Zaburzenia pożądania i erekcji u mężczyzn. Zacznę od tego, że erekcja jest najlepiej chronionym mechanizmem mężczyzny. Pierwsze erekcje pojawiają się jeszcze przed porodem – w brzuszku mamy. Oczywiście nie od niej i nie w wyniku fantazji seksualnych, ale po prostu jako mechanizm czysto fizjologiczny, tak jak bije serce płodu i krąży krew. Po urodzeniu pierwsza erekcja następuje drugiego dnia – ponownie jako przejaw zwierzęcego życia organizmu. Spontaniczna erekcja występuje u mężczyzn w znieczuleniu, po całkowitym przecięciu rdzenia kręgowego na dowolnym poziomie i ostatecznie w chwili śmierci. Zatem prawie niemożliwe jest uzyskanie mimowolnej erekcji, ale łatwo jest jej nie mieć, kiedy się tego chce. Jeśli mówimy o zaburzeniach erekcji, warto wyróżnić kategorie mężczyzn jedynie pod kątem predyspozycji do ich wystąpienia. Niezależnie od wieku i stanu cywilnego. Zaburzenia erekcji często występują u mężczyzn o słabej lub przeciętnej budowie płciowej, u mężczyzn o osobowości neurotycznej, lękowej i podejrzliwej. Praktycznie nie ma zaburzeń erekcji u mężczyzn o silnej budowie seksualnej. Jeśli zjawisko to występuje w małżeństwie, to jest to raczej problem innego rodzaju. Zmniejszony pociąg do żony, uzależnienie, utrata zainteresowań seksualnych, konfliktowe relacje, ochłodzenie uczuć prowadzą do niechęci do uprawiania seksu z tą konkretną kobietą. Ale ogólnie rzecz biorąc, funkcje seksualne mężczyzny są nienaruszone. Dlatego konieczne jest skorygowanie sfery relacji nie seksualnych, ale interpersonalnych. Drugi. Problem zaburzeń erekcji jest bardziej istotny dla młodych mężczyzn i chłopców. O pomoc najczęściej zgłaszają się młodzi ludzie w wieku 19-26 lat. Z wiekiem mężczyźni stają się bardziej pewni siebie i spokojniej postrzegają to, co dzieje się w ich życiu. Rzadziej występują zaburzenia w postaci zaburzeń erekcji. W kontekście tego problemu małżonkowie i partnerzy muszą poznać konstytucję seksualną. Dzięki temu pozbędziesz się złudzeń dotyczących życia seksualnego, a co za tym idzie, unikniesz wysokich oczekiwań i rozczarowań w tym zakresie. Nie ma dobrej ani złej konstytucji seksualnej; istnieją wrodzone cechy funkcjonowania sfery seksualnej, a także układu nerwowego, psychiki, budowy ciała itp. Z tych cech wynika koncepcja normy życia seksualnego, która interesuje przede wszystkim partnerów. Każdy typ konstytucji ma swoją własną normę. A rola seksu w życiu każdego typu jest inna. Dlatego oczekiwanie kilka razy w tygodniu regularnych wyczynów seksualnych od mężczyzny o słabej budowie ciała (nie mówię o młodzieńczym okresie hiperseksualności) nie ma sensu. Taka jest jego natura. I to nie jest jego wina. Problem pojawi się, jeśli taki mężczyzna będzie w związku z kobietą o silnym typie konstytucji seksualnej. Początkowo mają różne potrzeby seksualne. Dlatego pojawią się trudności. Znajomość konstytucji seksualnej partnera może pomóc parze przezwyciężyć te trudności. Rozwiązanie takich problemów to temat na inną dyskusję. Specjalistą w tych zagadnieniach jest seksuolog, psycholog, psychoterapeuta. Przyczyn utraty zainteresowania seksem w długotrwałych związkach może być wiele. Jednym z najbardziej znaczących jest uzależnienie, które w długotrwałym związku jest nieuniknione. Dlatego w tym przypadku zadaniem partnerów jest wprowadzenie efektu nowości do swojego życia seksualnego. To wymaga pewnego wysiłku. A utrzymywanie własnej atrakcyjności seksualnej powinno stać się normą. W tym miejscu pragnę wspomnieć, że dla mężczyzny kobieta w nowej sukni to nowa kobieta. I oczywiście przejaw kobiecej seksualności jest, jeśli nie głównym warunkiem, to konieczny. Jeśli mężczyzna postrzega swoją żonę jedynie jako dobrą gospodynię domową, matkę swoich dzieci, a nie odczuwa do niej pociągu seksualnego, jest to już psychoanalityczny aspekt problemu. Następuje „przeniesienie” stosunku do własnej matki na matkę swoich dzieci. A seks z matką jest niemożliwy. Libido jest zablokowane.Tylko psychoanalityk lub psychoterapeuta może tu pomóc. Należy również pamiętać, że wszelkie negatywne