Ankietę umieściłam na portalu dawno temu, ale nigdy tutaj nie pisałam, jakoś to odkładałam... Ale dziś postanowiłam przedstawić swoją codzienną pracę w formie jednego przypadek z praktyki. Pracuję jako psycholog na onkologii. Moja praca ma wiele cech, czytając artykuł, przekonasz się o tym Weronika. 27 lat. Dane osobowe zostały zmienione. Sprawa 2016 Wezwanie do psychologa zostało wydane na polecenie lekarza oddziału paliatywnego, ze względu na agresywne zachowanie matki pacjentki podczas udzielania opieki medycznej. pomoc w domu. Matka była niezadowolona z leczenia, stosunku personelu do córki i do niej samej i zagroziła, że ​​napisze skargę do wyższej instancji. Pacjent odmówił chemioterapii (dalej x/t). Życzenia lekarza: - odpowiednia reakcja w celu pomocy; zapobieganie reklamacjom, podejście do x/t Pierwsza konsultacja. Znajomość, nawiązanie kontaktu z pacjentem Ponieważ konsultacja zlecana jest przez lekarza, a nie jest szczerą wolą pacjenta, nawiązanie relacji opartej na zaufaniu jest zawsze trudnym etapem konsultacji. Z jednej strony należy wziąć pod uwagę życzenia lekarza, z drugiej strony chęć pomocy pacjentom, a z trzeciej strony szczere zdziwienie pacjentów i bliskich –… po co im psycholog, z czwartej strony szereg cech, takich jak silny ból, brak snu, apetyt, nudności, apatia, obniżony nastrój. Celem opieki paliatywnej jest poprawa jakości życia odchodzącego pacjenta i ułatwienie życia bliskim . U pacjenta paliatywnego najważniejszy jest stan fizyczny: ból, czasami nie do zniesienia, cierpienie. Podczas konsultacji zebrano następujący wywiad: rak wątroby z licznymi przerzutami do przestrzeni zaotrzewnowej, tarczyca. 4 stopnie Grupa. H/t. Leczenie objawowe. Obserwacja w Szpitalu Podstawowej Opieki Zdrowotnej Pacjentka odczuwała silny ból, który z kilku powodów był trudny do ustąpienia. Trudno było wstrzykiwać zastrzyki silnych leków, ponieważ waga pacjenta znacznie spadła (46 kg przy wzroście 178), zastrzyki trzeba było wykonywać co 4-5 godzin, w rzeczywistości trudno było znaleźć miejsce na wstrzyknięcie z powodu grudek, braku podskórnej tkanki tłuszczowej i mięśni. Plaster z silnymi lekami pozostawił pacjentkę w stanie całkowitej bezsilności, a ona odmówiła. Tym samym ból był praktycznie stały. Nie było apetytu, ponadto przez tydzień panował stan niechęci do jedzenia. Kiedy matka próbuje dosłownie karmić na siłę, odczuwa nudności, a nawet wymioty Z powodu zespołu bólowego i ciągłych lepkich nieprzyjemnych myśli o chorobie, sen jest zakłócany. Zwykle pacjent, cierpiąc całą noc, zasypiał rano. Historia życia: Urodził się w zamożnej rodzinie. Jedyna córka. Pacjent jest żonaty po raz drugi. Nie mieć dzieci. Pracowała jako menadżer w firmie produkującej zabawki. Po podróży do Wietnamu z mężem poczułam się źle. Przez dwa tygodnie sama radziłam sobie z objawami, tłumacząc ten stan nagłą zmianą klimatu. Gdy nie było poprawy, udałem się do kliniki. Po zakończeniu badań otrzymałam skierowanie na konsultację do poradni onkologicznej. W końcu dowiedziała się o swojej diagnozie i o niemożności leczenia. Matka bardzo emocjonalnie zaangażowała się w tę sytuację. Ojciec zajął bardziej odległe stanowisko. Byliśmy gotowi zapłacić za leczenie za granicą, ale wszędzie spotkaliśmy się z odmową. Po wypisaniu ze szpitala rodzice twierdzą, że lekarze prognozują, że zostało im zaledwie kilka miesięcy życia. Mąż mieszkał osobno, pacjentka zerwała związek, zabraniając mu pojawiania się w domu jej rodziców, w którym obecnie mieszkała. Rozstanie