Witajcie, Alexey Karev Dziś chciałbym podzielić się z Wami jedną z moich obserwacji. Nadszedł Sylwester, czas cudów i magii. Poranki Noworoczne odbywają się we wszystkich szkołach w naszym kraju, i nie tylko w innych krajach. A mój syn też miał dziś poranek. Taki dobry, miły poranek dla dzieci z piosenkami, tańcami i przedstawieniami teatralnymi. Lubię to. Ale najbardziej uderzyło mnie... zachowanie moich rodziców. Dzieci skaczą, bardzo się starają, ale rodzice nie śpiewają piosenek „dla całej publiczności”, po występie dzieci nie biją braw… Tylko patrzą na mnie, która „klaszcze” wszystkim i śpiewa piosenki dla dzieci: „A ty, chłopcze, nie uciekłeś z głowy? » Jeśli kiedykolwiek występowałeś, zrozumiesz, co mam na myśli, a nawet jeśli nie występowałeś, po prostu zrobiłeś coś dla swoich rodziców, aby to zauważyli i docenili... Wyobraź sobie, że dajesz jesteście wszyscy, a w odpowiedzi zapada cicha cisza pomiędzy numerami (poza jedną „nienormalną”) )… Ani artyści, ani dzieci, ani Święty Mikołaj, ani Śnieżna Panna nikomu nie klaszczą… Szkoda! A po części teatralnej – dyskoteka. Wychodzę do dzieci i zaczynam z nimi tańczyć, a dzieci dobrze się bawią. Najwyraźniej nigdy nie spotkali dorosłej osoby tańczącej na trzeźwo. Dorośli patrzą na siebie i w ich oczach można przeczytać: „Zdecydowanie zwariowałem”… A teraz uwaga, pytanie. „Jak możemy nauczyć nasze dzieci wspierania bliskich i siebie nawzajem, empatii, szacunku, wdzięczności, odczuwania, w końcu cieszenia się życiem, jeśli sami tego nie robimy i nawet nie próbujemy? Jeśli każdy, kogo spotkasz z uśmiechem na twarzy, zostanie uznany albo za „skończonego”, albo za podejrzanego, coś w tym jest.” Do widzenia, do zobaczenia. http://www.irk-psiholog.ru