Od autora: Oryginalny artykuł znajduje się na stronie: Czym jest paranoja? Paranoja to obsesyjny strach przed oszukaniem, całkowita nieufność do świata i ciągłe oczekiwanie na oszustwo. Będąc paranoikiem, człowiek czuje się zdezorientowany w tym świecie. Tę dezorientację można nawet odczuwać jako chwilowe szaleństwo, epizod psychotyczny, w którym dana osoba nie jest w stanie określić, gdzie jest „dobro”, a gdzie „zło”, gdzie jest „dobro”, a gdzie „szkoda” i skąd bierze się niebezpieczeństwo. Zadaniem zdrowia psychicznego i psychicznego jest odróżnienie zagrożenia rzeczywistego od naciąganego. Jeśli ta orientacja zostanie obalona, ​​człowiek nie będzie mógł zaufać sobie. Kwestia zaufania jest zawsze najważniejszą kwestią dla każdego z nas. Z jednej strony w przypadku paranoi nie można nikomu ufać, ale jednocześnie trzeba ufać i ufać w każdej minucie. Zaufać oznacza czuć się chronionym, czuć się bezpiecznym – a to podstawowa potrzeba człowieka, podobnie jak potrzeba pożywienia czy powietrza. Przecież w każdej minucie powierzamy swoje życie i zdrowie innym ludziom, poruszając się w ruchu ulicznym, wchodząc na pokład samolotu czy jedząc jedzenie przygotowane przez innych ludzi... Widzimy, że często ludzie cierpiący na paranoję, nieufni światu, kończą dać się oszukać. Przyjrzyjmy się, dlaczego tak się dzieje. Aby to zrobić, ważne jest, aby zrozumieć, czym jest zaufanie i jak się buduje. W rozwoju każdej osoby pierwszym obiektem jest matka. A jeśli matka oszukuje dziecko – nie mówi mu prawdy, wmawia mu wiarę w Świętego Mikołaja i magię, ukrywa przed nim prawdziwego ojca itd., to podważa to zaufanie dziecka przede wszystkim do siebie, gdyż dziecko jest całkowicie zależne od rodziców i wierzy im bezwarunkowo, uznając wszystko, co mówią za prawdę. Ale jednocześnie w głębi duszy zna prawdę. Wie, że tata nie jest jego, że Święty Mikołaj nie istnieje, że magia zdarza się tylko w bajkach... Warto tutaj zaznaczyć, że jest prawda faktograficzna i jest prawda emocjonalna – wewnętrzna. Na przykład kobieta zakochuje się w mężczyźnie, marzy o dziecku od niego, ale on ją zostawia i odchodzi. Wychodzi za innego niekochanego mężczyznę na złość, bez miłości, rodzi dziecko, wypędzając i tłumiąc wszelkie myśli o dawnym ukochanym mężczyźnie. A dorastając, dziecko mówi: „To nie jest mój własny ojciec”. Z faktycznego punktu widzenia tak nie jest. Genetycznie jest to jego naturalny ojciec – prawda psychologiczna okazuje się jednak po stronie dziecka – a za faktyczną prawdą o wyrzeczeniu się pierwszej miłości kryje się kłamstwo. Kiedy w rodzinie zaprzecza się prawdzie psychologicznej, pewność siebie dziecka zostaje podważona. Zaczynają się obsesyjne wątpliwości, komu jeszcze można zaufać, sobie czy innym. Z psychoanalitycznego punktu widzenia za paranoją paradoksalnie kryje się nieświadome pragnienie bycia oszukanym (podtrzymywania złudzeń), bo poznanie prawdy jest przerażające – powoduje wiele bólu, który ukrywał się za kłamstwami. Nieświadomie, w głębi duszy, każdy człowiek zna prawdę, ale boi się ją zobaczyć, zaakceptować i uświadomić sobie – bo znając prawdę, nie można dłużej pozostać biernym – trzeba coś w sobie zmienić, zacząć żyć inaczej, a to zawsze budzi opór. Małe dziecko zawsze bardzo chce wierzyć, że Święty Mikołaj istnieje, że istnieje magia, że ​​upragniony prezent i tak na niego czeka. Pamiętamy protesty dzieci, gdy ktoś im mówi, że Święty Mikołaj istnieje tylko w bajkach… Człowiek jest istotą społeczną i z natury ma skłonność do poświęceń dla innych, dlatego dziecku jest to niezwykle trudne rozpoznać w sobie, że to on dał się oszukać rodzicom, że to on ma rację, a nie oni. Podam mały przykład: w latach 90. XX w. socjolodzy przeprowadzili w przedszkolach następujący eksperyment: przekonali dziewięcioro dzieci na dziesięcioro. powiedzieć, że czerwone jest czarne, a dziesiąte dziecko nic nie powiedziało. Koledzy w wieku od pięciu do sześciu lat na zmianę mówili, że czerwona kartka jest czarna, a gdy przyszła kolej na ostatnie dziesiąte dziecko, którego nie udało się przekonać,.