Od autora: Ten temat nigdy nie przestaje być aktualny. Naszym najbliższym kręgiem jest rodzina i przyjaciele. Uzależnienie od bliskich i bliskich – Skąd wiesz, że istnieje? Co zrobić, jeśli czujesz, że nie żyjesz swoim życiem, a Twoje decyzje w rodzinie są nieistotne? Na podstawie częstych próśb zdecydowałam się napisać krótki artykuł na temat tego problemu w związkach i zdradzić, jak w porę go wykryć i co należy zrobić, aby swoje życie uczynić swoim. Jak zawsze wszystko lepiej postrzega się na przykładzie. Odwiedziła mnie kiedyś studentka (Ave. Elena) ze swoją ukochaną, ale bardzo aktywną mamą (Ave. Olga). Elena rzadko i rzadko uczęszczała na wykłady i wykonywała zadania na uniwersytecie, ponieważ jej zakres zainteresowań dotyczył tego, czego nie było. Co kochała? Taniec i wszystko co z nim związane. Ale zrozumiała, że ​​​​musi ukończyć uniwersytet i otrzymać legalny dyplom, jak wszystkie dobre i dobrze wychowane dziewczyny. Mama Olga szczerze się tym martwiła: zapamiętała harmonogram zajęć i nazwiska nauczycieli, biegała po wydziałach i uzgadniała powtórki i dodatkowe zadania dla Eleny. Cała odpowiedzialność została wzięta w ręce matki. I już na pierwszej wizycie Olga uparcie mi tłumaczyła, że ​​cała nasza trójka musi zmienić obecną sytuację i przywrócić córce chęć wiedzy i odpowiedzialności. Elena, zgodnie ze słowami swojej matki, zgodziła się jedynie z zauważalnym poczuciem winy. W kolejnej rozmowie, osobno z Olgą, spotkała mnie fala skarg, nowych szczegółowych wyjaśnień na temat talentu, osobliwości, wrażliwości, niewdzięczności jej ukochanego. dziecka i niemożność porozumienia się z nią. Nie było odpowiedzi na jasne pytanie, czego chciała sama sprawczyni tej historii i wydawało się, że została ona całkowicie zignorowana. W komunikacji z Eleną początkowo wydawało się, że jest inny obraz. Trudno jej było mówić o sobie i nie widziała w tym sensu. Ale stopniowo zaczęły się niespójne, ale pełne rewelacji o tym, jak trudno było wstać rano, jak moja matka miażdżyła mnie swoimi niekończącymi się dokuczliwościami, pytaniami, dyskusjami na temat trudności i obowiązków życiowych, opowieściami o tym, jak wszyscy żyli w młodości, niezliczone rozmowy telefoniczne, kłopoty i próżność. I znowu, gdy zapytałem, czego by sobie życzyła, była długa pauza i zdania: „Mama mi oczywiście pomaga, ale co innego powinna zrobić; nauczyciele znajdują winę, nie jest jasne, czego uczą” i tym podobne, co jest nie tak, pytasz, z tak intensywnym zaangażowaniem rodziny w walkę z trudnościami w nauce i pomocą rodziców? Prawda jest jednak taka, że ​​w tej sytuacji nie ma mowy o takim zjednoczeniu, a pod pozorem pomocy dzieje się coś innego – całkowita kontrola i realizacja ambicji innych ludzi. Prawie każdy z nas znalazł się w podobnej sytuacji, w której główne uczucia zalewające świadomość to złość lub irytacja, silna uraza i nieznośne poczucie winy. A jednocześnie wydaje się, że brakuje sił i zrozumienia, jak wyjść z takich stanów. Przecież bliscy ludzie w zasadzie życzą nam dobrze i naprawdę chcą, żeby wszystko było dobrze i dobrze. Zaczynamy niepostrzeżenie, ale mocno uzależniać się od takich postaw: robić wszystko tak, jak należy, tak jak nas uczono, aby zostali aprobowani, docenieni, a przynajmniej nie skarceni i, co najważniejsze, pozostawieni w tyle (Matka ucznia). Olga) jest zależna od sukcesów córki, własnego nie, problemy dorosłego dziecka i kłopoty z nimi związane dają jej poczucie własnej ważności i niezastąpienia. Strach przed możliwą samotnością i brak wymagań nie pozwala bliskiej osobie żyć własnym życiem, popełniać własnych błędów i osiągnięć. Dziewczyna jest zależna od stosunku matki do niej, co stwarza w niej złudne poczucie wyjątkowości, wielkość, a jednocześnie bezradność i niższość Jeśli obserwujesz w swoim życiu podobne stany, którym towarzyszą: ciągłe wewnętrzne napięcie uczuć, naprzemienne emocje strachu, poczucia winy i irytacji, a także uczucie chronicznego zmęczenia, apatia lub odwrotnie, chcesz się rozdzierać i rzucać, zrozumienie, że nie masz o czym rozmawiać ze swoim.