Od autora: Artykuł ukazał się na moim blogu Skąd to się bierze? Początki agresji pasywnej Podobnie jak prawie wszystkie cechy osobowości, agresja bierna ma swoje źródło w dzieciństwie. Jeśli ktoś wychował się w rodzinie, w której jedno z rodziców (lub oboje) było nieprzewidywalne i dominujące, trudno mu wyrazić swoje żądania, życzenia i oburzenia. Rodzi to ukryte poczucie zagrożenia, silny niepokój. Jeśli dziecko jest karane za okazywanie złości lub asertywności, uczy się osiągać swoje cele okrężnymi sposobami, a nie okazywać je na zewnątrz w sposób bierny, opisany w pierwszej części artykułu. Na przykład: na jednym z forów, omawiając zachowania pasywno-agresywne, uczestnik powiedział: „Och, w mojej rodzinie wszystko było dokładnie tak! Niebezpiecznie było się oburzyć i nie tylko czegoś żądać, ale i o to prosić - mama i tata mogli się złościć, nazwać mnie niewdzięczną, ukarać... Pamiętam, że nawet żeby dostać magnetofon na Nowy Rok, Nie pytałem rodziców, ale budowałem złożone schematy: jak za pomocą wskazówek i okoliczności, aby zgadli...” Tak naprawdę takie dziecko dorasta w warunkach, w których niemożliwy jest otwarty opór (ze względu na ekonomiczną, fizyczną zależność od rodziców) i zazwyczaj po mistrzowsku opanowuje umiejętności „wojny partyzanckiej”. Osoby pasywno-agresywne są przekonane, że świat jest niebezpieczny miejscu, że ważniejsze jest dla Ciebie otwarcie się w nim i Zaufanie ludziom. A jeśli inni odkryją, co dokładnie Cię przeraża, złości lub jest szczególnie pożądane, wtedy również przejmą kontrolę nad Tobą. Gry kontrolne to kolejna forma pasywnej agresji. Żądanie lub proszenie o coś od kogoś innego oznacza odsłonięcie siebie, okazanie swojej słabości i zależności. Oznacza to, że ludzie mogą grać na twoich pragnieniach (a świat według osób pasywno-agresywnych jest wrogi, a walka z nim jest zabójcza). Dlatego otwarte pragnienie czegoś lub bezpośrednie odrzucenie czegoś oznacza oddanie kontroli nad swoim życiem w czyjeś ręce. Dlatego osoby pasywno-agresywne nie wyrażają bezpośrednio swoich pragnień, ale odpowiadają „tak” na prośbę innej osoby, po czym stają się ponurzy, wściekli w sobie i nie robią tego, podając wymówkę zapomnienia i faktu, że „ Nawiasem mówiąc, zauważam, że do powstawania typu osobowości pasywno-agresywnej przyczyniają się także normy kulturowe: to dziewczęta częściej ulegają tłumieniu w przejawach uporu, energii i złości. Dlatego wiele kobiet dorasta w przekonaniu, że jeśli są „poprawne, prawdziwie kobiece” (delikatne, zawsze słodkie, nieasertywne), to na pewno „przyjdą do nich i przyniosą wszystko”. A jeśli tego nie robią, to robisz coś złego, na przykład bezczelnie dużo żądasz; kochający mężczyzna musi sam to rozgryźć i zadowolić swoją ukochaną kobietę; a jej zadaniem jest stopniowo naprowadzać go na właściwy pomysł. Jeśli nie potrafisz wbić komuś do głowy swoich pragnień, to cierp w milczeniu, jak partyzant i pozwól ukochanej osobie wysłuchać: „przemyśl to sam”, „czy to naprawdę nie jest jasne”, „czy mnie kochałeś” wiedziałbyś” i „rób, co chcesz”. Tak, to także ukryta walka o władzę i gry o kontrolę; jeśli otwarcie powiesz: „Zrób mi to i to, chcę tego”, możesz usłyszeć bezpośrednią odmowę („Nie teraz, nie mam czasu”), a nawet otrzymawszy to, czego chcesz, upewnij się, że to nie jest szczęście przyniesione. A co to znaczy, że ten, kto tego żądał, sam jest sobie winien? Nie, lepiej podpowiadać, dostać (lub nie dostać) to, czego chcesz, a jeśli nie ma satysfakcji, cała wina spada na tego, kto źle odczytuje myśli. Liczne kursy „Jak stać się kobiecą kobietą” są dziś często prowokować i wspierać rozwój zachowań pasywno-agresywnych w osobowości swoich uczniów. Na kursach o typowym tytule „stań się pożądany w weekend” uczą: kobieta w żadnym wypadku nie może przejąć inicjatywy - musisz być delikatna, bezradna, pociągająca, a wszystko w twoim życiu ułoży się samo. W końcu, gdy silny i aktywny mężczyzna zobaczy, że kobieca kobieta cierpi, nie mogąc zdobyć tego, czego potrzebuje, na pewno wszystko dla ciebie zrozumie.