wyjaśniła, mówiąc, że ciężko jej było patrzeć, jak cierpi i nie chciała, żeby widział ją w takiej formie. Pacjentka, będąc aktywnym użytkownikiem Internetu, od razu szczegółowo przestudiowała swoją diagnozę. Wyciągnęła pewne wnioski i od tego momentu zaczęło się odliczanie jej prawdziwego przeżycia żałoby, która ją ogarnęła. Nasze spotkanie odbyło się około 1.5miesięcy po wypisaniu ze szpitala. W tym momencie pacjentka była już mocno przekonana o swojej bezsilności, by cokolwiek zmienić. Uważała, że ​​leczenie nie ma sensu i planowała zrezygnować z xterapii, uważając, że jej wątroba jest już obciążona nie do zniesienia. Nie omawiałem tej kwestii, ponieważ był czas, kolejny kurs rozpoczął się dopiero po 2 tygodniach - prośba w tym przypadku z tej strony była następująca: zmiana nieprawidłowej relacji lekarz-pacjent podczas konsultacji uznałem to za konieczne poddać się testowi określającemu poziom lęku i depresji Szpitalna skala HADS. Wyniki pacjentki – w obu skalach – 12 punktów – lęk i depresja wyrażona klinicznie, matka pacjentki – 9 punktów – depresja wyrażona subklinicznie, 13 punktów – lęk wyrażony klinicznie. Omówiliśmy prośbę. Dała matce możliwość wypowiedzenia się, po czym przyznała, że ​​jej zachowanie wobec lekarza również było brzydkie, czego żałuje, ale nie wie, jak poprawić tę sytuację, przez co czuje się jeszcze gorzej. Obiecałem pomóc rozwiązać konflikt. Wyjaśniła na czym polega praca psychologa. Przedstawiłem wyniki testu i otrzymałem informację zwrotną. Okazała się pozytywna. Pacjentka mimo złego samopoczucia wyraziła zainteresowanie i poprosiła o kolejne spotkanie. Matka pacjentki stwierdziła, że ​​po rozmowie poczuła ulgę. Że była bardzo obciążona konfliktem z lekarzem, gdyż otrzymując stale nieocenioną pomoc, nagle ją utraciła. Odbyłam konsultację dotyczącą sposobu odżywiania i picia, a przestrzeganie zaleceń w tych kwestiach stało się z czasem zadaniem domowym przed kolejnym spotkaniem rozmawiałam z lekarzem, który bezpośrednio zalecił konsultację z psychologiem. Wyjaśniła sytuację i poprosiła abym na następnej wizycie był bardziej uważny i oprócz manipulacji poświęcił czas na badanie. Rozmawiałem także z kierownikiem oddziału w sprawie korekcji łagodzenia bólu. Tym samym częściowo wykonałem zadania postawione przez lekarza i nie będzie żadnych skarg. Wnioski co do prawidłowego zachowania obu stron można wyciągnąć później po kolejnej rozmowie telefonicznej. Postawione przez lekarza zadanie dotyczące kontynuacji leczenia zostało przełożone na 2 konsultację. Po spotkaniu okazało się, że powitano mnie uśmiechem; tym razem moja wizyta była mile widziana. Pacjentka zażyła tabletkę nasenną specjalnie poprzedniego wieczoru, choć zazwyczaj starała się tego unikać, dzięki czemu w nocy mogła spać spokojnie. W tym czasie konflikt z załogą został rozwiązany. Przy kolejnym wyjeździe na prośbę kierownika przeprowadzono dokładne badanie, obejmujące korektę recept lekarskich. Aby złagodzić ból, pacjentce przepisano inny silny lek, który przyniósł efekty. Konsultacja rozpoczęła się od sprawdzenia jej pracy domowej. Pacjentka zeznała, że ​​matka, choć z wielkim trudem, przestała zmuszać ją do jedzenia, a zaczęła specjalnie słuchać próśb córki i gotować bezpośrednio przed posiłkami. Podawaj porcję dokładnie w takiej ilości, jaką Twoja córka jest gotowa do spożycia. Matka stwierdziła, że ​​to nowe zachowanie było dla niej trudne, jednak zdziwiła się, że kaprysy córki dotyczące odżywiania wyparowały. Poprawiła się relacja z