Od autora: Opowieści o zabawnych i smutnych przygodach dziewczynki Larisy, jej brata Grishy i ich Matki. Grisha ma dwa lata, Larisa sześć i pół, jest uczennicą pierwszej klasy. Często Mama znajduje się w trudnej sytuacji i nie wie, co zrobić najlepiej. Wtedy z pomocą przychodzi jej Psycholog. A więc zapoznajmy się. HISTORIA POCZĄTKU 11. JAK PRZYGOTOWAĆ RĘKĘ DO PISANIA Z PRZYJEMNOŚCIĄ Mama była zakłopotana. Wszystko okazało się bardzo proste, wręcz zbyt proste. Nadal występował problem z pismem. Nauczycielka powiedziała, że ​​Larisa musi więcej pisać i ćwiczyć rękę. Ale trudno jej pisać przez długi czas; ręka się męczy. Błędne koło... - Larisa, co lubisz robić w wolnym czasie? - To Psycholog zwraca się do Larisy: „Uczę się muzyki, lubię też bawić się lalkami” – odpowiedziała cicho Larisa „Czy szyjesz sukienki dla lalek?” „Nie wiem jak”. uczyć się?” „T-tak” – odpowiedziała niepewnie dziewczynka – Rękę można ćwiczyć i wzmacniać nie tylko poprzez pisanie, ale także poprzez inne czynności, które sprawiają dziecku przyjemność. Na przykład rękodzieło. Larisa potrafi szyć, haftować i tkać bransoletki z koralików. Ta czynność nie nauczy jej pięknie pisać, ale wzmocni jej rękę. Będzie mniej zmęczona i stopniowo będzie mogła pisać dłużej – zwraca się do Mamy Psycholog. – Pisanie kilku stron patyków dziennie jest dość żmudnym i monotonnym zajęciem. U dziecka rozwija się niechęć do pisania, a czasami nawet niechęć do tej czynności. A w pierwszej klasie ważne jest, aby dziecko miało chęć do nauki. HISTORIA 12. PISANIE I NIE ZMĘCZONY: CZY TO SIĘ DZIEJE Ale nadal musisz nauczyć się pisać? A dorośli powinni pomóc dziecku. Jak? Na przykład zorganizuj jego działania w taki sposób, aby proces pisania nie był celem, ale środkiem - Larisa, byłaś w bibliotece? – pyta Psycholog. „Tak” – odpowiada z uśmiechem Larisa „Podobało się?” „Bardzo!” – Uśmiech Larisy staje się szerszy – Czy wiesz, że bibliotekę możesz zrobić także w domu? – W domu? – w głosie Larisy słychać nieskrywane zaskoczenie: „Tak, w domu”. Widziałeś katalog w bibliotece? Wszystkie książki znajdujące się w bibliotece są tam zapisane. Można też zrobić katalog. Weź piękne pudełko, wytnij z papieru kartki (swoją drogą wycinanie też wzmacnia rękę), napisz na kartkach tytuły książek i katalog gotowy! Będziesz także musiał zaopatrzyć się w karty biblioteczne dla całej rodziny i będziesz mógł bawić się w bibliotece. Ty będziesz bibliotekarką, a mama, tata i Grisza czytelnikami. Oddasz im książki i zapiszesz na kartach bibliotecznych ich nazwy, gdy dziecko będzie zajęte jakąś ciekawą czynnością, będzie pisało z wielką przyjemnością. Przecież to jest przygotowanie do gry, oczekiwanie na ciekawą aktywność, a nie nudne pisanie z patyków i haczyków. HISTORIA 13. ZABAWA W BIBLIOTEKĘ W domu Larisa najpierw chwyciła nożyczki i zaczęła wycinać papier na karty. Grisha oczywiście też chciała ciąć i zaczęła wyrywać Larisie nożyczki. Larisa zaczęła odpychać Grishę, Grisha aktywnie stawiał opór. Szykował się konflikt. Ale mama szybko podjęła być może jedyną słuszną decyzję. Wyjęła inne nożyczki i zawołała do siebie Grishę: „Grisha, przetnijmy razem”. Ta decyzja nie była łatwa dla mamy. Czy dwuletniemu dziecku można dać nożyczki? W końcu jest to niebezpieczne, może zostać zraniony (nawet pomimo tego, że nożyczki są tak bezpieczne, jak to tylko możliwe dla kreatywności dzieci). Z drugiej strony Grisza stara się naśladować Larisę we wszystkim; chce robić to samo co Larisa. Jak można zabić inicjatywę dziecka? Grisza próbował podnieść nożyczki, ale nic nie pomogło. Nawet z pomocą mamy. A jeśli weźmiesz nożyczki obiema rękami, nie ma za co trzymać papieru. Co powinienem zrobić? Mama wycinała długie paski kolorowego papieru, a Grisha trzymając nożyczki obiema rękami, zaczął szybko przecinać je na połówki. Laska-laska, laska-laska, laska-laska. Nożyczki w rękach Grishy klikają wesoło. Wieczór upłynął cudownie. Larisa napisała drukowanymi literami nazwy książek na kartach (swoją drogą, zajmowała się tą czynnością ponad godzinę), a Grisha iMama przyklejała wycięte kawałki papieru do kartonu. Okazało się, że był to fajny kolaż. Potem wszyscy wspólnie bawili się w bibliotekę. Larisa powiedziała Griszy, jakie książki powinien przeczytać, rozdawała i podnosiła książki, po czym odkładała je na półkę. HISTORIA 14. HAFTY Jak pamiętacie, psycholog zalecił Larisie haftowanie. Następnego dnia, gdy Larisa była w szkole, mama i Grisha poszły do ​​sklepu i kupiły zestaw do haftowania dla dzieci. Po szkole, kiedy Grisha spała, Larisa usiadła, aby uczyć się haftu. Nici były splątane i podarte, Larisa była zła i płakała, mama cierpliwie jej pomagała. Mama i Larisa haftowały przez kilka dni (choć zestaw do haftu był bardzo prosty, dla Larisy był dość trudny). Wreszcie doczekaliśmy się wspaniałego haftowanego obrazka: koguta! Larisa była zachwycona. Grisza, widząc wyhaftowanego koguta (już pięknie udekorowanego, odkąd mama włożyła haft w ramkę), wyciągnęła do niego rękę, krzycząc: „Daj mi, daj mi!” Dla mnie! Mój!". Larisa nie dała: „Nie możesz!” Jesteś mały. Zniszczysz to” – krzyczała głośno. Mama przypomniała sobie, że wcześniej w podobnych sytuacjach zwykle mówiła Larisie, że ona jest duża, a Grisza jeszcze mała i dlatego musiała ustąpić, na przykład, dać Griszy zabawkę. . I mama przypomniała sobie, że Larisa zwykle zaczynała się złościć i płakać, czasem rzucała zabawkami i popychała Grishę. W rezultacie mama musiała ukarać Larisę i uspokoić płaczącą Grishę. Wszyscy byli niezadowoleni i zdenerwowani. HISTORIA 15. JAK MATKA ROZWIĄZAŁA KONFLIKT GRISZY I LARISSY Przypomnę więc, że Grisza uparcie domagała się wyhaftowanego przez Larisę koguta, a Larisa nie chciała go dać Griszy, bo bała się, że go zepsuje. Mama musiała rozwiązać konflikt. Jednak dzisiaj postanowiła zachować się inaczej niż zwykle. Mama wzięła Grishę na ręce: „Larissa, wiesz, Grisha naprawdę lubiła twojego koguta”. Oczywiście każdemu spodoba się taki piękny kogut. Prawda, Grisza? Tyle, że sam Grisha nie może jeszcze wykonać tak pięknego haftu, więc naprawdę chce zobaczyć, co zrobiłeś. Nie codziennie można zobaczyć tak wspaniałe dzieła. Jeśli nie jest to dla ciebie trudne, pokaż Grishy koguta. Larisa po cichu podeszła i zaczęła