a rodzice wycofali się emocjonalnie, gdy robi się przerażająco z powodu podjętych na siebie obowiązków, lub gdy w pobliżu jest dziecko, które jest wściekłe i marudzi, na wszelkie możliwe sposoby przeciwstawiając się odpowiedzialności – to jest miejsce, w którym można to zrobić. możesz i powinieneś pomóc. sobie i sobie nawzajem. Kiedyś „pomaganie” oznaczało znikanie emocji. Żadnych emocji – nie ma problemu, ale dzieci dorosły i stwierdziły: „To nie pomaga”. Psychika tak nie działa. Najnowsze dane z badań mózgu, które nie były dostępne w czasach naszych rodziców, wskazują, że przeżycia emocjonalne zapisują się w pamięci długotrwałej. Czyli wybuchy emocji, doznań – jak czuliśmy się w dzieciństwie, kiedy dźwigaliśmy na sobie odpowiedzialność, która przekraczała nasze siły w zakresie wzrostu i rozwoju. Jeśli porównamy te 2 fakty – co mówią dorosłe dzieci i nauka – to możemy wyjaśnij, dlaczego dorosłe ciotki i wujkowie Wszędzie „chorują” na wirusa prokrastynacji: „Muszę to zrobić, ale nie mogę. Otępienie.” Faktem jest, że w aktualnej (dorosłej) sytuacji życiowej, która jest postrzegana jako odpowiedzialna, pamięć skojarzeniowa wydobywa z głębi naszej psychiki te emocjonalne ślady, w których po raz pierwszy dowiedzieliśmy się o odpowiedzialności jako o ciężarze nie do zniesienia, a o błędach jako o coś prowadzącego do katastrofy i pieczątka na czole: „Jesteś złym człowiekiem. Nie da się odpokutować za winę za błąd”. I żadne racjonalne argumenty w pewnych okolicznościach nie są w stanie poradzić sobie z tą emocjonalną powodzią, prowadzącą do przerażenia i wprawiającą ludzi w odrętwienie, które często określa się mianem „nicnierobienia”. Tylko wsparcie pomaga. Poczuj się jak dorosły, ale mały w środku. I wasze prawdziwe małe dzieci, które można wychować tylko przez siebie. Poprzez własny przykład INNEGO, REALISTYCZNEGO podejścia do odpowiedzialności i błędów, a nie tego, które zostało wpojone rodzicom. Odpowiedzialność jest ograniczona, ale nie ma poczucia winy. Odpowiedzialność nie jest więzieniem, ale szansą na uświadomienie sobie lub nauczenie się umiejętności. Błędy są sposobem przystosowania się do nowych doświadczeń i nieuniknionym etapem rozwoju, przez który przechodzi KAŻDY. Kiedy odpowiedzialność jest trudna do udźwignięcia, daj sobie i swoim dzieciom prawo do odczuwania emocji. Cóż, naprawdę nie jest łatwo robić coś po raz pierwszy; lub czego nie chcesz, ale potrzebujesz; lub czego tak naprawdę chcesz, ale to po prostu nie wychodzi, zamiast tłumić emocje, skup się na pytaniu: - Jak mogę Ci pomóc? - Co mogę dla Ciebie zrobić. To samo tyczy się Ciebie: - Jak mogę pomóc sobie? - Co mogę zrobić dla siebie? Z przesłaniem ciepłego i troskliwego podejścia do siebie i dziecka. Często jest to po prostu bycie blisko. Lub poproś o ciszę zamiast krytyki. Już z tego miejsca umiejętność robienia tego, co nie jest łatwe, staje się o wiele bardziej zaradna. Jeśli nie jesteś przyzwyczajony do mówienia innym takich słów lub słuchania ich kierowanych do ciebie, nie masz pojęcia, jaka kryje się w nich ogromna siła wspierająca! na zakończenie małe zadanie: przypomnij sobie teraz krótki epizod, kiedy zbeształaś siebie lub swoje dziecko za coś, co nie wychodzi lub czego nie chcesz, a jednocześnie chciałabyś zareagować inaczej. jak możesz pomóc sobie lub swojemu dziecku zamiast krytyki? Odpowiedz w komentarzach Anna KolesovaPsycholog St. Petersburg Skype WhatsApp8 921 642 67 00