lekarzem, matka prosiła ją o przebaczenie i uważała, że ​​lekarz był dobry. Pacjent starał się przestrzegać reżimu picia. Do toalety poszłam sama, bez środków przeczyszczających. Następnie zapytałam obecnych: (pacjentka i rodzice. Ojciec jest bierny) na jaki temat chcieliby porozmawiać? Okazało się, że czekali na rozmowę w sprawie wyjaśnienia wyników badań. Tym samym prośba została zdefiniowana. Zwykle na drugiej konsultacji poruszam z pacjentami właśnie ten temat – lęk i depresję. Adekwatność tych warunków w ramach życia z utratą zdrowia fizycznego. Poinformowałem obecnych o etapach według K. Rossa (szok, zaprzeczenie, złość, targowanie się, depresja, akceptacja), opowiedziałem o czasie i szczegółowo przeanalizowaliśmy każdy etap. Pacjentka identyfikowała się na etapie depresji, co odpowiadało zarówno czasowi i wynikom badań, jak i tym składowym, które są dla niej charakterystyczne.gradacja. Matka pacjentki nie mogła zrozumieć, dlaczego żyjąc na każdym kroku z córką, znalazła się w zupełnie innym miejscu; utożsamiła się na etapie zaprzeczenia z przejściem do etapu złości. Usprawiedliwiała się tym, że nie chce popadać w rozpacz, przyznawać się do porażki z chorobą, że skoro zgadza się z tym, co się dzieje, to co powinna zrobić, nie zna nowego zachowania. A ona już się do tego przyzwyczaiła. Córka powiedziała jej, że irytuje ją zachowanie rodziców, gdy wszystkiemu zaprzeczają i mówią… wszystko będzie dobrze. Ignorują jej prośby. Rozmowa okazała się pełna łez, z otwartymi przekazami na temat pragnień. Zapytałam także o uczucia mojego ojca i męża. Matka opowiadała, że ​​czasami ona i jej mąż płaczą. Stało się też jasne, że rodzice cały czas utrzymują kontakt ze swoim zięciem i bardzo boją się, że ich córka się o tym dowie. Zatrzymaliśmy się na tym, formułując prośbę o kolejne spotkanie - aby lepiej zrozumieć emocje i nauczyć się je odczuwać w odpowiednim czasie i dać im szansę na ich realizację. D/z – narysuj siebie i swoje uczucia Trzecia konsultacja. Zaczęło się od dyskusji na temat rysunków. Okazało się, że zadzwonił mąż i pacjentka długo omawiała z nim wizytę u psychologa. Wcześniej tylko korespondowali; nie chciała rozmawiać. I na koniec pozwoliła mu przyjść do siebie, ale jednocześnie zapytała, czy chce narysować obraz do analizy. Zgodził się i przyniósł rysunek. Pacjentka stwierdziła, że ​​kiedy były same, długo rozmawiała z mężem, a on prosił ją, aby pozwalała mu odwiedzać ją przynajmniej raz w tygodniu. Obiecała, że ​​się nad tym zastanowi. Poprosiłam obecnych, aby porozmawiali o emocjach, o których chcieliby porozmawiać. Pacjentka powiedziała, że ​​była zła na rodziców, ponieważ jej nie słyszeli. Myślą, że opowiada bzdury i że to nie jest teraz ważne. Poprosiłem ją, aby opowiedziała mi bardziej szczegółowo, jaka dokładnie jest jej potrzeba, którą ignorują? Pacjentka prosiła, aby następnym razem porozmawiać na ten temat na osobności. Drugą emocją jest smutek, często płacze i chciałaby zareagować inaczej, ale to nie działa. I z tego powodu jej rodzice nieustannie pędzą, aby „pomóc”, uspokoić ją, pocieszyć i nie pozwolić jej mówić o tym, co jej leży na duszy. To sprawia, że ​​jest jeszcze smutniej. Zapytałem: czy w jej życiu jest strach? Odpowiedziała, że ​​nie. Jest gotowa na śmierć, w pewnym sensie śmierć jest wręcz pożądana, bo jest zmęczona bólem i problemami zdrowotnymi. Matka wyznała, że ​​nieustannie odczuwa strach i niepokój o przyszłość córki i całej rodziny. Ciągle chce jej się płakać, ale stara się temu nie