Od autora: Uznałem, że nadszedł czas na bardziej szczegółowe wyjaśnienie niektórych idei starego artykułu i rozwinięcie argumentacji zawartej w Preambule. Artykuł ten został po raz pierwszy opublikowany w 2000 roku w czasopiśmie Journal of Practical Psychologist i pomimo jego naiwności i niewystarczających dowodów oraz upływu lat nadal uważam, że odzwierciedla on podstawowe wzorce i że w głównej mierze mam rację. Że przyczyną schizofrenii są nieznośne, chorobotwórcze stany emocjonalne. Że kluczowym czynnikiem jest wyrzeczenie się siebie i wolnej woli. Nigdy nie stworzono ani nie udowodniono przekonującej medycznej teorii schizofrenii. Szczególnie podoba mi się moje wyjaśnienie pochodzenia początkowych halucynacji i urojeń u schizofreników za pomocą kompensacyjnej teorii snów. A także wyjaśnienie, dlaczego leki przeciwpsychotyczne łagodzą objawy plusowe, a nie łagodzą objawy minusowe. Co pośrednio potwierdza rolę czynników emocjonalnych w powstaniu tej poważnej i niezrozumiałej choroby. Poczułem potrzebę nieznacznego rozszerzenia tego artykułu, wyjaśnienia niektórych punktów bardziej szczegółowo i opublikowania go ponownie. Linde N.D. SUTRA O SCHIZOFRENII (aktualizacja) Kto odrzuca wolną wolę, jest szalony, a kto temu zaprzecza, jest głupcem. Schizofrenia Fryderyka Nietzschego pozostaje jedną z najbardziej zagadkowych chorób dla medycyny i tragiczną dla jednostki. Taka diagnoza brzmi jak wyrok śmierci, bo „wszyscy wiedzą”, że schizofrenia jest nieuleczalna, choć – jak pisze słynny amerykański psychiatra E. Fuller Torrey – u 25 proc. pacjentów w wyniku leczenia farmakologicznego następuje znaczna poprawa w ich stanie, a u kolejnych 25 proc. stan się poprawia, wymagają jednak stałej opieki [14]. Ten sam autor przyznaje jednak, że w chwili obecnej nie ma zadowalającej teorii schizofrenii, a zasada działania leków przeciwpsychotycznych jest całkowicie nieznana, niemniej jednak jest absolutnie przekonany, że schizofrenia jest chorobą mózgu, ponadto jest dość dokładne wskazuje główny obszar mózgu dotknięty tą chorobą. Mianowicie, jak wiemy, za stany emocjonalne człowieka odpowiada przede wszystkim układ limbiczny. Tak ważny objaw schizofrenii, jak „otępienie emocjonalne”, charakterystyczny dla wszystkich jej odmian bez wyjątku, zauważają wszyscy psychiatrzy (patrz np. [13]), nie prowadzi to jednak lekarzy do zakładania możliwej emocjonalnej przyczyny schizofrenii. choroby schizofreniczne. Ponadto, ogólnie rzecz biorąc, bada się przede wszystkim charakterystyczne zaburzenia poznawcze (urojenia, halucynacje, depersonalizację itp.). Hipoteza, że ​​przyczyną tak imponujących i przerażających objawów mogą być zaburzenia emocjonalne, nie jest poważnie brana pod uwagę właśnie dlatego, że osoby chore na schizofrenię sprawiają wrażenie osób niewrażliwych emocjonalnie. Przepraszam, że w przyszłości dla zachowania zwięzłości będę używał nie do końca naukowego terminu „schizofrenia”. Wysuwana teoria opiera się na założeniu, że zdecydowana większość chorób schizofrenicznych ma podłoże w poważnych problemach emocjonalnych jednostki. , polegające przede wszystkim na tym, że pacjent powstrzymuje (lub tłumi) tak silne uczucia, których jego osobowość nie jest w stanie wytrzymać, jeśli urzeczywistniają się one w jego ciele i świadomości. Są tak silne, że po prostu trzeba o nich zapomnieć; każdy dotyk powoduje nieznośny ból. Dlatego terapia psychologiczna schizofrenii w dalszym ciągu wyrządza więcej szkody niż pożytku, gdyż oddziałuje na te afekty, które są „pogrzebane” w głębinach osobowości o kosmicznej mocy, co powoduje nową falę schizofrenicznej odmowy uznania rzeczywistości mówił o aktualizacji uczuć w ciele, i to nie tylko świadomym. Nie tylko psychologowie, ale także lekarze nie zaprzeczą, że emocje to te procesy psychiczne, które najsilniej wpływają na stan fizycznyosoba. Emocje powodują nie tylko zmiany w aktywności elektrycznej mózgu, rozszerzenie lub zwężenie naczyń krwionośnych, uwolnienie adrenaliny lub innych hormonów do krwi, ale także napięcie lub rozluźnienie mięśni ciała, wzmożone lub opóźnione oddychanie, zwiększone lub spowolnienie akcji serca itp., aż do omdlenia zawału serca lub całkowitego siwienia. Przewlekłe stany emocjonalne mogą powodować poważne zmiany fizjologiczne w organizmie, czyli powodować określone choroby psychosomatyczne lub, jeśli te emocje są pozytywne, sprzyjać poprawie zdrowia człowieka. Najgłębszym badaczem emocjonalności człowieka był słynny psycholog i psychiatra V. Reich [11]. ] Uważał, że uczucia i emocje są bezpośrednim wyrazem energii psychicznej jednostki. Opisując charakter schizoidalny, przede wszystkim zwrócił uwagę, że wszelkie uczucia i energia takiej osoby są zamrożone w centrum ciała, hamowane jest przez chroniczne napięcie mięśni. Należy zaznaczyć, że krajowe podręczniki psychiatrii [13] również wskazują na szczególne nadciśnienie mięśniowe (przemęczenie), obserwowane u schizofreników wszystkich typów. Jednak psychiatria domowa nie łączy tego faktu z tłumieniem uczuć, a także nie jest w stanie wyjaśnić zjawiska otępienia emocjonalnego u schizofreników. Jednocześnie fakt ten jest zrozumiały, jeśli weźmiemy pod uwagę, że emocje są całkowicie stłumione do tego stopnia, że ​​„pacjent” sam nie jest w stanie skontaktować się z własnymi uczuciami, w przeciwnym razie są one dla niego zbyt niebezpieczne. Wniosek ten potwierdza praktyka . Uważnie rozmawiając z takimi pacjentami, którzy są w stanie remisji, można dowiedzieć się, że ich uczucia, których nie są świadomi (zwykle sami czują się nieczuli) w rzeczywistości mają siłę zupełnie niewiarygodną dla „normalnego” człowieka; charakteryzują się one dosłownie parametrami kosmogonicznymi. Na przykład pewna młoda kobieta przyznała, że ​​uczucie, które powstrzymywała, można opisać jako krzyk o takiej mocy, że wypuszczony na wolność może „przecinać góry jak laser”! Kiedy zapytałem, jak może powstrzymać tak potężny krzyk, odpowiedziała: „To moja wola!” „Jaka jest twoja wola?” - Zapytałam. „Jeśli potrafisz sobie wyobrazić lawę w środku Ziemi, to taka jest moja wola” – brzmiała odpowiedź. Inna młoda kobieta również zauważyła, że ​​głównym uczuciem, które stłumiła, był krzyk; kiedy zasugerowałem, aby spróbowała się go uwolnić, zapytała z pewnym „czarnym” humorem: „Czy będzie trzęsienie ziemi?” Obie wspominały, że w dzieciństwie matki nieustannie i dotkliwie je biły, żądając absolutnego posłuszeństwa. Co zaskakujące, wydaje się, że większość schizofreników spiskowała; wszyscy wskazywali na niezwykle okrutne traktowanie siebie przez matkę (rzadziej ojca) i na rodzicielskie żądanie całkowitego poddania się, wskazywano także na fakt okrutnego traktowania schizofreników w dzieciństwie przez innych psychologów i psychiatrów, z którymi omawiałem ten temat. Na przykład słynna psycholog i psychoterapeutka Vera Loseva (komunikacja ustna) wyraziła poczucie, że schizofrenia występuje w przypadkach, gdy rodzice zrobili dziecku coś okrutnego, a głównym zadaniem terapeuty jest pomoc pacjentowi psychicznie