Wśród naszych klientów są tacy, którzy mają przekonanie: „Nikt mnie nie kocha…”. Osoby te są głęboko przekonane, że nikogo nie interesują. Uważają się za niegodnych uwagi silnych, bystrych osobowości i nie zasługują na szczęśliwe życie. Smutek poprzez nieśmiały uśmiech odzwierciedla głęboko ukryte łzy... Przede mną klientka - piękna, wykształcona kobieta, jednak zupełnie nieświadoma swoich atutów. Jest w związku, w którym nie ma szacunku i prawdziwej troski, wszystko jest rzucone na siebie. Porównuje się do bohatera kreskówki - uroczego jeża, z którym nikt się nie przyjaźni, i podczas sesji pokazuje mi tego bohatera.... . Pragnienie miłości i uznania wydaje się nie mieć końca. Rozumiejąc, co dzieje się w ich życiu, nadal nie mogą odmówić roli ofiary. Dlaczego? Jak w wielu przypadkach, korzenie problemu sięgają dzieciństwa. I dalej. Scenariusz ogólny. Kobiety powinny być uległe, słabe, bo... Wokół są twardzi mężczyźni, silny i opresyjny świat. A to niestety nie jest rzadka historia, scenariusz często spotykany w praktyce. Przekazywanie dzieciom takich przekonań na temat siebie, ludzi i świata jest głęboko niewłaściwe. Czasami rodzice, kochające matki i babcie, opiekujące się i kontrolujące dziecko, bardzo „troszczące się” o nie, opowiadają i poprzez swoje zachowania i relacje pokazują, że ten świat jest niebezpieczny, okrutny i bolesny. I jak ważne jest, aby pokazać mu, że nie jest taki czarny, aby nie uczynić dziecka słabym, wątłym, niezdolnym do docenienia i pokochania siebie. A potem zdziwienie: „Dlaczego oni tacy są – ci ludzie nie chcą się ze mną komunikować… Nie lubią mnie, nie doceniają mnie!” Odpowiedź jest zarówno złożona, jak i prosta: „niezdolność do kochania i akceptowania siebie”! Wielu z tych klientów pyta: „Dlaczego miałbyś mnie kochać? Ja taki jestem, a oni są silni, weseli itp.” Wszystko boli - kolega się nie przywitał, kolega zapomniał złożyć mu życzenia urodzinowe, wepchnięto go do metra... Takie różne sytuacje - i zawsze jest jedno wytłumaczenie: "Nikt mnie nie kocha!" Niełatwo się z tym pogodzić, ale takie stwierdzenie jest prawdziwe: brak bezwarunkowej miłości ze strony innych to rzeczywistość, z którą spotyka się każdy dorosły. Pragnienie miłości i uwagi to nasza nieświadoma potrzeba doświadczenia idealnej miłości, którą tylko a matka może dać swojemu dziecku. A żeby to dać, sama matka musi zostać napełniona. Oto łańcuch. I bardzo często ludzie niekochani, przestraszeni scenariuszem rodzinnym, dorastają i zachowują się jak dzieci – nie kochając siebie i innych, widząc wszędzie niebezpieczeństwo, czasem rozgoryczeni i zamknięci… Ale istota jest ta sama – życie z ciężkim bagażem doświadczeń dzieciństwo. Co robić? Pomyśl o tym, że są jeszcze ludzie, którzy pewnie doceniają, choć jest ich niewielu! Oznacza to jednak, że świat jest inny, ludzie są inni. Jest wiele dobrych rzeczy. Trzeba tylko szczerze przed sobą przyznać, że nie wszystko jest takie złe. Jest dobroć i bezwarunkowa miłość, zawsze jest morze możliwości, wystarczy wyjść z roli „jestem ofiarą” i przestać się nad sobą użalać. Być może pierwszą rzeczą, która powinna wyjść z ust takiej osoby, jest: „Kocham i akceptuję siebie całkowicie i całkowicie takim, jakim jestem!”. Ponadto warto zdać sobie sprawę, że relacje są procesem dwukierunkowym , co oznacza, że ​​jeśli chcesz otrzymywać, musisz zacząć coś na tym świecie dawać. Prawdopodobnie odkryjesz, że przyjemność wynikająca z możliwości dawania uśmiechu i miłości jest nie mniejsza niż radość z możliwości jej otrzymania. A dzięki procesowi, który psychoanalitycy nazywają sublimacją, potrzeba miłości może stać się potężną siłą, która może wypełnić wewnętrzną pustkę i zaspokoić duchowy głód. Twórczość artystyczna, badania naukowe, działalność charytatywna. Każdy ma moc znalezienia czegoś, co pozwoli mu zamienić frustrację w źródło pozytywnych emocji. „Próbowałam wymówić te słowa” Yana, 37 lat, artystka „Dorastałam w poczuciu, że nikt mnie nie potrzebuje. W pewnym momencie zaczęły mi się pojawiać zawroty głowy i problemy ze słuchem, jednak dopiero psychoterapia pomogła mi zrozumieć, co tak naprawdę się ze mną dzieje. Psychoterapia nie wypełniła pustki, ale nauczyła mnie z nią żyć. Przez wiele lat, aż do śmierci mojej matki, miałem nadzieję to usłyszeć.