pozwolić, bo boi się, że zdenerwuje córkę. Ojciec odmówił aktywnego udziału w rozmowie, chociaż poprosił o możliwość wzięcia udziału w konsultacji. Korekta rozpoczęła się od pozwolenia na przeżycie wszystkich emocji, które się pojawiają, ponieważ są one bardzo ważnymi sygnałami od naszego organizmu dla zrozumienia tego, co się ze mną dzieje. Teraz. Wyjaśniłam, że ich rodzina przechodzi trudny okres strasznych zmian, okres kryzysu i że wszystkie emocje, które się pojawiały, były naturalne. Przypomniało mi to o etapach doświadczania straty. Bardzo trudno jest zaakceptować myśl, że Twoje dziecko umiera, a Ty nie jesteś w stanie mu pomóc. Agresja mojego ojca wyrażała się w postaci autoagresji, z dużą listą zaburzeń psychosomatycznych: nadciśnienie tętnicze, bóle serca, bóle głowy. Moja mama wyładowywała swoją złość na otaczających ją osobach: najbardziej ucierpiały na tym jej mąż, lekarze i krewni z tego. W mniejszym stopniu zięć. Nie jestem zły na córkę, po prostu jest mi szkoda, obrażam się, że nie je, kiedy próbuję, gotuję dla niej. Zaobserwowałem, że matka czuła złość wobec córki, ale nie była gotowa się do tego przyznać. Prosiła, aby nie poruszać tego tematu. Zadała mi zadanie domowe: zwróć uwagę na swoje emocje, mieszane, niezrozumiałe, zapisz je. I pamiętaj, aby szczegółowo zarejestrować kilka lub trzy sytuacje, w których napięcie emocjonalne było silne. Pożegnaliśmy się i powiedzieliśmy, że następnym razem będziemy kontynuować dyskusję na temat emocji. Nieoczekiwanie mój ojciec zgłosił się na ochotnika, aby mnie podwieźć. Całą drogę około 35 minut rozmawialiśmy o tym co dzisiaj usłyszał, bardzo chciał o tym porozmawiać, w domunie może tego zrobić, musi być bardzo silny, wspierać córkę i żonę. Czwarta konsultacja. Zaczęło się od odrabiania zadań domowych. Pacjentka przedstawiła do dyskusji tę samą sytuację, jak się okazało, ze sprzedażą nieruchomości, ale przypomniała, że ​​chce to omówić na osobności. I kolejna sytuacja konfliktu z matką. Matka opisała ten sam konflikt. Postanowiliśmy tym razem omówić problemy osobno. Pacjentka, powołując się na zły stan zdrowia, poprosiła o rozpoczęcie od matki. Istotą konfliktu jest niechęć do córki. Rano mama przygotowała jej śniadanie – owsiankę, ale córka to zaniedbała, bo miała ochotę na jajko sadzone. Matka zaczęła ją przekonywać, że nie może mieć takiego jedzenia, zdenerwowała się, bo tak rzadko czegoś chciała. W rezultacie, gdy matka podała jej to jajko, ona również odmówiła jego zjedzenia, bo przez taką postawę ochota na jedzenie wyparowała. Oboje się zdenerwowali i przestali ze sobą rozmawiać. Matka ma poczucie winy, urazę – według jej słów zaczęliśmy analizować sytuację. Zapytałam mamę, czy pamięta moje zalecenia dotyczące żywienia pacjenta chorego na nowotwór. Powiedziała, że ​​pamięta. Potem zapytałem, dlaczego tym razem je zaniedbała? Odpowiedziała, że ​​bardzo chciała wcześniej pozbyć się obowiązków domowych, a że w odwiedziny do córki przyjechali znajomi, to planowała iść do pracy na kilka godzin, bo tydzień jej nie było i bardzo się tym martwiła . Okazało się, że w związku z chorobą córki matka praktycznie odeszła z pracy i nie miała możliwości wyjścia choćby na kilka godzin. Biznes wymaga uwagi. A teraz powód jej gniewu na córkę stał się dla mnie oczywisty. Jej absolutną wartością była oczywiście relacja z córką, ale obecność tego biznesu w jej życiu uważała za nie mniej ważną. A kiedy nadszedł moment wyboru, wybrała córkę, ale nikt nie anulował jej uczuć. I była wściekła. Codzienny