oddzielić się od rodziców , co prowadzi do uzdrowienia. Jednak wskazanie siły emocji i okrucieństwa zdecydowanie nie wystarczy, konieczne jest zrozumienie natury tych emocji. Nie są to oczywiście emocje pozytywne, to przede wszystkim nienawiść do samego siebie, którą też może spokojnie zgłosić psychologowi. Schizofrenik nienawidzi własnej osobowości i niszczy siebie od środka; myśl, że można siebie kochać, wydaje mu się niesamowita i nie do przyjęcia. Jednocześnie może to być także nienawiść do otaczającego go świata, dlatego w zasadzie zrywa wszelki kontakt z rzeczywistością, w szczególności za pomocą delirium. Skąd bierze się ta nienawiść? Okrucieństwo matki, przeciwko któremu dziecko wewnętrznie protestuje, staje się jednak jego postawą wobec siebie, a objawia się to właśnie w okresie dojrzewania, czyli kiedy dziecko przestaje być posłusznerodzicami i zajmijcie się sobą i swoim życiem. Wynika to z faktu, że nie zna innych sposobów kontrolowania siebie i innej opcji nastawienia do siebie. Żąda także od siebie absolutnego poddania się i stosuje wobec siebie absolutną przemoc wewnętrzną. Zapytałam jedną dziewczynę, która miała podobne objawy, czy zdała sobie sprawę, że traktuje siebie w ten sam sposób, w jaki postępowała z nią jej matka. „Mylisz się” – odpowiedziała z krzywym uśmiechem. „Ja traktuję siebie znacznie bardziej wyrafinowanie”. Idee te są w pełni zgodne z teoriami Mary i Roberta Gouldingów [4], słynnych zwolenników Erica Berne’a [2]. Uważają, że bicie i poniżanie dziecka jest formą nakazu „nie żyj”. Dziecko, które otrzymało taki nakaz od rodziców, zazwyczaj tworzy samobójczy scenariusz życia. W niektórych przypadkach taki scenariusz prowadzi do prawdziwego samobójstwa lub depresji jako samobójstwa ukrytego. Ale w schizofrenii samo ludzkie „ja” jest poddawane brutalnemu atakowi ze strony samej jednostki. Zniszczenie własnego Ja można nazwać samobójstwem duszy; być może następuje to dlatego, że to właśnie Ja było przedmiotem prześladowań ze strony rodzica. Jeśli spróbujesz porozmawiać z osobą chorą na schizofrenię o kochaniu siebie i swojej Jaźni, spotkasz się z niezrozumieniem i zaprzeczeniem. Na przykład: „Dziwne rzeczy mówisz…” albo „Nie lubię i nie potrafię o sobie mówić”. Na Zachodzie znana jest teoria o zimnej i nadsocjalistycznej matce jako przyczynie dziecka późniejszą chorobą, jednak dalsze badania „naukowe” nie potwierdziły tej hipotezy [ 14,15]. Dlaczego? To bardzo proste: większość rodziców ukrywa fakty dotyczące swojego nieodpowiedniego stosunku do dziecka, zwłaszcza że miało to miejsce w przeszłości; najprawdopodobniej oszukują się, zapominając o tym, co się wydarzyło. Sami schizofrenicy zeznają, że w odpowiedzi na ich zarzuty okrucieństwa ich rodzice odpowiadają, że nic takiego się nie wydarzyło. W oczach lekarzy rodzice mają oczywiście rację, nie są szaleni! (Jedną z moich koleżanek trzymano w szpitalu i „wstrzykiwano jej” mocne leki, dopóki nie zorientowała się, że nie zostanie wypuszczona, jeśli nie wyrzeknie się wspomnień o sadystycznych zachowaniach rodziców. Na koniec przyznała, że ​​nie miała racji, że rodzice nie byli niczemu winni i została wypisana...) Kolejną słabością tej teorii jest to, że nie wyjaśnia ona, w jaki sposób chłód i hipersocjalizacja prowadzą do schizofrenii. Z naszego punktu widzenia, powtarzam, istnieje tylko jeden prawdziwy powód - niesamowita nienawiść schizofrenika do siebie, całkowite stłumienie jego uczuć i chęć absolutnego poddania się abstrakcyjnym zasadom (czyli odrzuceniu wolnej woli i spontaniczności ). Wynika to z żądania bezwzględnego poddania się rodzica, czyli odrzucenia siebie. Za adekwatne postrzeganie rzeczywistości odpowiada ludzkie „ja”. Mówił o tym Z. Freud. Jak wiecie, taka część osobowości jak Id przestrzega zasady przyjemności i służy instynktom, Super-Ego przestrzega zasady moralności i pomaga ograniczać i powstrzymywać instynkty, a Ego (czyli Jaźń) jest posłuszne zasadę rzeczywistości i pomaga człowiekowi działać odpowiednio i bezpiecznie. Kiedy ludzkie Ego zostaje zniszczone, traci zdolność testowania rzeczywistości i odróżniania złudzeń i halucynacji od rzeczywistości. Kiedy opublikowałem ten artykuł w czasopiśmie, pozostał on niezauważony. Kiedy opublikowała go w Internecie, spotkała się z krytyką starszej kobiety (emerytowanej radiolog), która uważała, że ​​córka jej nienawidzi, bo choruje na schizofrenię. Moja córka nawet nie chciała jej wpuścić do domu! i pozwól jej komunikować się z wnukiem! Ta pani skrytykowała mnie bardzo agresywnie i nawet zaleciła, abym zamiast pisać artykuły obwiniające matki, zaczął uprawiać pustą ziemię. Jak się okazało, jej córki nikt nie zdiagnozował, mąż nie wątpił w jej adekwatność, nie była zarejestrowana w PND i nigdy nie była w poradni psychiatrycznej. Ale jej matka była pewna, że ​​jej córka jest chora! Podała wiele przykładów tego, jak dzieci nienawidziły swoich rodziców,dobrych i sławnych rodziców, a potem okazało się, że dzieci były schizofrenikami! Tym samym sama potwierdziła moją hipotezę, poświadczając, że relacje z rodzicami wyraźnie korelują z chorobą, a relacje te są przesiąknięte nienawiścią! Ponieważ zrozumiałem, że tej pani samej zależało na stworzeniu choroby swojej córki, a przynajmniej takiej diagnozy, a słowami i czynami przypominała czołg, odmówiłem dalszej dyskusji z nią. Co ciekawe, sami psychiatrzy mi to powiedzieli zauważył dziwny wzór. Podczas gdy matka odwiedza w szpitalu swoje chore „dorosłe dziecko” i opiekuje się nim, ono jest chore. Gdy tylko matka umiera, dziecko szybko wraca do zdrowia i dostosowuje się do otaczającej rzeczywistości. Psychologiczne przyczyny choroby mogą wynikać nie tylko z okrutnej postawy rodziców w dzieciństwie, ale także innych czynników, co pomaga wyjaśnić szereg innych. sprawy. Ale powód jest zawsze głęboko emocjonalny. Znam na przykład przypadek schizofrenii u kobiety, która w dzieciństwie była raczej rozpieszczana przez rodziców. Do piątego roku życia była prawdziwą królową w rodzinie, potem urodził się jej brat... Ogarniała ją nienawiść do brata (wówczas do mężczyzn w ogóle), ale nie potrafiła tego wyrazić, bojąc się całkowitej utraty miłość rodziców i ta nienawiść spadła na nią od wewnątrz... K. Jung przytacza przypadek [18], kiedy kobieta zachorowała na schizofrenię po tym, jak faktycznie zabiła swoje dziecko. Kiedy Jung powiedział jej prawdę o tym, co się stało, po czym wylała swoje stłumione uczucia w histerycznym ataku, który całkowicie go oszołomił, to wystarczyło, aby całkowicie wyzdrowiała. Faktem było, że w młodości mieszkała w pewnym angielskim mieście i była zakochana w przystojnym i bogatym młodzieńcu. Jednak rodzice powiedzieli jej, że mierzy za wysoko i za ich namową przyjęła ofertę innego, całkiem godnego pana młodego. Wyjechała (najwyraźniej do kolonii), tam urodziła chłopca i dziewczynkę i żyła szczęśliwie. Ale pewnego dnia odwiedziła ją przyjaciółka, która mieszkała w jej rodzinnym mieście. Przy filiżance herbaty powiedział jej, że swoim małżeństwem złamała serce