Istnieją różne wersje greckiego mitu o Narcyzie, ale w skrócie: przystojny młody mężczyzna zobaczył swoje odbicie w wodzie i stracił spokój, zakochał się i siedział na brzegu aż do śmierci (nie zdając sobie z tego sprawy) że to było jego własne odbicie), a w tym miejscu wyrósł kwiat żonkila. Jak przepowiedział ślepy mędrzec Terezjasz, mówiąc matce Narcyza, że ​​będzie żył długo, jeśli się nie zobaczy. Mit ten można interpretować na różne sposoby, na przykład przyczyną śmierci Narcyza jest to, że był skupiony tylko na sobie, podziwiał siebie, ogólnie rzecz biorąc, piękno i próżność są destrukcyjne. Widać, że obiekt miłości był niedostępny, bo to było jego własne odbicie, a on nie mógł tego znieść. Wielu domagało się jego serca, ale Narcyz nikomu nie odwzajemnił, a potem zobaczył doskonałość w wodzie i nie potrzebował już nikogo innego. Mit ten można analizować z punktu widzenia relacji Wiecznej Młodości (Puer Aeternus) z Matką i kompleksem macierzyńskim, z którym połączenia nie da się zerwać, nie doszło do separacji, nie było indywiduacji, tak jak tam sam nie był Bohaterem, młody człowiek pozostał młodym mężczyzną. Narcyza można postrzegać jako obraz wszystkiego, co powierzchowne, zewnętrzne, materialne, nietrwałe, na pierwszy plan wysuwa się to, co dana osoba demonstruje, ale głębia, duchowość, wewnętrzna treść, znaczenie czy jego poszukiwanie są absolutnie nie interesujące. Mit ten można uznać za przykład tego, że najpierw widzimy siebie w innym, te projekcje naszej duszy rozpalają namiętność, sprawiają, że zapominamy o sobie i żyjemy w iluzjach. Nie widzimy prawdziwego człowieka, widzimy tylko to, co chcemy widzieć, żeby choć trochę znaleźć się w bajce, która szybko się skończy, bo to miłość nieosiągalna, w rzeczywistości niemożliwa. Mit Narcyza może także zwrócić naszą uwagę na fakt, że trzeba patrzeć w głąb siebie, a nie w swoje odbicie, nie w zewnętrzny świat iluzji, tam duszy nie można znaleźć. Nie musisz szukać archetypowego źródła mądrości poza sobą, musisz „zwrócić się” do swojej duszy, jej potrzeb i wołanie. Odbicie w wodzie przyciąga całą uwagę Narcyza, zmusza go do porzucenia innych dziedzin życia, a jednocześnie staje się przyczyną rozczarowania – rzeczywistość nie może zapewnić przedmiotu tak wartościowego jak ten, który widzi w wodzie. To jeden z problemów narcyzów – stawianie czoła rzeczywistości zewnętrznej, która nigdy nie dorówna ich wyimaginowanemu światu. Złudzenia zostają zniszczone, nie ma już o czym marzyć, nic na tym świecie nie jest idealne, nic nie jest takie, jak to sobie wyobrażał. Chcesz żyć dalej? Nie, rozczarowanie prowadzi do tego, że energia zwraca się przeciwko sobie, koło się zamyka, człowiek jak w pojemniku odrzuca wszystko, co może mu zaoferować ten nudny, przeciętny świat wokół niego, wypełniony tymi samymi nudnymi, przeciętnymi ludźmi . Może czasem zajdzie iskierka, że ​​spotkało coś niezwykłego, albo kogoś spotkało… Ale nie, znowu rozczarowanie, znowu „nie było warto”. W teorii psychoanalitycznej uwagę zwraca mit Narcyza, który oznacza najpierw autoerotyzm, egoizm, a następnie jakąkolwiek formę libidinalnego przywiązania do Ego. S. Freud użył nawet określenia „nerwica narcystyczna”, w której libido zamiast być skierowane na świat zewnętrzny, kierowane jest w stronę Ja. Zaabsorbowanie sobą uniemożliwia relacje międzyludzkie; po prostu nie ma zainteresowania innymi. Chłód, brak emocji, dystans, introwersja mogą przyciągać innych, ale nikt nie stopi serca narcyza. Jeśli mówimy o zaburzeniu narcystycznym, wówczas zwykłe zdrowe „ja” zostaje zastąpione wspaniałym „ja”, w którym. osoba jest przesadnie skupiona na sobie, przez co ma np. zawsze wygórowane ambicje i przekonania o własnej ważności, fantazje o sukcesie, nieodpowiednią ocenę rzeczywistości. Jednocześnie istnieje silna zależność od zewnętrznej akceptacji i okresów zwątpienia, dlatego tacy ludzie unikają wszystkiego, na czym mogłaby ucierpieć ich wielkość, na przykład pójścia na rozmowę kwalifikacyjną, poznania kogoś („A co jeśli odmówią? ”). Lepiej nie robić nic niż.