wybór – córka czy biznes? I każdego dnia jest kaprys i każdego dnia odsuwa swoją potrzebę. Ale wstyd było przyznać, że coś takiego miało miejsce. Bo okazuje się – jest ZŁĄ matką! W takim momencie myśli o czymś zupełnie nieistotnym. Zapytałem ją – co jeszcze może jej dać ta kilkugodzinna podróż do pracy. A ona ze łzami w oczach zaczęła ze łzami w oczach mówić, że to okazja do odwrócenia uwagi, porozmawiać z kimś znajomym, po prostu poczuć się inaczej, pojechać samochodem, zrozumieć o co chodzi w biznesie…. A na koniec dodała, że ​​te myśli ją po prostu dobijały. Tutaj umiera córka, a ja... często obserwuję następujący obraz: najbliżsi, najdrożsi ludzie stają się po prostu wrogami, nie dlatego, że się nie kochają, ale dlatego, że są bardzo zmęczeni. Że ten ciężar jest niezwykle ciężki, wyczerpujący, kumuluje się zarówno emocjonalnie, jak i fizycznie. I faktycznie jest dobrą matką. Jak każdy człowiek ma swoje potrzeby. Jest zdrowa i potrzebuje żyć na co dzień, ma do tego prawo, nawet w tak trudnej sytuacji. Zapytałam, czy moja córka mogłaby zostać na ten czas sama. Może, ale ja nie mogę będę się martwić, drżeć, zapytałem, kto może pomóc ci zaopiekować się córką i dotrzymać jej towarzystwa? Mówiła, że ​​czasami mąż zostaje, ale córka się go wstydzi, bo wyjazd wiąże się z nieprzyjemnymi chwilami nagości przed ojcem. I dlatego zostaje tylko w nagłych przypadkach. Zapytałem: czy mój zięć może pomóc? Odpowiedź była taka, że ​​kategorycznie się temu sprzeciwiała. Nie było już prawie szans na rozwiązanie problemu, ale nie poddawałem się. I zapytała... może jest jakaś ciocia, krewna, której zaufałabyś i Ty, i Twoja córka. W wyniku poszukiwań znaleźliśmy odpowiedniego kandydata. To była ciotka pacjenta. Zawsze byli przyjaciółmi, a na początkowym etapie choroby trochę pomogła. Ale potem zdecydowali, że ciągłe ich angażowanie jest niewygodne i poradzą sobie sami. A moja ciocia przeszła na emeryturę i wtedy oferowała swoje usługi. Rozmawialiśmy o tym, że trzeba zwrócić się do tej kobiety z prośbą, zaproponować jej nagrodę, żeby wszyscy czuli się normalnie, bez poczucia winy za... Zauważam, że ta myśl dodała mi otuchy. Chciałaporozmawiaj o tym z córką, ale okazało się, że ta zasnęła. Na tym zakończono konsultacje. Jako zadanie domowe, przez kilka dni w tygodniu była rozmowa z córką na temat pielęgniarki cioci. Piąta konsultacja osobista była ciągle przekładana ze względu na dobro pacjentki. I pojawiła się potrzeba wsparcia telefonicznego. Przypomniałem sobie, że było jeszcze jedno zadanie dotyczące kontynuowania kursu x/t. Przez telefon dowiedziałam się od mamy pacjentki, że chemioterapia została przełożona, gdyż badania nie pozwoliły na rozpoczęcie kursu. Dowiedziałam się też, że odbyła się rozmowa w sprawie pielęgniarki i decyzja została podjęta. Kobieta zgodziła się z przyjemnością, ponieważ nie ma własnych dzieci i jest sama na emeryturze. Tyle, że odmówiła przyjęcia nagrody, a jej rodzice nie wiedzieli, co w tej sytuacji zrobić. Matka była zadowolona, ​​już od dwóch dni pracowała prawie na pełny etat. I ku jej zdziwieniu córka była przychylna jej pracy. Sytuacja w tej kwestii została opanowana emocjonalnie. O możliwościach zapłaty dla pielęgniarki rozmawialiśmy telefonicznie. Szósta konsultacja odbyła się około dwa tygodnie później. Kryzys u pacjenta ustąpił. I spotkaliśmy się ponownie. Tym razem od razu powiedziała, że ​​porozmawia sama. Omówiliśmy obecną sytuację, okazało się, że w tym czasie relacje między nią a matką stały się