jednemu z jego przyjaciół. Okazało się, że był to ten sam bogaty i przystojny, w którym była zakochana. Możesz sobie wyobrazić jej stan. Wieczorem kąpała w wannie córkę i syna. Wiedziała, że ​​woda w tym obszarze może być skażona niebezpiecznymi bakteriami. Z jakiegoś powodu nie zabroniła jednemu dziecku pić wody z dłoni, a drugiemu ssać gąbkę... Obydwa dzieci zachorowały, a jedno zmarło... Po czym została przyjęta do kliniki z diagnozą schizofrenii. Jung powiedział jej po pewnym wahaniu: „Zabiłaś swoje dziecko!” Eksplozja emocji była oszałamiająca, ale dwa tygodnie później została wypisana do domu jako całkowicie zdrowa. Jung obserwował ją przez kolejne 9 lat i nie było już nawrotu choroby. Jest rzeczą oczywistą, że ta kobieta nienawidziła siebie za to, że porzuciła ukochaną osobę, a potem przyczyniła się do śmierci własnego dziecka i całkowitego zrujnowania własnego życia. . Nie mogła znieść tych uczuć; łatwiej było zwariować. Kiedy wybuchły nieznośne emocje, wrócił do niej rozum. Znam przypadek młodego mężczyzny cierpiącego na schizofrenię paranoidalną. Kiedy był mały, jego ojciec (Dagestanin) czasami odrywał sztylet, który wisiał na dywanie, przystawiał chłopcu do gardła i krzyczał: „Zadźgam cię, albo mnie wysłuchasz! ” Kiedy poproszono tego pacjenta o narysowanie osoby, która się kogoś boi, na tym rysunku można było go bezbłędnie rozpoznać po postaci i szczegółach. Kiedy narysował tego, którego ten człowiek się bał, jego żona bezbłędnie rozpoznała na tym portrecie ojca pacjenta. Jednak on sam tego nie rozumiał; ponadto na poziomie świadomości ubóstwiał swojego ojca i powiedział, że marzy o jego naśladowaniu. Co więcej, powiedział, że gdyby jego własny syn ukradł, wolałby go sam zabić! Ciekawe jest też to, że kiedy rozmawiano z nim na temat powstrzymywania cierpienia i cierpliwości, stwierdził, że jego zdaniem „człowiek powinien wytrwać, aż oszaleje!”przykłady potwierdzają emocjonalny charakter tej choroby, ale oczywiście nie są ostatecznym dowodem. Ale teoria zwykle zawsze wybiega nieco do przodu. W psychologii znana jest inna psychologiczna teoria schizofrenii, należąca do filozofa, etnografa i etologa Gregory’ego Batesona [1], jest to koncepcja „podwójnego zacisku”. W skrócie jego istota sprowadza się do tego, że dziecko otrzymuje od rodzica dwie logicznie niezgodne instrukcje (np. „jeśli to zrobisz, to cię ukarzę” i „jeśli tego nie zrobisz, to cię ukarzę” ”), pozostaje mu tylko - zwariować. Pomimo znaczenia idei „podwójnego zacisku” dowody na tę teorię są niewielkie; pozostaje to model czysto spekulacyjny, niezdolny do wyjaśnienia tych katastrofalnych zaburzeń w myśleniu i postrzeganiu świata, które występują w schizofrenii, chyba że jeden przyznaje, że „podwójny zacisk” powoduje najgłębszy konflikt emocjonalny. W każdym razie psychiatra Fuller Torrey po prostu kpi z tej koncepcji [14, s. 219], a także innych teorii psychologicznych. Wszystkie te teorie nie są niestety w stanie wyjaśnić pochodzenia objawów schizofrenii, jeśli nie weźmiemy pod uwagę siły ukrytych emocji przeżywanych przez pacjenta, jeśli nie weźmiemy pod uwagę kierowanej przez siebie siły samozagłady, stopnia tłumienia wszelkiej spontaniczności i bezpośredniej emocjonalności. Przed naszą teorią stoją te same zadania. Psychiatrzy nie wierzą w psychologiczne teorie schizofrenii, ponieważ nie mogą sobie wyobrazić, że takie zaburzenia psychiczne mogą wystąpić nie w uszkodzonym mózgu, nie mogą sobie wyobrazić, że normalny mózg może powodować halucynacje i człowiek może w nie wierzyć. W rzeczywistości może się to bardzo dobrze wydarzyć. Wypaczenia obrazu świata i naruszenia logiki zdarzały się i zdarzają się wśród milionów ludzi na naszych oczach, jak pokazuje praktyka nazizmu i stalinizmu, praktyka piramid finansowych itp. Przeciętny człowiek jest w stanie uwierzyć we wszystko i nawet „zobaczyć” to na własne oczy, jeśli to wystarczy! Chcę. Podekscytowanie, pasja, dziki strach, nienawiść i miłość sprawiają, że ludzie wierzą w swoje fantazje jako rzeczywistość lub przynajmniej mieszają je z rzeczywistością. Strach sprawia, że ​​wszędzie widzisz zagrożenie, a miłość sprawia, że ​​nagle w tłumie widzisz ukochaną osobę. Nikogo nie dziwi, że wszystkie dzieci przeżywają okres nocnych lęków, gdy proste przedmioty w pokoju wydają im się jakimiś złowieszczymi postaciami. Niestety, dorośli również potrafią brać swoje fantazje za rzeczywistość, a proces substytucji zachodzi całkowicie w sposób niekontrolowany, jednak aby tak się stało, potrzebne są nadprzyrodzone negatywne emocje i nadprzyrodzone napięcie. To nie przypadek, że przed wystąpieniem choroby , przyszli pacjenci praktycznie nie mogą spać. Spróbuj nie spać przez dwie noce z rzędu – co będziesz myśleć po drugiej nocy? „Schizofrenicy” nie śpią przez tydzień, czasem 10 dni, przed wystąpieniem choroby... Jeśli eksperymentalnie obudzisz osobę na początku snu REM, kiedy śni, to po pięciu dniach zaczyna widzieć halucynacje! w rzeczywistości! Zjawisko to doskonale wyjaśnia teoria snów S. Freuda. Pokazał, że w snach ludzie widzą swoje własne, niespełnione pragnienia. Freud wierzył, że w ten sposób nieświadomość człowieka informuje świadomość, że człowiek nie chce o sobie wiedzieć. Z jednej strony teoria Freuda jest słuszna, ale nie zwracał on uwagi na fakt, że realizacja niespełnionych pragnień we śnie. prowadzi do spełnienia pragnień, przynajmniej w formie symbolicznej. I takie spełnienie pragnienia prowadzi do spokoju, pragnienie jest niejako zaspokajane wyłącznie na poziomie mentalnym. Oznacza to, że główną funkcją snów jest kompensacyjna! Jeśli ta kompensacyjna funkcja snów zostanie wyłączona, wówczas kompensacja nastąpi w postaci halucynacji. Tak jak miało to miejsce w powyższym eksperymencie. Tylko zdrowa osoba biorąca udział w eksperymencie rozumie, że te halucynacje są wytworem jego własnej psychiki. Chory, wyczerpany cierpieniem, bierzeobrazy halucynacji, które są jego snami w rzeczywistości, w rzeczywistości! Ponieważ w jego przypadku nadal nie następuje kompensacja, widzi te sny w rzeczywistości raz po raz. To samo zjawisko leży u podstaw powtarzających się snów. Kompensacja nie następuje ani we śnie, ani w rzeczywistości, a czasami dana osoba śni o tym samym śnie każdej nocy. Oto przykład: „Odcięta głowa” Zdawałem egzamin na jednej z płatnych uczelni. Uczennica, już dorosła kobieta, odpowiedziała na pierwsze pytanie i wyraźnie w pośpiechu i zaniepokojeniu poprosiła mnie o interpretację snu, który dręczył ją od dwóch miesięcy. Zdałem sobie sprawę, że to pytanie było dla niej bardzo ważne i zgodziłem się. To był powracający koszmar. Śniło jej się, że była w jakimś pokoju, z którego chciała uciec, ale jacyś ludzie ją zatrzymywali. Nie może wyjść, ale jest zmuszona patrzeć, jak dokonuje się egzekucji mężczyzny. Widzi zakrwawioną szyję, gdy odcięto mu głowę. To wszystko jest okropne... i powtarza się co noc. Powiedziałam, że nie mogę tego stwierdzić z całą pewnością, nie ma czasu na bardziej szczegółową analizę, ale przynajmniej widać, że w jej życiu jest ona w bardzo nieprzyjemnej sytuacji. ją, od której chce się uwolnić, ale nie może. Wiadomo też, że ma bardzo poważny konflikt z jakimś mężczyzną. Potwierdziła to, co myślałam, ale wyraziła to ostrożnie: – Tak, chcę teraz rozwieść się z mężem, ale nie mogę tego zrobić, bo mam małe dziecko. 