pokazywać Grishy swoją pracę. Pokazała Griszy koguta, pokazała gdzie są jego oczy, skrzydła i grzebień. A mama mówiła dalej: „Grisha, spójrz, jak pięknie wyhaftowała Larisa”. Okazało się, że prawdziwy obraz (wtedy mama wpadła na pomysł, ale podzieli się nim z nami nieco później). Delikatnie dotknij koguta Grisha cicho dotknął koguta i uśmiechnął się. Larisa była dumna ze swojej kreatywności. Konflikt się skończył. HISTORIA 16. WYSTAWA Pamiętasz, że Mama miała pomysł? Chcesz wiedzieć który? Postanowiła zorganizować wystawę. Jak w muzeum. Albo w galerii sztuki. Larisa i mama zaczęły się przygotowywać. Mama wyjęła rękodzieło Grishy i Larisy. Zrobiłam piękne ramki. A Larisa podpisała każdą pracę. Ta praca zajęła cały wieczór, a Larisa pracowała z wielką przyjemnością. Następnego dnia cała rodzina bawiła się w muzeum. Mama i tata byli gośćmi, Grisha sprawdzała bilety, a Larisa pracowała jako przewodnik. Oprowadziła Mamę i Tatę po wystawie, pokazała im obrazy i z przyjemnością opowiadała o każdej pracy. I wtedy zaczęła się prawdziwa zabawa. Bawiły się w klinikę (Larissa była lekarzem i wypisywała recepty), rysowały mapę rozgwieżdżonego nieba (Larissa podpisywała nazwiska). Następnie Larisa napisała listy do wszystkich swoich krewnych mieszkających w innych miastach. Stopniowo ręka Larisy stała się silniejsza i Larisa zaczęła całkiem dobrze pisać, jednak pojawiły się nowe problemy. Tym razem jest to matematyka. HISTORIA 17. LICZENIE USTNE Larisa niezbyt dobrze liczyła ustnie. Mówiąc dokładniej, świetnie radziła sobie z dodawaniem w głowie liczb, ale miała trudności z liczeniem porządkowym. Zwłaszcza jeśli trzeba było liczyć wstecz od dwudziestu. Larisa zaczęła wesoło: dwadzieścia, dziewiętnaście. Ale niektóre liczby czasami zmieniały miejsca i gdzieś uciekały. Było jasne, że po prostu musi to powtarzać częściej, ale Larisa miała trudności z wykonaniem zadania raz lub dwa razy. Nudziła się. Mama też nagle zdała sobie sprawę, że Grisha też w ogóle nie umiała liczyć. Liczy w ten sposób: „Raz, dwa, pięć, osiem, cztery”, czyli po prostu losowonazywa liczby w odpowiedniej kolejności. Po chwili namysłu i przypomnieniu sobie rozmowy z psychologiem na temat pisania, mama doszła do wniosku, że zwykłe liczenie nie wchodzi w grę. Larisa po prostu nie będzie w stanie wcisnąć tego samego wiele razy dziennie. Może rób ćwiczenia i jednocześnie licz ilość wykonanych ćwiczeń? Dlaczego nie? Tego samego dnia mama zasugerowała, aby Larisa liczyła przysiady, pochylenia i obroty podczas ćwiczeń. Larisa łatwo się zgodziła, a mama mogła ją poprawiać tylko od czasu do czasu. Po około tygodniu Larisa przestała popełniać błędy. „Świetnie!” – pomyślała mama, patrząc na Larisę. Ale coś podobnego można było zrobić wcześniej. Liczyliśmy tylko kroki w drzwiach wejściowych, ale można było np. wystrzelić rakietę („dziesięć-dziewięć-osiem” itp.). Rzeczywiście, wyobraźnia jest nieograniczona. Twórz gry i graj! HISTORIA 18. GRISHA UCZY SIĘ LICZYĆ Zatem Larisa liczyła bez błędów. Używając mniej więcej tego samego schematu, mama zaczęła uczyć Grishę liczenia. „Raz, dwa, trzy” – krzyknęła mama, a