cieplejsze i bliższe. Po pracy przyszła mama i podzieliła się tą wiadomością, mówiąc, że wszyscy życzą jej córce zdrowia. Ciocia zawsze wie, jak znaleźć słowa, a co najważniejsze, wie, jak „usłyszeć”. Pacjentka sama zapytała ją o możliwość zapłaty, tłumacząc, że bardzo ważne jest dla niej życzliwe reagowanie na jej responsywność. Poprosiła mnie, abym dał jej tę szansę. Ciotka kategorycznie odmówiła wydania pieniędzy, ale poprosiła o pomoc przy płocie. Sytuacja została rozwiązana. I w końcu doszliśmy do analizy właśnie sytuacji, którą wcześniej opisała i o której mówiła, która była dla pacjentki bardzo niepokojąca. Okazało się, że tak właśnie się stało. Pacjentka ma mieszkanie i samochód, które według dokumentów należą do niej. Poprosiła rodziców, póki jeszcze są w stanie, aby zabrali ją do notariusza i sporządzili dokumenty dla rodziców, aby mogli już teraz bez problemu sprzedać jej samochód i mieszkanie. Rodzice kategorycznie się temu sprzeciwili i nawet nie chcieli poruszać tej kwestii, tłumacząc, że jest ona na ostatnim miejscu i im to nie przeszkadza. Pracując z odchodzącymi pacjentami, często spotykam się z czymś, co obecnie określa się mianem prośby o sprostowanie. Ostatnie życzenie przed wyjazdem często ma taki charakter i jest niezwykle ważne dla pacjenta. Podobnie jak troska o bliskich, ratowanie ich przed problemami w przyszłości i, co najważniejsze, zamknięcie własnego gestaltu. Zawsze poważnie traktuję taką potrzebę pacjenta, aby coś dokończyć i odejść w spokoju. W takich sytuacjach zawsze staję po stronie pacjenta. Nie zawsze możliwe jest spełnienie prośby, co później pociąga za sobą wiele negatywności dla krewnych. Wspierałam pacjentkę w tym zamiarze i obiecałam porozmawiać z jej rodzicami, celowo, aby nie opóźniać zbyt długo rozwiązania tego zadania, poprosiłam ojca pacjentki, aby mnie podwiózł, choć zazwyczaj robiła to matka. . Po drodze zacząłem rozmowę na temat, który mnie zainteresował. Ze strony mojego spokojnego i zawsze opanowanego ojca spotkałem się z dość agresywną reakcją w moją stronę. A. i ja nie uważamy, że w tej rodzinie pieniądze nie grają roli, że najważniejsze jest myślenie o zdrowiu i życiu, o tym, jak je przedłużyć. Wyjaśniłam ojcu, że bardzo ważne jest, aby rozpoznać potrzeby córki i wyjść jej naprzeciw, a nie pozostać samolubnym i bezdusznym na uboczu. Gdy dotarliśmy na miejsce, nasza rozmowa dobiegła końca, a odpowiedź ojca wisiała w powietrzu... Siódma konsultacja została ponownie przełożona. Było to jednak spowodowane tym, że pacjentka poszła z ojcem dokończyć formalności. Udało mi się sprzedać samochód koledze z klasy. A teraz była zajęta ponowną rejestracją dokumentów własności mieszkania. Powiedziała to przez telefon z wdzięcznością. Ponieważ miała mało energii i spędzała ją na podróżach, poprosiła o przełożenie wizyty. I tym razem otrzymałam wsparcie odÓsma konsultacja odbyła się około dwa tygodnie później. H/t ciągle odkładano z powodu niskiego poziomu hemoglobiny. Stan się pogorszył. I tym razem pacjentka spotkała mnie już w łóżku, tak trudno jej było wstać. Podziękowała mi za pomoc w jej planach, za to, że pojawiłem się w jej życiu. Mówiła dużo, choć było to trudne, i miałem wrażenie, że żegna się ze mną. Powiedziałem jej o tym, nie zaprzeczyła. To był trudny moment, ale szczerość tego, co dzieje się „tu i teraz” jest trudna do przecenienia. Rozmawialiśmy o śmierci. Zapytała: Czy wierzę w życie pozagrobowe? Podzieliłem się z nią swoimi pomysłami. Rozmawialiśmy długo. Temat opieki