1 rok i 2 miesiące. Najważniejsze, że nie rozumiem powodu, dla którego tak bardzo chcę rozwodu. Ale po urodzeniu dziecka po prostu zaczęłam go nienawidzić, coraz bardziej. Chociaż wcześniej wszystko było z nami w porządku, bardzo się kochaliśmy. Seks, który uprawialiśmy był po prostu cudowny... Ma wady, jest dość trudną osobą, ale nie mam do niego żadnych poważnych zastrzeżeń - Może Cię zdradził, pobił, albo zrobił coś innego... - Nie NIE! Traktuje mnie bardzo dobrze, ale nic na to nie poradzę. Dlaczego tak się dzieje? - Trudno to ocenić... Jednak często po urodzeniu dziecka w psychice matki mogą ujawnić się konflikty, które istniały w rodzinie rodziców, ponieważ ona mimowolnie widzi siebie w dziecku. Czy masz dziewczynkę? - Tak... Mój ojciec opuścił rodzinę, gdy miałam półtora roku. - Może jest w Tobie program, że gdy dziecko skończy 1,5 roku, musisz rozwieść się z mężem. .. Ale nie jestem pewna. - Rzeczywiście, rozwiodłam się z pierwszym mężem, gdy moje dziecko miało rok i cztery miesiące. - Jeśli tak, to teraz możemy śmiało powiedzieć, że realizujesz taki program. - Dlaczego ja to robię Nienawidzisz go coraz bardziej? - Trzeba go po prostu zawieść emocjonalnie, żeby znaleźć gotowe rozwiązanie. - Mój Boże! (Łapie się za głowę.) Cóż ze mnie za okropna kobieta! Co robić? Czy da się to naprawić? - Przyjdź do mnie na sesję, teraz nie mamy na to czasu. Nie przyszła na sesję i nie znam długoterminowych wyników tej krótkiej analizy. Mam nadzieję, że ma na tyle rozsądku, aby nie rujnować życia sobie i innym w oparciu o scenariusze, których nauczyła się w dzieciństwie. Żałuję też, że nie zapytałam jej o to, co matka powiedziała jej o ojcu i nie zinterpretowałam egzekucji mężczyzny jako uświadomienia sobie nienawiści do ojca za to, że ją porzucił... Wtedy byłoby jasne, że jej nienawiść do męża jest typowym zjawiskiem przeniesienia, które pomogłoby jej uporać się z tymi uczuciami. Ale miałem mało czasu... Oczywiste jest, że niezależnie od tego, jak długo kobieta ogląda ten sen, ani we śnie, ani w rzeczywistości nie byłoby rozwiązania problemu, dlatego powtórzono to! Rozwód nie nastąpił, a główny konflikt pozostał ten sam! Również u pacjentów chorych na schizofrenię główny konflikt nie zostaje rozwiązany, dlatego nawracają urojenia i halucynacje. Ale główny konflikt jest tak silny, że niszczy ego pacjenta. Co właściwie powoduje chorobę Mój klient, pacjent z psychozą maniakalno-depresyjną (nie leczyłem go, a jedynie doradzałem), był zszokowany, gdy mu to powiedziałem.pojęcie! Okazuje się, że przed wystąpieniem choroby nie spał bez przerwy przez 11 dni! Nikt mu czegoś takiego nie powiedział, chociaż cztery razy był w klinice psychiatrycznej! I jest to zrozumiałe, ponieważ teoria ta jest zupełnie nowa i psychiatrzy jej nie znają. I psychiatrzy w to nie uwierzą, chociaż daje to klucz do analizy halucynacji i urojeń chorych ludzi. Zaznaczam, że niezależnie od tego, jakie objawy z nim omawialiśmy, przechodząc od objawu do jego przyczyny, zawsze doszliśmy do dyskusji jego relacje z matką. Jak mówił ten bogaty i inteligentny czterdziestolatek, moja mama miała taki charakter, że nie dało się z nią rozmawiać dłużej niż pół godziny. "Dlaczego? - Byłem zaskoczony. „Ponieważ w ciągu pół godziny udaje jej się całkowicie rozwalić twój umysł!” - brzmiała odpowiedź. Konsultował się ze mną przez półtora roku, po czym wyszedł, w języku angielskim, bez pożegnania, a cztery miesiące później trafił do kliniki po raz czwarty… Sześć miesięcy później wrócił do mnie ponownie w zupełnie „ stan zmiażdżony. Pracowaliśmy kolejny rok, wyzdrowiał psychicznie, ponownie wyjechał w języku angielskim, ale na tę chwilę jest zdrowy. Podejrzewam, że jest zdrowy, bo w tym czasie zmarła jego matka, która była przyczyną choroby. Przypomnijmy sobie chociażby słynny film „Piękny umysł”, stworzony na podstawie prawdziwych faktów . W nim genialny matematyk, cierpiący na paranoidalną postać schizofrenii, nagle (20 lat później) zdaje sobie sprawę, że jedna postać z jego halucynacji jest tak naprawdę wytworem jego własnej psychiki (dziewczyny, która nigdy nie dorosła)! Kiedy sobie to uświadomił, udało mu się pokonać chorobę od wewnątrz. Ale wracając do teorii snów, „schizofrenicy” nie śpią bez powodu, bo nie mają nic do roboty, są niezwykle podekscytowani i spięci, są! przytłoczeni uczuciami, z którymi się zmagają, ale nie mogąc ich pokonać. Przykładowo pewna kobieta „oszalała” już w wieku dorosłym po rozwodzie z mężem, którego doświadczyła do tego stopnia, że ​​całkowicie posiwiała. Poza tym „ziemia” była już przygotowana w ten sam standardowy sposób – w dzieciństwie matka nieustannie ją biła i domagała się absolutnego posłuszeństwa, a ukochany ojciec był przygnębionym pijakiem. Matka powiedziała: „Wszyscy jesteście tacy jak ten Sidorow!” Tak więc, zanim zaczął ostry atak psychotyczny, nie spała z rzędu przez około tydzień. Podsumowując powyższe, przyczyny schizofrenii możemy sprowadzić do trzech głównych czynników: 1. samokontrola poprzez absolutną przemoc, odmowę spontaniczności i spontaniczności; nienawiść do siebie, swojej osobowości; 3. tłumienie wszelkich uczuć i zmysłowy kontakt z rzeczywistością. Wcześniej uważałem, że pierwszeństwo w edukacji o schizofrenii należy z pewnością przyznać pierwszej zasadzie. Teraz myślę, że to drugie. Ponieważ pacjent w tym przypadku dochodzi do wyrzeczenia się swojego Ja. Odmowa spontaniczności, podążanie za wewnętrznymi, bezpośrednimi impulsami i pragnieniami wynika z faktu, że w dzieciństwie dziecko nauczyło się jedynie słuchać rodzica i tłumić siebie, a nie ufać sobie. Ale dopiero nasze Ja (EGO) pozwala nam testować rzeczywistość i odróżniać sny i halucynacje od rzeczywistości obiektywnej. O utracie swojego Ja pisze słynna Arnhild Lauweng w swojej książce „Jutro zawsze byłam lwem” [9]. Ta Norweżka przez 10 lat chorowała na schizofrenię, przeszła przez piekło tradycyjnego leczenia i… dzięki własnym wysiłkom wyzdrowiała. Oto jeden cytat z jej wyznania opisujący genezę choroby: „Jeśli „ona” to ja, to kto o „niej” pisze? Czy „ona” to to samo co „ja”? Ale jeśli „ona” jest „ja”, to kto w takim razie mówi o tym „ja” i „ona”? Chaos narastał, a ja coraz bardziej się w niego uwikłałam. Któregoś pięknego wieczoru w końcu się poddałem i zastąpiłem wszystkie „ja” nieznaną wartością X. Miałem poczucie, że już mnie nie ma, że ​​został tylko chaos i nie wiedziałem już nic – nikogo Oto kim jestem, czym jestem i czy w ogóle istnieję. Nie istniałam już, przestałam istnieć jako osoba posiadająca własną tożsamość, która ma pewnośćgranice, początek i koniec. Rozpuściłem się w chaosie, zamieniając się w kłębek mgły, gęsty jak wata, w coś niejasnego i bezkształtnego. Także: „...najbardziej wyraźnym sygnałem ostrzegawczym był dla mnie rozpad poczucia tożsamości, pewności, że jestem sobą. Coraz bardziej traciłem sens swojego prawdziwego istnienia, nie mogłem już stwierdzić, czy naprawdę istnieję, czy też jestem postacią z wymyślonej przez kogoś książki. Nie mogłem już z całą pewnością powiedzieć, kto kontroluje moje myśli i działania, czy robię to sam, czy ktoś inny. A jeśli to jakiś „autor”? Straciłam pewność, czy naprawdę istnieję, bo wokół była tylko straszna, szara pustka. Zaczęłam w swoim pamiętniku zastępować słowo „ja” słowem „ona” i wkrótce zaczęłam myśleć o sobie w trzeciej osobie: „Przeszła przez ulicę w drodze do szkoły. Była strasznie smutna i myślała, że ​​prawdopodobnie wkrótce umrze. I gdzieś tam, w głębi głowy, utkwiło mi w głowie pytanie, kim jest ta „ona” – czy to już ja, czy już nie ja, a odpowiedź brzmiała, że ​​tak nie może być, bo „ona” jest taka smutna, a ja jestem.. Jestem niczym. Gray i nic więcej. Opisuje jakąś wewnętrzną halucynacyjną postać o imieniu Kapitan, która ją karała. „Od tego dnia często zaczął mnie karać i bić za każdym razem, gdy zrobiłem coś złego, i często nie podobał mu się sposób, w jaki postępowałem. Nie miałem czasu na nic i ogólnie byłem leniwym głupcem. Kiedy w pracy w kiosku kinowym nie mogłam szybko przeliczyć reszty, zabierał mnie do toalety i kilka razy uderzał w twarz. Bił mnie, gdy zapomniałem podręcznika lub źle odrobiłem zadanie domowe. Zmuszał mnie do brania na drogę kija lub gałązki i uderzania się w uda, jeśli zbyt wolno szedłem lub jechałem na rowerze... Wiedziałem doskonale, że się biłem, ale nie miałem poczucia, że ​​to zależało ode mnie. Kapitan bił mnie rękami, rozumiałem i czułem, jak to się dzieje, ale nie potrafiłem tego wytłumaczyć, bo nie miałem słów na tę rzeczywistość. Dlatego starałem się mówić jak najmniej.” Jest oczywiste, że samozaparcie, a nawet samozniszczenie objawiało się u Arnhildy w bardzo wyraźnych formach. Powody, które skłoniły ją do porzucenia swojego ego, nie są wystarczająco omówione w książce. Wiadomo jednak, że jej ojciec zmarł wcześnie, a w szkole czuła się wyrzutkiem, całkowicie odizolowana i niegodna komunikacji jako dziecko. Nic nie wiadomo o działaniach jej matki. Wiadomo jednak, że jej powrót do zdrowia wiązał się z nabyciem poczucia własnej wartości, kiedy przy pomocy pracownika socjalnego udało jej się zdobyć wykształcenie psychologiczne, a tym samym przywrócić jej Ja. Ten przypadek, jak sądzę, potwierdza naszą teorię że nie trzeba pić beczki wina, żeby poczuć jego smak, myślę, że inne przypadki, po wnikliwym przestudiowaniu (a nie tylko statystycznym), potwierdzą te same prawidłowości. Wracając do zasad podkreślonych wcześniej... Kontrolowanie siebie w sposób brutalny prowadzi do mechaniczności istnienia, podporządkowania się abstrakcyjnym zasadom, ciągłego napięcia i obsesyjnej samokontroli. Dlatego wszelkie uczucia zostają „wbite” w głąb osobowości i ustaje kontakt z rzeczywistością. Wszelka możliwość czerpania satysfakcji z życia zostaje utracona, ponieważ bezpośrednie doświadczenie nie jest dozwolone. Propozycja zarządzania sobą w inny, delikatniejszy sposób powoduje niezrozumienie lub aktywny opór w stylu: „Jak mogę się zmusić do zrobienia tego, czego nie chcę?” Podczas ataku psychotycznego natura zdaje się przejmować kontrolę, tworząc poczucie absolutnej wolności i nieodpowiedzialności. Nieubłagana wewnętrzna wola, która zazwyczaj tłumi wszelką spontaniczność, załamuje się, a przypływ szalonych zachowań przynosi pewną ulgę, jest ukrytą zemstą na okrutnym rodzicu i pozwala na realizację zakazanych impulsów i pragnień. Tak naprawdę jest to jedyny sposób na relaks, chociaż w innej wersji psychoza może objawiać się super napięciem - zawłaszczeniem całej istoty przez okrutną wolę, co jest przejawem bezgranicznego uporu (lub strachu) dziecka Iw tym sensie także zemsta, ale innego rodzaju Podajmy przykład zaczerpnięty z książki D. Hella i M. Fischera-Feltena „Schizofrenia” – M., 1998, s. 61: „Dorothea Book relacjonuje jej publikacja: „Już na początku pierwszego ataku choroby, kiedy pojawiły się jeszcze słabe impulsy wewnętrzne, doszłam do wniosku: moją wolą nie jest chcieć, ale być posłusznym, czyli. Pogodziłem się ze swoją psychozą i nie płynąłem pod prąd. Dlatego psychoza jako poczucie utraty samokontroli nie budziła we mnie strachu” [15]. Z tego fragmentu jasno wynika, że ​​„schizofrenik” dąży do poddania się psychozie, że jego wola jest nakierowana na uległość, jak twierdzi. najwyraźniej było to w dzieciństwie. Jednocześnie psychoza pozwala pozbyć się samokontroli, co jest również bardzo pożądane dla „pacjenta”. Oznacza to, że atak jest jednocześnie bolesnym poddaniem się i protestem. W rozmowie z psychotycznym młodzieńcem, który wykazał się niesamowitą zdolnością logicznego myślenia. Jego ojciec, który obserwował naszą rozmowę, był zszokowany, bo mówił do niego jak „kompletny idiota”. I potrafił zadawać mi mądre pytania i prowadzić dyskusję. Ale! Zadałem mu pytanie, które było dla niego niewygodne. Długo nie odpowiadał, więc zapytałem ponownie. Potem jego twarz nagle przybrała idiotyczny wyraz, oczy wywróciły się pod powiekami i wyraźnie zaczął wywoływać atak. „Nie możesz mnie oszukać” – powiedziałem. „Nie jestem twoim lekarzem. Wiem doskonale, że wszystko słyszysz i rozumiesz. Potem jego wzrok opadł, skupił się, stał się zupełnie normalny i jakimś cudem powiedział: „Ale ja naprawdę wszystko rozumiem…”. Nigdy nie odpowiedział na pytanie. Oznacza to, że psychotyk może kontrolować atak i specjalnie go wywołać, aby rozwiązać określone problemy, być może aby uniknąć odpowiedzi. Charakterystyczne jest, że facet ten oświadczył, że nie może o sobie mówić, zaprzeczył swojemu Ja. Zasada absolutnej uległości realizowana jest w fantazjach (które na skutek naruszenia procesu testowania rzeczywistości uzyskują status rzeczywistości): o głosach, które ją otaczają. nakazywać coś do zrobienia, a którym bardzo trudno nie być posłusznym, o niebezpiecznych prześladowcach, o tajnych znakach przekazywanych przez kogoś w najdziwniejszych postaciach, o telepatycznie postrzeganej woli kosmitów, Boga itp., zmuszających do zrobienia czegoś śmiesznego. We wszystkich przypadkach „schizofrenik” uważa się za bezsilną ofiarę potężnych sił (jak to miało miejsce w jego dzieciństwie) i zrzeka się wszelkiej odpowiedzialności za swój stan, jak przystało na dziecko, za które wszystko jest zdecydowane. Ta sama zasada przejawia się w odmowa spontaniczności czasami prowadzi do tego, że każdy ruch (nawet wypicie szklanki wody) staje się trudnym problemem. Wiadomo, że ingerencja świadomej kontroli w umiejętności zautomatyzowane niszczy je, natomiast „schizofrenik” kontroluje dosłownie każde działanie, czasami doprowadzając do całkowitego paraliżu ruchów. Dlatego jego ciało często porusza się jak drewniana lalka, a ruchy poszczególnych części ciała są ze sobą słabo skoordynowane. Wyraz twarzy jest nieobecny nie tylko dlatego, że uczucia są tłumione, ale także dlatego, że „nie wie”, jak bezpośrednio wyrażać emocje lub boi się wyrazić „niewłaściwe uczucia”. Dlatego sami „schizofrenicy” zauważają, że ich twarz często jest wciągana w nieruchomą maskę, szczególnie w kontakcie z innymi ludźmi. Brak spontaniczności i pozytywnych uczuć powoduje, że schizofrenik staje się niewrażliwy na humor i nie uśmiecha się, przynajmniej nie szczerze (śmiech osoby chorej na hebefrenie wywołuje u innych raczej przerażenie i współczucie niż poczucie śmieszności). Zasada druga (odmowa uczuć) wiąże się z jednej strony z faktem, że w głębi duszy czają się najbardziej koszmarne uczucia, z którymi kontakt jest po prostu przerażający. Konieczność powstrzymywania uczuć prowadzi do ciągłego napięcia mięśni i wyobcowania od innych ludzi. Jak może odczuwać przeżycia innych ludzi, skoro nie czuje własnej, niesamowitej siły cierpienia: rozpaczy, samotności, nienawiści, strachu itp.? Przekonanie, że niezależnie od tego, co zrobi, zakończy się cierpieniem lub karą (tutaj może mieć zastosowanie teoria „podwójnego wiązania”), możeprowadzić do całkowitej katatonii, która jest przejawem absolutnej powściągliwości i absolutnej rozpaczy. Oto kolejny przykład z tej samej książki D. Hella i M. Fischer-Feltena (s. 55): „Jeden pacjent relacjonował to doświadczenie: „To było. jakby życie było gdzieś na zewnątrz, jakby wyschło.” Inny pacjent chory na schizofrenię powiedział: „To było tak, jakby moje zmysły zostały sparaliżowane. A potem zostały stworzone sztucznie; Czuję się jak robot”. Psycholog zapytałby: „Dlaczego sparaliżowałeś swoje uczucia, a potem zamieniłeś się w robota?” Ale pacjent uważa się po prostu za ofiarę choroby, zaprzecza, że ​​​​robi to sobie, a lekarz podziela jego opinię. Należy pamiętać, że wielu „schizofreników”, wykonując zadanie narysowania postaci ludzkiej, wprowadza różne części mechaniczne w nim, na przykład, koła zębate. Młody człowiek, będący wyraźnie w stanie granicznym, narysował robota z antenami na głowie. "Kto to jest?" - Zapytałam. – Elik, elektroniczny chłopcze – odpowiedział. „Dlaczego anteny?” „Aby złapać sygnały z kosmosu”. Po pewnym czasie zdarzyło mi się obserwować jego matkę, gdy rozmawiała z kierownikiem naszego wydziału. Nie zdradzę szczegółów, ale zachowała się jak czołg, osiągając celowo nieodpowiedni cel. Nienawiść do siebie, która powstała z tego czy innego powodu, zmusza „schizofrenika” do zniszczenia siebie od środka; schizofrenię można określić jako samobójstwo duszy. Jednak liczba faktycznych samobójstw wśród nich jest około 13 razy większa niż podobna liczba wśród osób zdrowych [5]. Ponieważ na zewnątrz wyglądają jak ludzie głupi emocjonalnie, lekarze nawet nie podejrzewają, jakie piekielne uczucia rozdzierają ich od środka, zwłaszcza że w większości te uczucia są „zamrożone”, a sam pacjent o nich nie wie lub je ukrywa . Pacjenci zaprzeczają, że nienawidzą siebie. Przeniesienie problemów w obszar majaczenia pomaga mu uciec od tych doświadczeń, chociaż sama struktura majaczenia nigdy nie jest przypadkowa, odzwierciedla ona głębokie uczucia i postawy pacjenta w przetworzonej i zakamuflowanej formie. Zaskakujące jest to, że są one bardzo interesujące badania wewnętrznego świata „schizofreników” [3,6] , jednak autorzy nigdy nie posuwają się tak daleko, aby połączyć treść urojeń czy halucynacji z pewnymi cechami rzeczywistych przeżyć i relacji pacjenta. Chociaż podobną pracę prowadził K. Jung w klinice słynnego psychiatry Bleulera. Jeśli na przykład pacjent chory na schizofrenię jest przekonany, że jego myśli są podsłuchiwane, to może to wynikać z faktu, że zawsze bał się, że jego myśli. rodzice dowiedzieliby się o jego „złych” myślach. Albo poczułam się tak bezbronna, że ​​chciałam wejść w swoje myśli, ale tam też nie czułam się bezpiecznie. Być może faktem jest, że rzeczywiście miał złe i inne złe myśli skierowane w stronę rodziców i bardzo się bał, że się o tym dowiedzą itp. Ale co najważniejsze, był przekonany, że jego myśli podlegają siłom zewnętrznym lub są dostępne dla sił zewnętrznych, co w istocie odpowiada wyrzeczeniu się własnej woli nawet w polu myślenia tego młodego człowieka, który narysował robota z antenami na głowie jako rysunek osoby) zapewnił mnie, że na świecie są dwa ośrodki władzy, jednym jest on sam, drugim są trzy dziewczyny, które kiedyś odwiedził w hostelu. Pomiędzy tymi ośrodkami władzy toczy się walka, przez którą wszyscy (!) cierpią obecnie na bezsenność. Wcześniej opowiedział mi historię o tym, jak te dziewczyny się z niego wyśmiały, co naprawdę go zraniło; było jasne, że je lubił. Czy trzeba wyjaśniać prawdziwe tło jego urojeniowych pomysłów? Nienawiść do siebie „schizofrenika” ma na odwrotnej stronie „zamrożone” potrzeby [12] miłości, zrozumienia i intymności. Z jednej strony porzucił nadzieję na osiągnięcie miłości, zrozumienia i intymności, z drugiej strony to jest to, o czym marzy najbardziej. Schizofrenik wciąż ma nadzieję otrzymać miłość rodziców i nie wierzy, że jest to niemożliwe. W szczególności stara się zasłużyć na tę miłość, dosłownie stosując się do poleceń rodziców otrzymanych w dzieciństwie, jednak na skutek nieufności generowanej przez zniekształcone relacjew dzieciństwie nie pozwala na zbliżenie, otwartość przeraża. Ciągłe wewnętrzne rozczarowanie, niezadowolenie i zakaz intymności powodują poczucie pustki życiowej i beznadziei. Jeśli pojawi się jakiś rodzaj bliskości, nabiera ona znaczenia nadwartości, a gdy zostanie utracona, następuje ostateczny upadek świata mentalnego. „Schizofrenik” nieustannie zadaje sobie pytanie: „Dlaczego?…” i nie znajduje odpowiedzi. Nigdy nie czuł się dobrze i nie wie, co to jest. Jest mało prawdopodobne, że wśród „schizofreników” znajdziesz ludzi, którzy kiedykolwiek byli naprawdę szczęśliwi, a oni rzutują swoją nieszczęśliwą przeszłość na przyszłość i dlatego ich rozpacz nie ma granic. Nienawiść do siebie skutkuje niską samooceną i niską samooceną. poczucie własnej wartości prowadzi do dalszego rozwoju samozaparcia. Przekonanie o własnej małości może rodzić, jako formę ochronną, wiarę we własną wielkość, wygórowaną dumę i poczucie boskości. Trzecia zasada, polegająca na ciągłym powstrzymywaniu uczuć, jest bowiem powiązana z pierwszą i drugą powściągliwość wynika z nawyku posłuszeństwa, ciągłego kontrolowania siebie i dlatego, że uczucia są zbyt silne, aby je wyrazić. Tak naprawdę schizofrenik jest głęboko przekonany, że nie może uwolnić się od tych uczuć, bo to go po prostu zniszczy. Ponadto, zachowując te uczucia, może nadal kogoś obrażać, nienawidzić, obwiniać, wyrażając je, robi krok w kierunku przebaczenia, ale właśnie tego nie chce; Ta młoda kobieta, o której mowa na początku artykułu, a która powstrzymywała „krzyk, który mógł przecinać góry jak laser”, w żaden sposób nie zamierzała wydać tego krzyku. „Jak mam to wyrzucić z siebie” – mówiła – „jeśli ten krzyk to całe moje życie?”