Od autora: Z książki „Droga wojownika ducha, czyli przebudzenie Boga” Świat relacji międzyludzkich w większości opiera się na poczucie posiadania. I to jest tragedia, bo tam, gdzie jest poczucie własności, nie ma wewnętrznej harmonii. Dlaczego dana osoba staje się właścicielem? Pierwszym powodem jest strach przed samotnością. Jeśli człowiek nie osiągnął wewnętrznego spokoju i jedności ze sobą, zawsze będzie odczuwał strach przed samotnością. Ten strach zmusza Cię do „przylgnięcia” do drugiej osoby, szukania wsparcia w bliskich osobach, krewnych i przyjaciołach. Zależność od drugiej osoby jest częścią natury zaborczej. Mężowie i żony mogą żyć ze sobą latami i dziesięcioleciami tylko z jednego powodu – ze strachu przed samotnością i ze strachu, że nikomu się nie przydadzą. Trzymanie się drugiej osoby jak słomki jest absurdem, ponieważ ludzie mieszkający w pobliżu nie będą w stanie dać najważniejszego - szczęścia, które nie zależy od niczego. Strach przed samotnością znika, gdy osiąga się Jedność z Życiem. Samotność nie jest typowa dla wojownika. Gdziekolwiek się znajduje, w społeczeństwie z innymi ludźmi lub sam ze sobą, zawsze jest we wszystkim świadomość Obecności Jednego Bóstwa. Drugim powodem posiadania poczucia własności jest potrzeba miłości. Człowiek początkowo nosi w sobie miłość, gdyż jest przejawem Boga-Miłości. Odejście od Jedności z Bogiem pozbawiło człowieka wewnętrznego Stanu Miłości. Doprowadziło to do tego, że ludzie szukają miłości „na boku”. Tak naprawdę to, co większość ludzi nazywa miłością, nie jest niczym innym jak zaspokajaniem wzajemnych potrzeb poprzez siebie nawzajem. Tu rodzi się poczucie własności. Im ważniejsza jest dla Ciebie osoba, która pomaga zaspokoić określone potrzeby, tym silniejsze jest poczucie własności. Miłość oparta na własności nie daje szczęścia, bo człowiek może być szczęśliwy tylko wtedy, gdy jest wewnętrznie wolny, gdy związek jest zorganizowany nie według zasady „obowiązków”, ale w oparciu o otwartość, zaufanie, akceptację przejawem poczucia własności jest niechęć do zapewnienia innej osobie wolności w odniesieniu do jej działań lub w kontaktach z innymi ludźmi. Zazdrość to ciągłe martwienie się o to, co robi druga osoba, z kim się komunikuje i jaki rodzaj relacji łączy. Zazdrość popycha człowieka do pochopnego działania wobec siebie i innych ludzi. Zazdrość wzmacnia poczucie własności, zwiększa stopień kontroli w związkach, pozbawia pewności siebie, nie pozwala zaakceptować drugiego człowieka takim, jakim jest, a co najważniejsze, nie ma zaufania, które jest oznaką harmonijny związek. A powodem tego wszystkiego jest poczucie własności! Kiedy istnieje własność i właściciel, jest to świat niedoskonałych relacji. W takim świecie zawsze pojawiają się pretensje, niezadowolenie, urazy, agresja. Jak nie być właścicielem? Dla zwykłej osoby ze uśpioną świadomością jest to praktycznie niemożliwe, ponieważ poczucie własności zaczyna zanikać, gdy osoba wkracza na ścieżkę duchowego przebudzenia. W tym przypadku panuje jasne zrozumienie, że „właściciel” i „własność” odnoszą się do świata iluzji. W świecie ducha nie ma właścicieli, jest natomiast wspólnota twórców i duchowa niezależność. Aby nie być właścicielem, trzeba nauczyć się kochać, a nie wymagać, trzeba nauczyć się żyć razem w szczęściu, a nie „robić” to szczęście kosztem drugiej osoby. Własność zanika, gdy znika kontrola i zależność związana z bliskimi. Jeśli jesteś mężem, nie oznacza to, że twoja żona jest twoją własnością; jeśli jesteś rodzicem, nie oznacza to, że dziecko jest twoją własnością. Każdy człowiek, niezależnie od pełnionych ról społecznych i pokrewnych, posiada wolność duchową, gdyż wolność jest podstawą duszy ludzkiej. Pozwól sobie i innym być wolnym człowiekiem i wybrać własną drogę życiową. Bardzo ważne jest też, aby nie stać się cudzą własnością. Wiele osób narzeka: „prześladuje mnie”, „nie pozwala mi żyć w spokoju”, „kontroluje wszystko/