Od autora: Nie zawsze należy wierzyć klientowi, który twierdzi, że cierpi i potrzebuje leczenia z powodu jakiegoś tajemniczego objawu. Aby oddzielić dar Boży od jajecznicy, specjalista potrzebuje umiejętności myślenia nie tylko w kategoriach „normy – patologii”, nie tylko znajomości metod psychokorekty, ale szerokiego spojrzenia, dobrego ogólnego poziomu kulturowego, świadomości historii ludzkości i wcale nie jest wstydem być encyklopedystą! Kiedy dostosujesz się do innych, na pewno stracisz rytm. Kenjiro Haitani, „Widok królika” - Byłem u psychoanalityka, potem jeszcze dwóch psychologów, ten ostatni przepisał mi leki przeciwdepresyjne. Ale ponieważ sama jestem lekarzem i jestem przeciwna tabletkom, zdecydowałam się ponownie spróbować psychoterapii. Następnie pojawia się opowieść o moich „dziwactwach” i powtarza się refren: „No cóż, powinnam być normalną matką i żoną – ja. miej dobrego męża…”. I znowu długa historia twoich „dziwactw” i procedur leczenia. – Czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że jesteś normalny? – No i jak?… Zatem jest długa lista argumentów na rzecz „normalnej rodziny” ”, co trudno jej osiągnąć, próbując się dopasować. Ale w tekście słychać interlinear: „To nie moje przygody, to nie moje życie! To jest wygładzone, wyczesane, pudrowane i wykastrowane!” („Ten sam Munchausen”) – Rozumiem, o czym mówisz. To, co mi teraz przekazujecie, to zachodnia norma, chrześcijańska idea małżeństwa – patriarchat, monogamia. Poligamia jest możliwa w islamie. Ale granice normy są znacznie szersze w prawdziwym życiu, jeśli spojrzysz na otaczający cię świat. Na przykład w Kambodży panuje raczej patriarchalna moralność. Ale jest wyjątek - w plemieniu Kreung dziewczęta same wybierają mężów i to w dość praktyczny sposób. Kiedy dziewczyna osiąga wiek dojrzewania (zwykle między 13 a 15 rokiem życia), ojciec buduje dla niej oddzielną chatę. Od tej chwili dziewczyna może zapraszać tam młodych ludzi na noc i wybierać, kogo najbardziej lubi. Gdy tylko znajdzie idealnego mężczyznę, nowożeńcy pobiorą się Być może w tym niezwykłym poszukiwaniu partnera życiowego kryje się tajemnica rodzinnego szczęścia - w plemieniu praktycznie nie ma rozwodów. Zdarza się, że dziewczyny poślubiają pierwszego faceta, który spędził noc w chatce miłości. I zdarza się, że wybierają długo i starannie – liczba młodych ludzi, z którymi można spędzić noc, jest nieograniczona. Największym problemem dla dziewczynki jest to, że ma leniwego ojca, któremu nie spieszy się z budową chaty. Bez niej znalezienie męża jest prawie niemożliwe. Młodzi mężczyźni nie zabiegają o względy dziewcząt, jeśli nie mają własnego domu. Nie odwiedzają domu jej rodziców. Dlatego zasada jest prosta: najpierw chata, potem poszukiwanie małżonka. Ale w Indiach stajennych są porywani. Są przyzwyczajeni do szukania skradzionych narzeczonych w wielu krajach wschodnich, w tym w Indiach. Znacznie rzadsza jest kradzież pana młodego. Prasa indyjska już bije na alarm w tej sprawie. W północnym stanie Bihar przypadki kradzieży młodych mężczyzn – tzw. akadvy – stały się częstsze. Według lokalnej policji liczba tego typu przestępstw podwoiła się w ciągu czterech lat. Jeśli w 2009 roku zarejestrowano 1337 przypadków, to w zeszłym roku było ich już 2529. Klientami kradzieży są z reguły rodzice panny młodej. Czasami starsi krewni radzą sobie sami. Kradną stajennych ze względów ekonomicznych. Stan Bihar jest jednym z najbiedniejszych w Indiach. Zgodnie z tradycją rodzina panny młodej musi znaleźć jej przyszłego męża, a następnie zapłacić jemu i jego rodzicom posag. Wysokość tej kwoty różni się w zależności od kasty, do której należy rodzina narzeczonego. Jeśli pochodzi z dynastii lekarzy lub inżynierów, będzie musiał zapłacić 300 000 - 400 000 rupii. Jeśli pochodzi z rodziny robotniczej, to 100 000 dla większości Hindusów to mnóstwo pieniędzy, które muszą zbierać przez całe życie. Musisz więc popełnić przestępstwo - ukraść pana młodego. Następnie siłą prowadzono go do ołtarza. Ale nie wszystkie skradzione towary stawiają opór i uciekają na policję. Niektórzy wstydzą się przyznać, że zostały skradzione, inni po prostu boją się o swoje życie. Krewni żony mogą zabić w pośpiechuwściekłość: jeśli mąż opuszcza żonę, jest to hańba dla rodziny. Niezwykłe plemię Fulbe (zwane także Fulani) przemierza bezmiar Afryki Zachodniej. Ludzi tych można spotkać na rozległym terytorium od Senegalu po Kamerun. Ale gdziekolwiek są przedstawiciele Fulbe, co roku organizują konkurs piękności wśród mężczyzn. Odbywa się po to, aby młode dziewczyny mogły wybrać męża. Każdy stara się wybrać tę najpiękniejszą i najmocniejszą. Najlepsi kawalerowie malują sobie twarze, robią sobie sztuczne peruki z owczej wełny oraz noszą liczne koraliki i kolczyki. W tej formie wyglądają bardziej jak kobiety niż mężczyźni. Ale Fulani mają swoje własne standardy piękna. Zawody trwają siedem dni i obejmują różnorodne testy: od tańców grupowych po próbę wytrzymałościową. Ale nagroda nie będzie długo czekać – najbardziej cierpliwe i odporne mają większą szansę na to, że polubią je najpiękniejsze i najbardziej wybredne dziewczyny. W indonezyjskim plemieniu Minangkabau tylko dziewczyny mogą wybierać mężów. Ale nie odwrotnie. Gdy tylko dziewczyna wpadnie w oko na pana młodego, opowiada o swoim wyborze starszym kobietom w rodzinie. Oni z kolei zaczynają o niego pytać. Dowiadują się, czym zajmuje się mężczyzna i z jakiej rodziny pochodzi. Znalezienie domu pana młodego jest tak proste, jak obłuskanie gruszek: wszyscy samotni lub rozwiedzeni mężczyźni mieszkają w jednym wspólnym domu – surau. Wysyłane są tam z domu rodziców od szóstego lub siódmego roku życia. Jeśli starsze kobiety w rodzinie są zadowolone z wyboru młodego krewnego, pan młody nie ma innego wyjścia, jak tylko wziąć ślub. Zwykle młodzi ludzie zawierają związek małżeński z radością, ponieważ zyskują prawo do przeniesienia się z domu wspólnego do własnego, a dokładniej do domu żony. Mężczyźni z plemienia nie powinni mieć własnego domu. Źródło: „Moja planeta”. Na Seszelach panuje matriarchat. Kobiety stoją na czele wszystkiego, a mężczyznom przydziela się rolę wspierającą. Jest to zauważalne nawet na zewnątrz: kobiety na wyspach z reguły są duże, potężne i rzeczowe, podczas gdy mężczyźni są infantylni i karłowaci. Są ciągle zmęczeni i robią wszystko, aby tak się nie stało (czyli rzucanie kciukami). Można to zauważyć nawet w sposobie, w jaki się witają: zwykle pytamy: „Jak się masz?” a my odpowiadamy „Dobrze!”, a oni odpowiadają „Jestem zmęczony…”. Istnieje następujące wyjaśnienie tego stanu rzeczy. Na początku XVI wieku na wyspy przypłynęły pierwsze europejskie statki. Spragnieni miłości marynarze szybko znaleźli wspólny język z miejscowymi kobietami, ale po trzech miesiącach opuścili wyspę. Następnie przybyły kolejne statki z nowym „europejskim lądowaniem”. Przez kolejne 100 lat sytuacja powtarzała się co trzy lata, a wyspiarze rozwinęli tradycję – mężczyzna mieszka z nią przez trzy miesiące, po czym znika. W związku z tym dzieci i majątek rodzinny należą wyłącznie do matki, a także organizacja życia w okresie zmiany partnera. Gdzie byli miejscowi mężczyźni i co robili, legenda milczy. Niedaleko granicy z Tybetem w Chinach żyje niewielka, licząca 40 tysięcy osób grupa etniczna Mosuo, nazywana czasem „królestwem kobiet”. W ich chłopskim środowisku nie ma tradycyjnych rodzin, a wszyscy dorośli mają pełną swobodę wyboru i zmień partnerów. Zamiast małżeństwa istnieje zwyczaj, zgodnie z którym mężczyzna odwiedza w nocy dom swojej kochanki, w tajemnicy lub jawnie. W takim przypadku musi wyjechać rano, a następnie nie ma prawa wychowywać swoich dzieci, ponieważ głowami domów są kobiety, a dziedzictwo przechodzi przez linię żeńską. Z reguły mężczyźni opiekują się dziećmi swoich sióstr, z którymi mieszkają pod jednym dachem. Tutaj nie znają takich pojęć jak małżeństwo, mąż, ojciec, niewierność, zdrada. Mosuo żyją wysoko w Himalajach, na wysokości 2700 km – prawie całkowicie odizolowani od reszty świata. Uważa się, że dziewczęta osiągają dojrzałość płciową w wieku 13 lat. Od tej chwili może wybrać dowolnego mężczyznę, jakiego chce, i nie jest ograniczona liczbą połączeń. O wyborze partnera decyduje taniec. Cała wioska gromadzi się na wieczorze znajomości. Dziewczyny noszą długie spódnice i ozdabiają włosy wstążkami. I nadszedł długo oczekiwany wieczór. Młodzi mężczyźni siedzą grzecznie dalej]