. Powstrzymywanie uczuć prowadzi, jak już wspomniano, do chronicznego przeciążenia mięśni ciała, a także do wstrzymywania oddechu. Pancerz mięśniowy uniemożliwia swobodny przepływ energii po całym ciele [11] i zwiększa uczucie sztywności. Skorupa może być tak mocna, że ​​żaden masażysta nie jest w stanie jej rozluźnić i nawet rano, gdy ciało zwykłego człowieka jest zrelaksowane, u tych pacjentów ciało może być napięte „jak deska”. energia odpowiada obrazowi rzeki lub strumienia (również ten obraz odzwierciedla relację z matką i problemy ustne). Jeśli ktoś w swoich fantazjach widzi mętny, bardzo zimny i wąski strumień, oznacza to poważne problemy psychiczne (terapia katatymiczno-wyobraźniowa Leinera). Co powiesz, jeśli zobaczy wąski strumień pokryty skorupą lodu? W tym samym czasie bicz uderza w lód, pozostawiając na lodzie krwawe smugi! Tak chora kobieta opisała obraz energii, która „płynie” po jej kręgosłupie. Jednak „schizofrenicy” potrafią zarówno tłumić (powstrzymywać), jak i tłumić swoje uczucia. Dlatego schizofrenicy tłumiący swoje uczucia doświadczają tzw. objawów „pozytywnych” (głosowe myśli, dialog głosów, wycofywanie lub wstawianie myśli, głosy rozkazujące itp.) [14]. Natomiast u osób tłumiących na pierwszy plan wysuwają się objawy „negatywne” (utrata motywacji, izolacja afektywna i społeczna, zubożone słownictwo, pustka wewnętrzna itp.). Ci pierwsi muszą nieustannie walczyć ze swoimi uczuciami, drudzy wypędzają je poza granice swojej osobowości, ale sami się osłabiają i opróżniają. To zresztą wyjaśnia, dlaczego leki przeciwpsychotyczne, jak pisze ten sam Fuller Torrey [14, s. 247 ], są skuteczne w walce z „pozytywnymi” objawami i prawie nie mają wpływu na „negatywne” objawy (brak woli, autyzm itp.) i ujawniają, na czym tak naprawdę polega ich działanie. Leki przeciwpsychotyczne mają zasadniczo tylko jeden cel – tłumienie ośrodków emocjonalnych w mózgu pacjenta. Tłumiąc emocje, leki przeciwpsychotyczne pomagają schizofrenikowi osiągnąć to, do czego już dąży, ale nie ma na to siły. Dzięki temu ułatwia się mu walkę z uczuciami, a „pozytywne” objawy stają się środkiem i wyrazemta walka staje się już niepotrzebna. Oznacza to, że dodatkowo objawami są niedostatecznie stłumione uczucia, które wypływają na powierzchnię wbrew woli pacjenta. Jeśli schizofrenik wyparł swoje uczucia z intrapersonalnej przestrzeni psychologicznej, wówczas tłumienie emocji za pomocą leków nic do tego nie dodaje. Pustka nie znika, bo nic już nie istnieje. Konieczne jest najpierw odwzajemnienie tych uczuć, po czym tłumienie ich za pomocą narkotyków może przynieść skutek. Autyzm i brak woli nie mogą zniknąć, gdy emocje zostaną stłumione, a wręcz mogą się nasilić, ponieważ odzwierciedlają oderwanie się od świata emocjonalnego, które już nastąpiło w świecie mentalnym jednostki, który jest podstawą energii mentalnej jednostki. Objawy ujemne są skutkiem tłumienia uczuć, braku energii! Dlatego leki przeciwpsychotyczne nie są w stanie złagodzić objawów ujemnych! Również z tego punktu widzenia można wyjaśnić kolejną „zagadkę”, a mianowicie to, że schizofrenia praktycznie nie występuje u pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów [14]. Reumatoidalne zapalenie stawów również należy do chorób „nierozwiązanych”, choć tak naprawdę jest to choroba psychosomatyczna spowodowana nienawiścią jednostki do własnego ciała lub uczuć (w mojej praktyce był taki przypadek). Schizofrenia to nienawiść do własnej osobowości, do samego siebie i rzadko zdarza się, aby oba warianty nienawiści występowały jednocześnie. Nienawiść jest podobna do oskarżenia i jeśli ktoś obwinia swoje ciało za wszystkie swoje problemy (na przykład dlatego, że nie odpowiada ideałom ukochanego rodzica), jest mało prawdopodobne, aby obwiniał siebie za to jako jednostkę zewnętrzną wyrażanie jakichkolwiek emocji u schizofrenika oraz w przypadku tłumienia, a w przypadku wyparcia jest mocno ograniczone, co daje wrażenie emocjonalnego chłodu i wyobcowania. Jednocześnie w wewnętrznym świecie jednostki toczy się niewidzialna „walka gigantów uczuć”, z których żaden nie jest w stanie wygrać, a przez większość czasu znajdują się oni w stanie „klinczu” (termin oznaczający bliski kontakt bokserów, w którym składają sobie ręce i nie mogą uderzyć wroga). Dlatego doświadczenia innych ludzi są przez „schizofrenika” postrzegane jako zupełnie nieistotne w porównaniu z jego problemami wewnętrznymi, nie może na nie zareagować emocjonalnie i sprawia wrażenie emocjonalnie głupiego. „Schizofrenik” nie dostrzega bowiem humoru humor jest ucieleśnieniem spontaniczności, nieoczekiwanej zmiany w postrzeganiu sytuacji, radości, ale nie pozwala na spontaniczność i radość. Niektóre osoby schizoidalne wyznały mi, że nie śmieszą ich, gdy ktoś opowiada dowcipy, po prostu naśladują śmiech, kiedy powinni. Zwykle mają też duże trudności z osiągnięciem orgazmu i uzyskaniem satysfakcji z seksu. Dlatego w ich życiu prawie nie ma radości. Nie żyją chwilą obecną, poddając się uczuciom, ale patrzą na siebie z dystansem i oceniają: „Czy naprawdę mi się to podobało, czy nie?” Jednak pomimo najsilniejszych uczuć, nie są ich świadomi i projektują je na świat zewnętrzny, wierząc, że ktoś je ściga, kontroluje wbrew ich woli, czyta w ich myślach itp. Ta projekcja pomaga pozostać nieświadomym tych uczuć i oddzielić się od nich. Tworzą fantazje, które w ich umyśle uzyskują status rzeczywistości. Ale te fantazje zawsze dotyczą jednego konkretnego „punktu”; w innych obszarach mogą rozumować całkiem rozsądnie i być świadomi tego, co się dzieje. Ten „punkt” faktycznie odpowiada głęboko zakorzenionym problemom emocjonalnym jednostki, pomaga jej dostosować się do tego życia, znieść nieznośny ból i udowodnić sobie to, czego nie da się udowodnić, stać się wolnym, pozostając „niewolnikiem”, stać się wielkim, czując się nieistotnym, zbuntować się przeciwko „niesprawiedliwości” życiu i zemścić się na „wszystkich”, karąc siebie. Badania czysto statystyczne nie mogą potwierdzić ani obalić tego punktu widzenia. Potrzebne są statystyki z pogłębionych badań psychologicznych wewnętrznego świata tych pacjentów.Powierzchowne dane będą celowo fałszywe ze względu na tajemnicę zarówno samych pacjentów, jak i ich bliskich, a także ze względu na formalność samych pytań. Jednak badania psychoterapeutyczne nad schizofrenią są niezwykle trudne. Nie tylko dlatego, że ci pacjenci nie chcą ujawniać swojego wewnętrznego świata lekarzowi czy psychologowi, ale także dlatego, że przeprowadzając te badania, nieświadomie dotykamy najsilniejszych uczuć tych osób, co może mieć niepożądane konsekwencje dla ich zdrowia. A jednak takie badanie można dokładnie przeprowadzić, np. stosując metodę kierowanej wyobraźni, techniki projekcyjne, analizę snów itp. Zaproponowaną koncepcję można uznać za zbyt uproszczoną, ale pilnie potrzebujemy dość prostej koncepcji, która pozwoli nam które mogłyby wyjaśnić występowanie schizofrenii i które mogłyby wyjaśnić pochodzenie niektórych objawów tej choroby, a także byłyby potencjalnie możliwe do przetestowania. Istnieją bardzo złożone psychoanalityczne teorie schizofrenii, ale są one bardzo trudne do wyjaśnienia i równie trudne