Od autorki: Niektórzy rodzice stymulują dobrą edukację swoich dzieci płacąc im pieniądze za klasy 4 i 5. Czy jest to poprawne z pedagogicznego punktu widzenia i motywacja do nauki? Czy relacje towarowo-pieniężne między uczniami a ich rodzicami są właściwe? Oczywiście nie wszystkie dzieci uwielbiają się uczyć? Wielu z nich z różnych powodów ma raczej niską motywację do nauki. Czasami niektórzy rodzice decydują się zachęcać swoje dzieci do osiągania dobrych ocen za pomocą płatności gotówkowych. Niektórzy ustalają „podatek” dla klas 4 i 5. Inni uzależniają wydawanie kieszonkowego bezpośrednio od ocen. Na początku większość dzieci naprawdę stara się uzyskać dobre oceny. Ale ich pracowitość z reguły wzrasta mniej niż oczekiwano i nie trwa tak długo, jak oczekiwali tego rodzice. Nie jest tajemnicą, że motywacją jest każda działalność człowieka. Jeśli dana osoba nie ma potrzeby, którą stara się zaspokoić, obiektywnie nie ma powodu, aby być aktywnym. Im ważniejsza jest potrzeba danej osoby, tym ważniejszy jest dla niej wynik, tym więcej wysiłku i czasu jest on skłonny poświęcić, aby osiągnąć to, czego chce. Jeśli dana czynność ma na celu zaspokojenie kilku potrzeb jednocześnie, wówczas chęć jej podjęcia jest większa. To samo tyczy się działań edukacyjnych. U podstaw motywacji edukacyjnej leży kilka potrzeb: - poznawcza: nauczenia się czegoś nowego, interesującego, zaspokojenia ciekawości - emocjonalna: uzyskania aprobaty, pochwały, dobrej oceny - osiągnięcia sukcesu: poczucia sukcesu przyjemność z osiągnięcia celu, z poradzenia sobie z zadaniem, pokonywania trudności - rozwój własny: zdobywanie nowej wiedzy, opanowywanie nowych umiejętności, uczenie się, jak coś zrobić - społeczna: zdobywanie autorytetu i szacunku wśród rówieśników, zajmowanie wyższej pozycji w społeczeństwie Jak widać, na liście nie ma takiej potrzeby, jak „zarabianie pieniędzy, otrzymywanie korzyści materialnych”. Wszelkie „korzyści” są wyłącznie niematerialne. Któreś z rodziców może mi się teraz sprzeciwić, twierdząc, że dziecko musi nauczyć się gospodarować pieniędzmi. Rzeczywiście umiejętność zarządzania pieniędzmi jest bardzo przydatna w przyszłym niezależnym życiu. Jednak zarządzać to przede wszystkim umieć je wydawać. Można tego nauczyć poprzez wyjaśnienie podstaw planowania budżetu rodzinnego, wyjaśnienie pozycji wydatków, procedury gromadzenia i oszczędzania pieniędzy. Przewiduję również następujący zarzut: „Dziecko od dzieciństwa musi rozumieć, że pieniądze pochodzą z jego własnej pracy .” Zgadzać się. Dziecko musi to zrozumieć. Studia nie są jednak pracą, za którą się płaci. Z ekonomicznego punktu widzenia zarobków praca ma dwie formy: dla siebie i dla społeczeństwa. Kiedy człowiek robi coś dla siebie, nie przedstawia społeczeństwu rezultatów swoich wysiłków. Nie wystawia na sprzedaż ani rezultatu swojej pracy, ani służby za wykonanie tej czy innej pracy. Podejmując pracę i oferując pracodawcy swoją wiedzę, profesjonalizm, doświadczenie i umiejętności, oferuje swoją pracę społeczeństwu. To samo dzieje się ze sprzedażą tego, co ktoś zarobił własną pracą. Dziecko uczy się wyłącznie dla siebie. Po to, żeby zdobyć, tylko po to, żeby zdobyć właśnie tę wiedzę, umiejętności i zdolności, które będzie później prezentował na rynku pracy. Oferowanie dziecku pieniędzy na naukę oznacza dawanie mu zasadniczo błędnego wyobrażenia o tym, czym i jak ludzie zarabiają na życie. Płacąc dziecku pieniądze za dobrą ocenę, rodzice w istocie zastępują motywy edukacyjne swoich dzieci motywami utylitarno-pragmatycznymi. Kieszonkowe a wyniki w nauce Jeśli rodzice chcą obudzić w swoim dziecku chęć zdobywania wiedzy i dobrych ocen, bardziej słuszne byłoby zwrócenie się ku prawdziwym motywom działań edukacyjnych, które wymieniłem powyżej. I dawaj pieniądze po prostu jako stałą kwotę na wydatki kieszonkowe. Nie jestem przeciwny wysokości wpłat na wydatki kieszonkowe.