Jak skutecznie pomagać ludziom w czasie „kryzysu koronowego”: zmiana stanowiska psychoterapeutycznego i unikanie typowych błędów w praktyce psychologicznej W czasach niekryzysowych każdy psychoanalityk miał okazję wyróżnić pozytywne przeciwprzeniesienie z negatywnego. Było pewne zrozumienie tego, co dzieje się „wewnątrz” i „na zewnątrz” pacjenta. Teraz my, jako terapeuci, znajdujemy się w tych samych zawirowaniach, co nasi pacjenci. Innymi słowy, wraz z nadejściem kryzysowej sytuacji niepewności, sami znaleźliśmy się w ogólnym polu niepokoju. Dzisiejsza sytuacja kryzysowa to gwałtowna zmiana zwykłego stylu życia, utrata dochodów ludności, wzrost wrażliwości społecznej i towarzyszące jej cierpienie. Z metapsychologicznego punktu widzenia sam koronawirus nie wystarczy, aby wyjaśnić stopień i skalę ujawnionego niepokoju cywilizacja. Można założyć, że jest to proces bardziej globalny, związany z akumulacją potencjału narcystycznego. Tak jak niekończący się wzrost gospodarek prowadzi do nieuniknionych okresów recesji i załamań, tak wzrost narcyzmu prowadzi do jego upadku. Poczucie wszechmocy zamienia się w pustą bezradność. Kryzys społeczno-gospodarczy ujawnia kryzys psychologiczny i cywilizacyjny. Dla nas ważne jest nie tyle to, co doprowadziło nas do tej sytuacji – koronawirus czy „światowy spisek”. I ważne jest, aby zrozumieć, co my, jako terapeuci, powinniśmy zrobić w tej sytuacji. 5 afektów i 5 etapów życia w okresie kryzysowym. Cechy pozycji terapeutycznej w kryzysie. Jaka jest typowa dynamika kryzysu? Jest nam znana. Opisała to Elisabeth Kübler-Ross: - Zaprzeczenie - złość - targowanie się - depresja - akceptacja Na czym tak naprawdę polega ta dynamika kryzysu, przez które etapy musimy przejść sami i kierować naszymi pacjentami? Przede wszystkim chodzi o zmierzenie się z lękiem egzystencjalnym – strachem przed śmiercią. Upadek narcyzmu następuje poprzez zderzenie z tym, co nieuniknione, co symbolizuje śmierć. Koronawirus jest jednym z jego symboli, cieniem Ja. Należy określić, gdzie w skali Küblera-Rossa znajdujemy się my, jako terapeuci, i gdzie znajdują się nasi pacjenci. Czym terapia kryzysowa różni się od terapii psychodynamicznej, do której jesteśmy przyzwyczajeni? z wyjątkiem psychotycznego rejestru pacjentów, najczęściej jest to psychoterapia ekspresyjna, odkrywcza - psychoterapia mająca na celu rozpakowanie obron i ich interpretację. Teraz sytuacja jest dokładnie odwrotna. Oczywiście, jeśli dziecko ma podwyższoną temperaturę, nie będzie zmuszane do rozwiązywania problemów matematycznych. W sytuacji kryzysowej nie ma sensu sugerować refleksji nad tym, jak nauczyła go toaleta rodziców pacjenta. Wszelkiego rodzaju zalecenia krążące po Internecie w stylu „rozwijaj się, ucz się greki, graj Chopina” również w pewnym sensie nie są na miejscu – psychika jest „głupia”. Całą swoją siłę poświęca adaptacji! Oznacza to, że należy pracować nad montażem! Trzeba polegać na zasobach jednostki, próbując zebrać osobowość, aby zredukować lęk, który w tej sytuacji nie jest separacją, nie kastracją, ale egzystencjalnym anty -technika terapii kryzysowej implikuje co następuje: 1) Zajmujemy nieco bardziej otwarte stanowisko niż zwykle. Nie badamy przeniesienia, ale raczej je „wykorzystujemy”, to znaczy zajmujemy nieco bardziej dyrektywną pozycję niż jesteśmy przyzwyczajeni – pozycję uspokajającego, aprobującego rodzica. Tworzymy pozytywny transfer. 2) Wzmacniamy ego pacjenta – poprzez aspekt poznawczo-intelektualny. W przeciwieństwie do typowego psychoanalitycznego stanowiska polegającego na odmowie intelektualizacji, obecnie skuteczne jest informacyjne podniesienie pacjenta na duchu. 3) Mówimy danej osobie, jak metapsychologicznie skonstruowana jest ta sytuacja kryzysowa – jak wszyscy zazwyczaj na nią reagujemy, wyznaczając etapy: „Zaprzeczanie”. - złość - targowanie się - depresja - akceptacja. Wyjaśniamy także typowy zestaw reakcji afektywnych na kryzys: - Strach - Złość - Wstyd - Poczucie winy - Smutek Tych afektów nie można powiązać z naszym rozwojem, mimo że oczywiście dla każdego typu będzie dominował ten czy inny afekt. W jakiś sposób: narcyz ma wstyd,.