Dzisiaj byłam na konferencji omawiającej różne trendy w dziedzinie psychologii klinicznej i jedno wystąpienie zainspirowało mnie do napisania tego artykułu. Uwzględniono zaburzenia odżywiania, gdzie nacisk położono głównie na wpływ kultury i najbliższego otoczenia na powstawanie zaburzeń tego zakresu (nie licząc współistniejących zaburzeń psychicznych). Wielu pacjentów, z którymi udało nam się spotkać w praktyce, ma charakter kompulsywny zachowania związane z epizodami przejadania się lub przeczyszczania. Takie zachowanie można porównać do alkoholizmu, narkomanii lub, jeśli wolisz, gier! (itp.) Jednak wszystkie wymienione rodzaje uzależnień (i nie tylko te wymienione) są destrukcyjne i społecznie nieakceptowalne. Kiedyś zaburzenia odżywiania są „społecznie akceptowalnym zachowaniem uzależniającym”, mającym w oczach społeczeństwa mniej destrukcyjny charakter niż inne rodzaje uzależnień. Trudno docenić pełną wszechstronność tego zagadnienia… Ale! Rzeczywiście, kult jedzenia i jedzenia kształtował się przez wieki... Albo nie, przez tysiąclecia! Skoro potrzeba pożywienia jest jedną z podstawowych potrzeb fizjologicznych, nic dziwnego, że wspólnie „pielęgnujemy” tę potrzebę. Konsekwencje tego procesu można prześledzić w sztuce ludowej: „Chleb jest głową wszystkiego”, „Wszystko przydatne, co mieści się w ustach” itp. Najważniejsze więc, że wiele przysłów i powiedzeń wychwala i wznosi tę potrzebę wyższe poziomy piramidy (dzięki A. Maslowowi). I tutaj pozwolę sobie wyrwać to z kontekstu: „...co się dzieje z ludzkimi pragnieniami, gdy chleba jest pod dostatkiem, a brzuch jest pełny?” – pyta Maslow i odpowiedzi: „Od razu pojawiają się inne potrzeby (wyższego poziomu), ale nie są to potrzeby fizjologiczne.” Potrzeby kontrolują organizm...” I tu wpadamy w kłopoty W okresie niemowlęcym mleko matki jest gwarancją bezpieczeństwa i to rzeczywiście jest jedną z najważniejszych potrzeb, dopóki nie ukształtują się inne, ale co dalej? Co słyszymy od mam i ojców w dzieciństwie: „Jedz, synu (córko) Całą siłę zostawiasz na dnie talerza!” A babcia: „Co trzeba zjeść, to jedz, bo inaczej nie urośniesz”, „Kłopoty to kłopoty, a jedzenie to jedzenie”. A my, aby nie denerwować naszych bliskich, czy to ze strachu, czy w pogoni za ukochaną pochwałą (a może w pogoni za bezpieczeństwem), jemy wszystko. A im czystsza płyta, tym więcej pochwał (więcej wzmocnienia). Połykamy wszystkie nasze zastrzeżenia i uczucia wraz z jedzeniem w celu wzmocnienia. Ale na tym „edukacja przez jedzenie” się nie kończy. Jeśli upadniesz, mama mówi: „Nie płacz, kupię ci lody”. W szpitalu dają cukierki za oczekiwanie lub poddanie się zabiegowi medycznemu. Jest jeszcze wiele rzeczy, które mogłabym dalej wymieniać... Więc co się dzieje? Następuje wzmocnienie „kompulsywnego zachowania introjekcyjnego”, gdy omijamy wszystkie uczucia, których nie możemy wyrazić, wszystkie trudności, które napotykamy. A to obejście często osiąga się poprzez jedną prostą, sprawdzoną czynność, znaną nam od dzieciństwa. I karzemy siebie w ten sam sposób Ten temat można ciągnąć jeszcze długo, ale na koniec chciałbym przytoczyć jeden eksperyment przeprowadzony w 1928 roku przez Clarę Davis, poświęcony żywieniu intuicyjnemu: „Davis obserwował małe dzieci (w wieku od 6 do 11 lat). miesięcy) goście przez 6 lat specjalnego przedszkola żywieniowego, zorganizowanego na potrzeby tego eksperymentu, większość dzieci cierpiała na ciężką anemię i znaczną niedowagę, krzywicę i inne zaburzenia, które zwykle towarzyszą nieprawidłowemu odżywianiu się. Każdy posiłek, każdy kęs zjedzony przez każde dziecko W sumie przez te sześć lat w „dzienniku jedzenia” znalazło się około 38 tysięcy wpisów. Jedzenie było oferowane dzieciom, ale nigdy nie było to w żaden sposób wymuszone. Jedzenie było rozkładane w określonych miejscach, na widoku dzieci. Tylko jeśli dziecko.