W swoim pierwszym Seminarium Lacan pisze: „Psychoanaliza jest jak sztuka dobrego rzeźnika; umiejętnie rozbija tuszę zwierzęcia, z łatwością bez oporu rozkładając więzadła” – analityk „rozczłonkuje” nie nożem, ale koncepcjami, „które z kolei mają pierwotną rzeczywistość”. Zatem, podążając za naszym przewodnikiem, postawiliśmy sobie za zadanie „rozczłonkować” koncepcję Imienia Ojca, rozłożyć ją na najmniejsze części składowe, które splecione ze sobą tworzą tak złożony wzór Podobnie jak Freud, Lacan był „filozofem”. ” ogłoszono rewolucyjne i oryginalne pomysły, być może przedwczesne. Jedną z takich koncepcji centralizujących jest „Imię Ojca”. Dlaczego jest niezwykłe i dlaczego w pewnym sensie centralizujące? Jest to fundamentalne ze względu na bezpośrednie powiązanie z kompleksem kastracyjnym, który pełni rolę węzła nie dopuszczającego do rozpadu trzech rejestrów psychiki: wyobrażeniowego, symbolicznego i rzeczywistego. Istnieją także inne powiązania Imienia Ojca: z pragnieniem Innego, z niepokojem, z parą znaczącego i znaczonego, metaforą i metonimią. Inaczej mówiąc, często trzeba będzie „powiązać” ze sobą znaczenia i znaczenia Trochę tła 20 listopada 1963 roku Lacan wygłosił przemówienie w szpitalu św. Anny, poświęcone koncepcji niezwykle ważnej dla teorii psychoanalitycznej i psychoanalitycznej. praktyka – Imię Ojca. Jest to niestety pierwszy i ostatni wykład Seminarium poświęconego Imieniom Ojca. Następnie przerwanego Seminarium nigdy nie wznowiono; ponadto Lacan odmówił opublikowania wykładu wprowadzającego, tłumacząc tę ​​decyzję faktem, że „nie został mu dany dar prowadzenia dyskursu psychoanalitycznego w celu podniesienia zasłony zasłaniającej prawdziwe pochodzenie psychoanalizy Freuda”. i za co dokładnie to świętokradztwo zostało ukarane.” Koncepcja ta stanowi złożony i integralny etap rozwoju aparatu umysłowego podmiotu. Pokonanie trudności tej fazy umożliwia dziecku późniejsze wejście w środowisko społeczno-kulturowe. Zasadniczy charakter kompleksu Edypa reprezentuje początkowy węzeł wszelkich relacji międzyludzkich, a także odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu osobowości i orientacji, jaką powinno nabrać pragnienie dorosłej osoby, determinuje ostateczny wybór obiektu miłości i formację Super-Ja, Idealne-Ja. Nazwę tego zjawiska zapożyczył Freud z fabuły starożytnego greckiego mitu o królu Edypie, opartego na dramacie Sofoklesa pod tym samym tytułem. Dramat opowiada, że ​​w wyniku strasznego wypadku Edyp zabija swojego ojca Lajosa i poślubia własną matkę Jokastę. Piętnaście lat później miasto nawiedza epidemia dżumy. Próbując znaleźć przyczynę straszliwej epidemii, mieszkańcy miasta zwracają się do wyroczni, która mówi o konieczności odnalezienia i wypędzenia zabójcy króla Lajosa. Poszukiwania zabójcy prowadzą Edypa do uświadomienia sobie przerażającej prawdy: zabójcą Lajosa jest on sam. Jocasta, poznawszy prawdę przed Ediparem, postanawia popełnić samobójstwo. Edyp wybiera dla siebie straszliwą karę – wyłupuje sobie oczy, skazując się tym samym na dalsze życie w całkowitych ciemnościach. W ten sposób Edyp łamie tabu kazirodztwa i dochodzi do tragedii. Freud postrzegał tę tragedię jako symboliczny opis jednego z największych konfliktów psychologicznych człowieka. Jeśli jesteśmy na stanowisku psychoanalitycznym, to stwierdzenie, że kompleks Edypa jest nieunikniony w procesie kształtowania się aparatu umysłowego człowieka, powinno być dla nas w pełnym tego słowa znaczeniu uzasadnione. Rozpoznanie przez dziecko wzajemnych relacji rodziców jednoczy jego świat mentalny, ograniczając je do jednego świata, współdzielonego z rodzicami, w którym mogą istnieć różne relacje. Uważa się, że Freud po raz pierwszy wspomniał o Edypie w 1897 r. w liście do swojego przyjaciela Wilhelma Fliessa: „Na własnym przykładzie odkryłem także zakochanie się w matce i zazdrość o ojca i obecnie uważam to za powszechne zjawisko