Jakie mogą być reakcje na to, co dzieje się teraz (i jest to normalne): - Smutek (i wcześniejsze straty, żałoby też mogą się zaktualizować, mogą zacząć się stare rany emocjonalne) zranienie i zranienie, uczucie melancholii) - Zamrożenie, szok, osłupienie - Wściekłość, nienawiść, złość lub drażliwość jako tło - Apatia, zmęczenie - Regresja (również do przeszłych traum) - Poczucie bycia „rozdartym na kawałki” - Somatyzacja, pogorszenie stanu zdrowia, zaostrzenie chorób przewlekłych - Problemy ze snem, stany lękowe - Nadmierna mobilizacja, przypływ sił O każdym z tych sposobów radzenia sobie napiszę osobno. Generalnie chcę powiedzieć, że nie jest tajemnicą, że wszystko to się dzieje, jest dla nas traumą. Metafora biernego palenia jest bardzo trafna: myśli i uczucia pojawiają się w naszej duszy, niezależnie od tego, czy o tym wiemy, czy nie. To, czego doświadcza obecnie społeczeństwo, nieuchronnie znajdzie odzwierciedlenie w naszych osobistych procesach emocjonalnych. W mojej pracy widzę teraz, jak reakcja żalu za wstrząśniętym światem aktualizuje wcześniejsze straty i straty. Ból po stracie bliskich, ukochanych zwierząt, po rozstaniu, rozwodzie, przeprowadzce, po rozczarowaniu i zdradzie, samotności, nieporozumieniu. Teraz skala strat jest gigantyczna. Ale tym, co sprawia, że ​​żałoba jest trudna, jest sytuacja, gdy spotykamy osobę, która próbuje porównać skalę żałoby – „jak możesz się martwić… kiedy ja/oni…”. - jesteśmy pozbawieni możliwości zalegalizowania naszego prawa do żalu, do uczuć. I tym samym pozbawiamy się możliwości przeżycia tego. Wielu zapewne spotkało ludzi, którzy mieli kamienną twarz, żelazny uścisk, którzy wiele robili, pracowali, przeżyli, ale na resztę nie starczało im sił. To ludzie wrażliwi na siebie i innych, zmuszeni do zamrożenia swojego żalu, aby w jakiś sposób zapewnić życie sobie i swoim dzieciom. Dla niektórych byli to rodzice lub dziadkowie. W jeszcze gorszym przypadku żałoba może być niewidoczna – osoba zachowuje się tak, jakby nic się nie wydarzyło – aby nie okazywać bólu. Może to prowadzić do przemocy i zachowań przestępczych. Teraz jeszcze ważniejsze jest uznanie prawa każdego człowieka do przeżywania żałoby. Rozpoznając, widząc czyjś smutek, okazując swój, dajemy sobie możliwość nawiązania kontaktu, tu chodzi o życie, a nie o zamrożenie. Nierozpoznanie traumy, nierozpoznanie uczuć jest ważnym składnikiem traumy, co sprawia, że ​​trauma jest traumą uraz. A tym ważniejsze jest rozpoznanie tego, co dzieje się w środku, aby pomóc w normalizacji wszystkich wewnętrznych reakcji, zrozumieć swoje uczucia, pomóc sobie w udzieleniu wsparcia - to jest teraz moim zadaniem..