rzadko jest poruszany przez pacjentów, ale nie tym razem… Poleciłem wysłuchanie audiobooka Michaela Newtona „Podróże duszy” poświęconego badaniom w tej dziedzinie. I z ostrożnością jeszcze jedno – Julia Wozniesieńska „Moje pośmiertne przygody”. Jeśli masz siłę czytać, to autorka Elfika (Irina Semina) - trzy ostatnie bajki w książce „W poszukiwaniu utraconego raju” był temat nienarodzonego dziecka. Nie jestem jeszcze gotowa, aby o niej tutaj pisać. Poprosiłam mamę pacjentki, aby omówiła tematy, które pacjentka będzie chciała po wysłuchaniu lub przeczytaniu książek. To spotkanie było pełne łez. Powiedzieliśmy do widzenia. Umówiliśmy się, że zadzwonimy jak zwykle za tydzień. Wyjaśniłem, że nie mogę tego zrobić później, bo jadę na wakacje. Tydzień później rozmawialiśmy przez telefon. Spotkanie zostało przełożone ze względu na zły stan zdrowia pacjenta. Nie chciała nikogo widzieć, łącznie z psychologiem. Następnego dnia sama matka pacjentki zadzwoniła i poprosiła o wspólne spotkanie. Spotkaliśmy się na dziewiątej konsultacji. Zadała tylko jedno pytanie – jak będę bez niej żyć? Zapytałam: czy pamięta, jak przeżywać stratę etapami? Powiedziała, że ​​mniej więcej pamięta. Razem odnowiliśmy łańcuch, powiedziałam, że ból psychiczny będzie silniejszy, ale ona sobie z tym poradzi. Zapytała: czy kontaktuje się z matką chłopca, który zmarł na tę samą chorobę? Powiedziała, że ​​jeszcze nie. Ale pomysł wydawał się jej słuszny. Bo tylko matka, która straciła dziecko, która przeszła taką mękę, jest w stanie zrozumieć ból straty. Powiedziała, że ​​na pewno się z nią skontaktuje. Pytania wciąż były, ale nie było już sił, żeby je omówić. Umówiliśmy się na jeszcze jedno spotkanie przed wakacjami i rozstaliśmy się. Z mamą pacjenta. Zeznała, że ​​córka chciała zobaczyć się z mężem i pozwoliła mu się odwiedzić. Poprosiłam go, żeby się wyprowadził z mieszkania. Nie powiedziała, o czym jeszcze rozmawiali. Rozmawiałam ze swoim pierwszym mężem, ale odmówiłam spotkania. Nie akceptowała swoich dziewczyn, choć dawała do zrozumienia, że ​​chciała, ale było to bardzo trudne. Poczułam, że się spotykamy i nie pytałam o temat rozmowy. Prosiła, żebym się przywitała, kiedy się ponownie spotkamy. Prośba mamy była następująca: jej siostra mieszkająca w Moskwie nie dzwoni i nie pisze, podobnie jak jej córka, siostra Weroniki. Takie zachowanie powoduje nieporozumienia, wyobcowanie i urazę. Szczegółowo omówiliśmy tę sytuację. Jest to jeden z częstych tematów zapytań. Rzeczywiście wydawać by się mogło, że nie ma nic prostszego niż wsparcie bliskiej osoby w tarapatach. Ale tak naprawdę często się tak zdarza, że ​​trudno się z nim skontaktować. Jak zapytać? Czy pytania o zdrowie powodują agresję? Na przykład, co chcesz usłyszeć? Co ona umiera? A druga strona już się boi podjąć taką decyzję następnym razem. A potem czas mija, a to jeszcze bardziej utrudnia kolejną próbę... Tak, nawet nie zadzwoniłeś... I tak stopniowo tworzy się ściana milczenia. Napięcie dwukierunkowe. Klient stwierdził, że w jego przypadku właśnie tak się stało. Złościła się przez te głupie pytania, potem przez brak telefonów, a potem było niezręcznie coś powiedzieć, ale nie była jeszcze gotowa powiedzieć, czego chce... Zapytałem ją, czy zadzwoniła do matki dziecka. chłopiec, który był chory? I porównaliśmy wrażenia... Podziękowała mi i powiedziała, że ​​sama wszystko przemyśli i zadzwoni do siostry. Pożegnaliśmy się. W sylwestra pojechałem na wakacje. Po przyjeździe dowiedziałem się, że Weroniki jest więcej…