Tak naprawdę nie chciałem pisać tego artykułu. Nie chodzi tu tylko o żałobę w ogóle. Wiadomo, że nikt nie chce się z nim zmierzyć. I nawet czyjeś doświadczenie żałoby przeraża, denerwuje, sprawia, że ​​​​trzymasz się z daleka. W naszej tradycji leczenie żałoby jest najbardziej prymitywne: przelej ją, zapomnij, wbij w młotek. Jakby unikając, uciekając, można było się tego jakoś pozbyć. Czy można sobie wyobrazić małe dziecko, które w odpowiedzi na krzywdę i późniejszy żal unika, napomina, wzmacnia, ale nie przeżywa swoich. uczucia? Przy zdrowej dziecięcej psychice jest to niemożliwe. Dlaczego my, dorośli, nie dajemy sobie szansy na zagłębienie się w smutek, na samo dno tej prostej emocji? I żyj, wyj, cierpiaj do końca, do krawędzi, do pustki. Dlaczego tak strasznie jest stawić czoła własnej rozpaczy? Dlaczego łatwiej jest zachować twarz na zewnątrz i zwiększyć ból i pustkę w środku Może dlatego, że życie w żałobie jest bardziej wyczerpujące niż najcięższa praca? A może dlatego, że na pytanie: „Jak się masz?” czy odpowiedź powinna być pozytywnie przewidywalna? Lub uczucia i dyskomfort osoby pogrążonej w żałobie obok ciebie są tak silne, że osoby wokół ciebie wysyłają sygnał: „nie powinieneś się smucić”. Wtedy emocje ustają, uczucia zostają zablokowane, a żal zostaje stłumiony. A depresja jawi się jako mechanizm ochronny przed żałobą. Dość często można zauważyć, jak pogrążeni w żałobie ludzie są wobec siebie zbyt surowi, zarzucając sobie, że są płaczliwi, niewstrzemięźliwi, izolują się od innych i zapewniają, że wszystko jest w porządku. A tym samym komplikują i tak już trudny okres życia. Należy pamiętać, że nieprzeżyty w porę smutek maskuje się pod innymi objawami: bólami brzucha, pleców i serca, chorobami endokrynologicznymi i innymi chorobami psychosomatycznymi. Może wystąpić wzrost drażliwości, agresywności lub wrażliwości, płaczliwość, niepewność itp. Wydaje się, że w tym okresie życia potrzebna jest spora dawka odwagi. Odwaga pokory? Aby zaakceptować rzeczywistość straty, zanurz się w niej, żyj nią i wróć do innych ważnych rzeczy. Odwaga przejścia całej drogi przeżywania straty, kiedy uczucie cierpienia stopniowo zmienia się w spokojne, jasne wspomnienie. Jednym z celów pracy terapeutycznej ze stratą jest pomoc osobie w rozwiązaniu tego trudnego zadania żałoby, otwarciu się i doświadczeniu ból bez zniszczenia. Jeśli tego nie zrobisz, terapia może być konieczna później, a powrót do tych doświadczeń będzie trudniejszy i bolesniejszy niż przechodzenie przez nie od razu. Opóźniona żałoba jest również trudniejsza, ponieważ jeśli ból odczuwa się po dłuższym czasie straty, osoba nie może już otrzymać współczucia i wsparcia od innych, które zwykle pojawiają się natychmiast po stracie i pomagają sobie z nią poradzić, kiedy ból w końcu mija daleko, osoba otrzymuje wyjątkowe doświadczenie – doświadczenie bycia w kryzysie, wychodzenia z kryzysu i odnowy.