wczesnego dzieciństwa. A jeśli tak jest, to możemy zrozumieć czarującą moc króla Edypa.” W swoich dziełach Freud zwraca szczególną uwagę narozważenie seksualności dzieciństwa i jej wpływu na późniejszy rozwój aparatu psychicznego. Warto zauważyć, że do 1897 roku Freud nadal uważał seksualność dziecięcą za czynnik „uśpiony”, który mógł się obudzić dopiero w wyniku interwencji dorosłych, co z kolei miało doprowadzić do katastrofalnych konsekwencji. „Dopiero latem 1897 roku Freud poczuł potrzebę porzucenia teorii wczesnego uwodzenia”. Odkrycie kompleksu Edypa pozwoliło mu zrozumieć znaczenie budzenia się impulsów seksualnych w tak młodym wieku. Następnie obalił pogląd, że w dzieciństwie nie można mówić o pożądaniu seksualnym, Freud podkreślił ponadto, jak ważna jest rola rozbudzonej we wczesnych latach seksualności dla całego późniejszego rozwoju aparatu psychicznego podmiotu; Jednak minęło jeszcze kilka lat, zanim Freud w pełni pogodził się ze swoim odkryciem. Już w pierwszym wydaniu Interpretacji snów wyraźnie mówi o obecności pragnień seksualnych u małych dzieci. Ogólna teoria seksualności została już rozwinięta w trakcie opisu przypadku Dory. Wracając do pojęcia kompleksu Edypa, chciałbym wyjaśnić znaczenie takiego pojęcia, jak „kompleks”. Jako podkompleks w psychoanalizie rozumiemy nierozerwalny związek między popędami realizującymi różne cele i będącymi raczej sprzecznymi zakazami kulturowymi, które uniemożliwiają realizację popędów. Tym samym wątek rozumowania doprowadził nas do kolejnego pojęcia, które odgrywa ważną rolę w kompleksie Edypa. Chodzi o atrakcyjność. Popędy, stanowiące pewnego rodzaju „pchnięcie”, jawią się naszemu spojrzeniu jako pierwsze impulsy pochodzenia fizjologicznego, zmierzające do celu; żądają satysfakcji. Ale niektóre dyski są skazane na ban i porażkę. Ponieważ pociągi i zahamowania są nieświadome, połączenie, które powstało między nimi, jest również nieświadome. Jednakże reakcja, która powstała w wyniku tej nieświadomej sytuacji konfliktowej, objawia się w postaci symptomu lub całego zespołu symptomów. Jak trafnie zauważyła Françoise Dolto, mówiąc o tym procesie: „Podmiot następnie myśli i działa, kierując się motywami, które powstają bez jego wiedzy z nieświadomych ustaleń, podczas gdy jego potrzeba logiki zawsze udaje się usprawiedliwić w jego własnych oczach”. seksualność odgrywa w dzieciństwie rolę nie mniej ważną niż u osoby dorosłej, rozważmy cechy seksualności dziecka w fazie fallicznej. Freud stara się zrozumieć napięcie występujące w dzieciństwie, gdy dziecko odczuwa podniecenie lub przyjemność wynikającą ze stymulacji okolic narządów płciowych. To podniecenie wiąże się dla dziecka z bliską fizyczną obecnością rodziców. Pragnienie kontaktu z nimi staje się dla dziecka coraz trudniejsze do zaspokojenia; Ten etap rozwoju aparatu psychicznego dziecka charakteryzuje się chęcią pójścia do łóżka z rodzicami i zazdrością o uwagę, jaką rodzice poświęcają sobie nawzajem, a nie jemu. Freud również zauważył przebudzenie fallicznej strefy erogennej : u chłopców jest to penis, u dziewcząt łechtaczka. Małe dziecko może odczuwać to jako pewne napięcie podczas oddawania moczu, po którym następuje uczucie ulgi. Albo przyjemna pielęgnacja delikatnych dłoni matki podczas powtarzających się pieszczot może dostarczyć dziecku wielu przyjemnych wrażeń dotykowych. Proces defekacji wiąże się także z różnego rodzaju żywymi doznaniami własnego ciała, poczuciem pełni i pustki, napięcia i ulgi, narzucony dziecku w imię kultury brak zainteresowania odchodami przez niego, aby sprawiać przyjemność innym. To, że dziecko odmawia oddania kału, jest gwarantem miłości rodziców – być może dziecku wydaje się, że jeśli pójdzie do nocnika na czas, to znaczy, że jego matka będzie zadowolona i pokocha go jeszcze bardziej Kompleks Edypa warto zauważyć, że u dziewcząt i chłopców ma on swoje własne cechy przepływu. Początkowo obiekt miłości.