Zjawisko leworęczności często nazywane jest zagadką, ponieważ pomimo badań, jakie przeprowadzono na ten temat, liczba pytań bez odpowiedzi znacznie przewyższa liczbę otrzymanych odpowiedzi. Aby zacząć mówić o leworęczności, zdefiniujmy najpierw pojęcia, aby uniknąć zamieszania terminologicznego. Istnieje koncepcja leworęczności i leworęczności. Leworęczność to termin odzwierciedlający preferencję aktywnego używania lewej ręki. Leworęczność to złożona cecha, która określa typ organizacji mózgu i odzwierciedla większą aktywność prawej półkuli mózgu (u osób praworęcznych dominuje lewa półkula). Zatem preferencja dla jednej lub drugiej ręki (leworęczna, praworęczna) i rodzaj organizacji mózgu (leworęczna, praworęczna) nie zawsze się pokrywają. Jeśli dziecko woli robić wszystko lewą ręką, technicznie rzecz biorąc, można tylko powiedzieć, że jest leworęczne, ale nie leworęczne. Ponieważ Termin leworęczność obejmuje, oprócz lewej ręki prowadzącej, także lewe oko, ucho i lewą nogę prowadzącą. Należy także pamiętać, że leworęczność może być wymuszona (pseudoleworęczność lub leworęczność patologiczna), jeżeli posługiwanie się lewą półkulą (praworęczność) jest niemożliwe lub utrudnione na skutek różnorodnych urazów u płodu lub dziecka. wczesne życie. Wówczas program genetyczny „praworęczności” zmuszony jest odbudować i wykorzystać „leworęczność”. Jest to temat na osobną dyskusję i przypadki te nie będą rozpatrywane w tym artykule. Na początku chciałbym również zauważyć, że w całym rozwoju ludzkości odsetek dzieci leworęcznych pozostaje stały - 20-25%. Według niektórych źródeł leworęczność nazywana jest ważną ścieżką ewolucyjną w rozwoju ludzkości. Ponieważ leworęczność to nie tylko wiodąca lewa ręka, ale także rodzaj organizacji mózgu, porozmawiajmy trochę o funkcjach półkul ludzkiego mózgu. Pomoże nam to odpowiedzieć na pytanie, czym tak naprawdę różnią się od siebie dzieci leworęczne i praworęczne. Lewej półkuli przypisuje się funkcje racjonalno-logiczne, analityczne, werbalne metody poznania, a także stereotypizowanie i programowalność. Otrzymuje informacje z prawej strony ciała: prawego oka, ucha, prawej ręki i nogi. W tym przypadku informacje są przetwarzane fragmentarycznie i sekwencyjnie, sortując możliwe opcje. Lewa półkula odpowiada za adaptację społeczną w normalnych warunkach życia. Prawa półkula nazywana jest półkulą emocjonalną. Charakteryzuje się obrazowością i syntetycznością (uogólnieniem), dominacją intuicji, spontanicznością i mimowolnością. Prawa półkula odbiera informacje z lewej strony ciała i przetwarza je jednocześnie i całościowo (natychmiast postrzegając holistyczny obraz) w dużych ilościach. Prawa półkula odpowiada za kształtowanie nowych strategii adaptacyjnych w zmieniających się warunkach życia, zdolnościach muzycznych i artystycznych. Odpowiada za myślenie wyobraźniowe, postrzeganie sztuki, wyobraźnię. Różnice między dziećmi leworęcznymi i praworęcznymi. W wieku dorosłym leworęczni zachowują reprezentację każdej funkcji psychologicznej w obu półkulach, co u dzieci praworęcznych występuje dopiero w wieku 2-3 lat. Daje to osobom leworęcznym ogromny potencjał w zakresie przystosowania się do zmieniających się warunków i trudnych wymagań środowiskowych. U osób praworęcznych organizacja procesów umysłowych w mózgu charakteryzuje się ścisłym powiązaniem z określoną częścią mózgu. Dla leworęcznych, ponieważ funkcje są jednakowo reprezentowane w obu półkulach; nie ma ścisłego powiązania jakiejkolwiek funkcji umysłowej z określonym obszarem mózgu. Wyjątkową cechą osób leworęcznych jest funkcjonalna autonomia i oddzielenie prawej i lewej półkuli. Przyczynia się to również do niezróżnicowania i rozproszenia procesów umysłowych. Jeśli u osób praworęcznych układy korowe i podkorowe mózgu działają sekwencyjnie i asynchronicznie, to u osób leworęcznych często działają jednocześnie i synchronicznie. Zatem pracę mózgu osób praworęcznych można nazwać bardziej spójną i konsekwentną. Wielu autorów mówi także o