do sprawdzenia [15]. Genialny psychoterapeuta domowy Nazloyan [10], który w leczeniu takich przypadków stosuje terapię maską, uważa, że ​​taka diagnoza jest nieprawdziwa. wcale nie potrzebne. Mówi, że głównym zaburzeniem u tak zwanych „schizofreników” jest naruszenie własnej tożsamości, co generalnie pokrywa się z naszą opinią. Za pomocą maski, którą rzeźbi patrząc na pacjenta, przywraca mu utraconą osobowość. Dlatego zakończeniem leczenia według Nazloyana jest katharsis, którego doświadcza „schizofrenik”. Siada przed swoim portretem (tworzenie portretu może zająć kilka miesięcy), rozmawia z nim, płacze lub uderza w portret... Trwa to dwie, trzy godziny, po czym następuje powrót do zdrowia... Te historie potwierdzają teorię emocji schizofrenii oraz fakt, że podłożem choroby jest negatywna samoświadomość. Niezwykle interesująca w tym sensie jest książka Christiana Scharfettera „Osobowości schizofreniczne” [17], która szczegółowo opisuje zaburzenia samoświadomości u pacjentów chorych na schizofrenię. Autorka identyfikuje pięć głównych wymiarów samoświadomości, których zaburzenia są charakterystyczne dla tych pacjentów. Są to zaburzenia samowitalizacji, samoaktywności, samospójności, samoograniczenia i tożsamości. Książka przedstawia całą gamę psychologicznych teorii pochodzenia tej choroby, ale dziś nie ma przekonujących dowodów na słuszność tego czy innego punktu widzenia. Ale może to właśnie psychologiczne zniszczenie ośrodka kontroli osobowości, który nazywamy Jaźnią (lub Ego) pod wpływem skrajnie negatywnego nastawienia do siebie, prowadzi do różnorodnych przejawów zespołu objawów schizofrenicznych. Kolejny pośredni dowód na rolę negatywnym nastawieniem do siebie są notoryczne „eksperymenty” z lobotomią [8]. Pamiętajmy, że lobotomia to operacja polegająca na odcięciu szlaków nerwowych łączących płaty czołowe mózgu z resztą mózgu. Robi się to zaskakująco prosto. Przez oczodoły do ​​ludzkiego mózgu wprowadzane są „szprychy”, za pomocą których chirurg wykonuje ruchy przypominające nożyczki i w ten sposób przecina połączenia płatów czołowych. Samych płatów czołowych nie usuwa się, operacja trwa dosłownie niecałą godzinę, nie wymaga hospitalizacji, a chory psychicznie pacjent niemal natychmiast wraca do zdrowia. Sukcesy zachwyciły autora metody do tego stopnia, że ​​podróżował po małych wioskach w Ameryce i każdemu w domu przeprowadzał lobotomię. Dosłownie WSZYSTKO się wydarzyło!!! [8]. Łącznie ze schizofrenią. Nie podano żadnego wyjaśnienia tego zjawiska i lobotomia została zakazana. Bo chociaż pacjenci wyzdrowieli, czyli ataki i napady minęły, to stali się adekwatni, ALE!!! Stały się zdrowymi „warzywami”. Oznacza to, że cieszyli się prostymi radościami, mogli wykonywać proste prace, ale zniknęło z nich coś wyższego. Zniknęła ich kreatywność, subtelne funkcje intelektualne, ambicje, ucierpiała moralność... Stracili najcenniejsze cechy ludzkie. Dlaczego? Nie wysunięto żadnej poważnej teorii. Choć z naszego punktu widzeniawzrok, prawda leży na powierzchni. Ponieważ płaty czołowe zapewniają najważniejszą ludzką funkcję samoświadomości. Nie bez powodu płaty czołowe wydają się być skierowane do wnętrza mózgu; odzwierciedlają one procesy zachodzące w samej osobowości. Oznacza to, że płaty czołowe są zajęte procesami SAMOŚWIADOMOŚCI. Mianowicie samoświadomość zapewnia zarówno wielkie osiągnięcia ludzkości, jak i cierpienie każdego pojedynczego człowieka. Porównując się z innymi, człowiek odczuwa wstyd, poczucie winy lub niższości. Jest to zdecydowanie negatywna postawa wobec siebie, która skłania człowieka do zniszczenia swojego ego. Ta postawa wobec siebie (lub koncepcja siebie w ujęciu C. Rogersa) kształtuje się pod wpływem „znaczących Innych”, przede wszystkim pod wpływem rodziców. Ich stosunek do dziecka staje się później jego postawą wobec samego siebie, a on traktuje siebie tak, jak traktowali go rodzice (przede wszystkim matka). Po lobotomii zanika postawa wobec siebie, człowiek przestaje się zastanawiać, osądzać siebie, nienawidzić siebie, ponieważ. samoświadomość, która zapewnia samokontrolę społeczną w jednostce, nie może być sprawowana. Człowiek zaczyna żyć chwilą obecną, nie oceniając siebie w żaden sposób, ciesząc się bezpośrednimi doświadczeniami. Odrzucenie społeczne nie zamienia się we własne poświęcenie. Nie wyrzeka się swojej Jaźni i już nie „wariuje”. Traci jednak także chęć zdobycia jakiejś społecznej akceptacji i prestiżu, stworzenia czegoś dla społeczeństwa. Dlatego traci zarówno ambicję, jak i żarliwe pragnienie osiągnięcia czegoś w tym życiu. Traci bolesne moralne poszukiwanie sensu życia, nieśmiertelności i Boga. Wraz z nowo nabytą normalnością traci coś czysto ludzkiego. W tym miejscu wypada podać przykład pogłębionego badania uczucia lęku u chorej młodej kobiety w stanie remisji (należy zaznaczyć, że była ona w stanie remisji). była w pełni świadoma powagi swojej choroby, ale nie chciała poddać się leczeniu). Opowiedziała, jak jako dziecko matka nieustannie ją biła, a ona się ukrywała, ale matka znalazła ją i biła bez powodu. Poprosiłam ją, żeby wyobraziła sobie, jak wyglądał jej strach. Odpowiedziała, że ​​strach jest jak biała, drżąca galareta (ten obraz oczywiście odzwierciedlał jej własny stan). Zapytałem wtedy, kogo lub czego boi się ta galaretka? Po namyśle odpowiedziała, że ​​strach budzi ogromny goryl, ale ten goryl najwyraźniej nie zrobił nic przeciwko galaretce. Zaskoczyło mnie to i poprosiłem ją, aby zagrała rolę goryla. Wstała z krzesła, weszła w rolę tego obrazu, ale stwierdziła, że ​​goryl nikogo nie atakuje, zamiast tego z jakiegoś powodu chciała podejść do stołu i w niego zapukać, przy czym kilkakrotnie powtórzyła stanowczo: "Schodzić!" „Kto wychodzi?” - Zapytałam. „Wychodzi małe dziecko”. - odpowiedziała. „Co robi goryl?” „Ona nic nie robi, a chce wziąć to dziecko za nogi i rozbić mu głowę o ścianę!” – brzmiała jej odpowiedź. Chciałbym pozostawić ten odcinek bez komentarza, mówi sam za siebie, chociaż oczywiście tam jest znajdą się ludzie, którzy będą mogli spisać tę sprawę na straty, to po prostu schizofreniczna fantazja tej młodej kobiety, zwłaszcza że ona sama zaczęła wtedy zaprzeczać, że ten goryl był wizerunkiem jej matki, że tak naprawdę była dla niej upragnionym dzieckiem matka itp. Było to całkowicie sprzeczne z tym, co powiedziała wcześniej z wieloma szczegółami i szczegółami, więc łatwo zrozumieć, że taki zwrot w jej świadomości był sposobem na uchronienie się przed niechcianym zrozumieniem. Czy dzieje się tak dlatego, że nasza nauka nie odkryła jeszcze istoty schizofrenii? chroni się także przed niepożądanym zrozumieniem. Podsumowuję główne stanowiska teoretyczne wyrażone w tym artykule. Przyczyny schizofrenii leżą w nieznośnych emocjach kierowanych przez człowieka na zniszczenie samego siebie, co prowadzi do zakłócenia naturalnych procesów. w konsekwencji autodeprecjacja, tłumienie sfery emocjonalnej, odmowa spontaniczności, przeciążenie mięśni ciała, prowadzą do izolacji i zaburzeń komunikacji., 1994.