emocje (strach, uraza, wyrzuty, obelgi, upokorzenie) mogą zniszczyć nawet najsilniejszy popęd seksualny. Dotyczy to szczególnie mężczyzn o słabej i przeciętnej budowie seksualnej. Wyobraźmy sobie tę sytuację. Para ma około 40 lat. Są małżeństwem od wielu lat. Stosunki seksualne stopniowo zanikały. Mężczyzna odkrywa, że ​​ma zaburzenia erekcji. Ale to go wcale nie interesuje. Żona nie wymaga od niego wykonywania obowiązków małżeńskich. Żyją spokojnie, dusza przy duszy. Można powiedzieć, że z nimi wszystko jest w porządku, a skoro radzą sobie bez seksu, to nie ma podstaw do problemów i nie ma sensu wznawiać relacji seksualnych. Tak się po prostu składa, że ​​ludzie wydają się być zadowoleni ze swojego życia, ale nagle słyszą, że muszą regularnie uprawiać seks i zaczynają stwarzać sobie problem tam, gdzie go nie było. Czy brak stosunków seksualnych w małżeństwie można uznać za normalny, jeśli odpowiada obojgu małżonkom? Jeśli obydwoje są zadowoleni, nie ma problemu. Wszystko, co pasuje obojgu, jest normalne. Ale seks jest istotną funkcją, jedną z głównych, a jego zanik jest całkowicie normalny - prawie niemożliwy. Nawet jeśli bardzo rzadko i w różnych formach, objawia się. Dlatego w każdym takim przypadku konieczne jest indywidualne podejście do pary. Musisz skontaktować się z seksuologiem, psychologiem, psychoterapeutą. Być może mężczyzna w takim związku ma dość rzadkich masturbacji i jego żona jest tym usatysfakcjonowana, być może ma obniżone libido, a jego żona znów jest tym usatysfakcjonowana, możliwe jest jakieś trzecie „ustawienie”… Ale jeśli stron nie jest z czegoś zadowolona - Zapraszamy do wizyty u specjalisty. Partnerzy muszą sami podjąć decyzję. Czy możemy powiedzieć, że regularny seks jest najskuteczniejszą metodą zapobiegania zaburzeniom erekcji? Powiedzmy, że regularny seks jest bardzo ważny w zapobieganiu zaburzeniom erekcji, ponieważ funkcje seksualne można trenować, tj. Im częściej trenujesz, tym stabilniejszy jest Twój popęd seksualny i erekcja. Długotrwała abstynencja seksualna może spowodować, że organizm mężczyzny po prostu wyłączy tę funkcję, uznając ją za niepotrzebną. Ale… wszystko to jest prawdą tylko w ramach konstytucji seksualnej jednostki. Co zrobić, jeśli mężczyzna doświadcza zaburzeń erekcji tylko z żoną? Nierzadko zdarza się, że mężczyzna sprawdza, czy jego potencja jest w porządku, testując swoje umiejętności na boku i upewniając się, że nadal ma proch w swoich kolbach. Może ta metoda jest skuteczna w identyfikowaniu przyczyny zaburzeń erekcji? Jeśli z drugą kobietą nie ma problemów, to przyczyna zaburzeń erekcji nie ma charakteru somatycznego, lecz leży w obszarze relacji małżeńskich. Zwykle mężczyzna czuje lub domyśla się, czy jego zaburzenia erekcji mają coś wspólnego z żoną. Jeśli ma odpowiednią reakcję na pornografię, podniecają go inne kobiety, fantazje erotyczne, występuje masturbacja, należy go zbadać indywidualnie i znaleźć przyczynę zaburzeń erekcji. Są mężczyźni, których własna żona po prostu nie podnieca. Z jakiegoś powodu. I oczywiście, jeśli nie ma problemów z inną kobietą, przyczyna nie jest somatyczna. Możesz oczywiście sprawdzić się z inną kobietą, ale to nie rozwiąże problemu z twoją żoną. Przyczynę zaburzeń erekcji można zidentyfikować na podstawie badania lekarskiego. Lekarz może dokładnie powiedzieć mężczyźnie, co spowodowało jego zaburzenia erekcji: przyczyny biologiczne lub psychologiczne. Jakość relacji seksualnych zależy od obojga małżonków. Funkcje seksualne człowieka są funkcją par. Nie można zrzucać całej odpowiedzialności na jednego partnera. „W związku z inną osobą możesz przejść tylko połowę drogi; nie możesz przejść całej drogi dla drugiej osoby. „Dzięki wzajemnemu pragnieniu, umiejętności sprawiania przyjemności i zarządzania wzajemnym podnieceniem, możesz cieszyć się całkowicie harmonijnymi relacjami seksualnymi w małżeństwie. W zasadzie mózg mężczyzny reaguje w ten sam sposób na bodźce seksualne i z biologicznego punktu widzenia mężczyzna powinien mieć możliwość odbycia stosunku płciowego z każdą kobietą..