ona i Grisza podrzuciły piłkę do góry i zeskoczyły z sofy. Ale trening Grishy jakoś nie poszedł dobrze. Nazywał numery, ale było oczywiste, że po prostu nazywał je losowo. I znowu mama konsultowała się ze specjalistą. Tym razem u Nauczyciela. I jak zwykle wszystko okazało się całkiem proste. Okazuje się, że najlepszym sposobem na rozpoczęcie nauki liczenia dla dzieci jest zastosowanie koncepcji „jeden-wiele”. Już roczne dziecko potrafi zrozumieć, gdzie jest jedna kostka, a gdzie jest ich wiele, może dać Mamie jedną kulkę lub jeden pierścionek. W kolejnym etapie (i nie ma się co spieszyć!) zaczynamy liczyć do dwóch. Absolutnie nie trzeba robić nic specjalnego. Możesz poprosić dziecko, aby przyniosło dwie łyżki: jedną dla mamy, drugą dla siebie. Dziecko chętnie spełni Twoją prośbę. Ubierając się na spacer, pokaż dziecku, że ma dwie rękawiczki i dwa buty. Gdy Twoje dziecko opanuje tę wiedzę, możesz nauczyć się liczenia porządkowego. Najpierw do trzech. Raz Dwa Trzy! Możesz liczyć obiekty, palce, kroki i ogólnie wszystko, co widzisz wokół. HISTORIA 19. JAK NAUCZYĆ SIĘ TRZECH RZECZY Gdy tylko Larisa siada do odrabiania lekcji, mama zaczyna mieć trudności. Grisha zaczyna zabierać zeszyty Larisie i zabierać jej długopisy i ołówki. Larisa wpada w złość i złość. Mama próbuje zabrać Grishę do innego pokoju, ale po pierwsze Grisha aktywnie stawia opór, a po drugie Larisa nadal potrzebuje pomocy. Czy jest wyjście? Spójrzmy na sytuację oczami dzieci. Czego potrzebuje Larisa? Aby mama była w pobliżu, a Grisza nie dotykał jej rzeczy. Czego potrzebuje Grisza? Zrób to samo, co Larisa. Jak mama może zaspokoić pragnienia dzieci? Mama wymyśliła tę metodę. Posadziła Grishę przy tym samym stole z Larisą i dała mu notatnik i ołówek. Larisa odrabiała lekcje, a mama i Grisha rysowały w zeszycie. To prawda, Grisza przetrwał tylko kilka minut. Był oburzony faktem, że jego notatnik był zwyczajny, ale notatnik Larisy był o wiele ciekawszy. Rysowano tam różne zwierzęta, zabawki, drzewa i kwiaty. Jak można się domyślić, mówimy o zwykłym zeszycie ćwiczeń matematycznych. Absolutnie cudem mama przypomniała sobie, że stare zeszyty Larisy trzymano w szafie. Te same, które przygotowywała do szkoły. Niedawno mama chciała je wyrzucić, ale z jakiegoś powodu tego nie zrobiła. I jak dobrze, że go nie wyrzuciłam. Wyjęła notatnik, posadziła Grishę na kolanach i zaczęli oglądać zdjęcia, liczyć kwiaty, omawiać kolor i rozmiar różnych przedmiotów. Okazuje się, że stare zeszyty mogą być ciekawe! Grisza radośnie je rysował, podkreślał i ćwierkał. A co najważniejsze, był w pełni usatysfakcjonowany, bo robił to samo, co jego starsza siostra! Uczył się z zeszytów. Jak duży. HISTORIA 20. „A WAGA BRZMI STRASZNIE…” (c) Jeśli pamiętacie, drodzy czytelnicy, Larisa chodzi do szkoły muzycznej. Dziewczyna nie różni się zbytnio od większości uczniów szkół muzycznych. Chce pięknie grać, ale nie za bardzo lubi grać w gamach. Co więcej, należy to robić codziennie. I kilka razy, przypominając sobie historię z listem i słowami Psychologa, że ​​zajęcia powinny być interesujące dla dziecka, mama trochę zdecydowała