Przyjaciele, dzisiaj chciałabym porozmawiać z Wami o kolejnym najczęściej spotykanym błędnym przekonaniu w pracy z pacjentami z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości. A zacznę od tego, że już we wczesnym dzieciństwie bardzo lubiłem rozbierać sprzęt elektryczny, odkręcać wszystkie śrubki, a nawet rozwijać kondensatory, mając jednocześnie głębokie przekonanie, że jeśli to rozbierze się i złoży z powrotem, to nawet jeśli się nie uda, nie zadziała przed moją barbarzyńską interwencją, wtedy na pewno się uda. Ale za każdym razem, gdy byłem zawiedziony, ani jedno urządzenie elektryczne rozebrane i złożone przez małą dziewczynkę nigdy nie zadziałało, a wszystko, do czego udało mi się dotrzeć, było nieskręcone i zepsute, nawet zegar ścienny sąsiada cierpiał. Pamiętając to przeżycie , ciągle pojawia się w mojej głowie skojarzenie związane z tym, że terapeuci, którzy są dobrzy i odpowiedzialni, ale nie zostali przeszkoleni w zakresie prawidłowego postępowania z pacjentem z dysocjacyjnym zaburzeniem tożsamości, otrzymują wadliwy, ale wciąż działający mechanizm. Bazując na swojej wiedzy i doświadczeniu w pracy z dowolnymi zaburzeniami z wyjątkiem DID, robią to samo, co ja wtedy, składają to w całość, rozkładają na części i zadziała. Ale to tak nie działa, psychika nie jest sumą swoich części, jest jednością przeciwieństw. Teraz bardziej szczegółowo. Zacznę od najważniejszej rzeczy. Przyjaciele i Koledzy, jeśli pacjent przychodzi do Was z podejrzeniem DID, a tym bardziej z potwierdzoną DID, nie dajcie Boże interesować się każdą jego subosobowością czy stanem ego z osobna, budować z nimi relacje, wchodzić w koalicje, single kogoś. Nieważne jak bardzo byś tego chciał, to jest ta sama osoba, cóż, nie ma w sobie kilku ukształtowanych osobowości, to nie są różni ludzie, nie pochlebiaj sobie, nie zostałeś superterapeutą, który miał szansę wyleczyć samego Splita, jak pokazują współczesne badania naukowe, ekstremalna, długotrwała trauma, w której w większości przypadków stawką była kwestia przetrwania, obudziła mechanizm obronny – dysocjację. Osobowość uległa rozszczepieniu i nie ma informacji, aby z fragmentów wyrosła pełnoprawna osobowość. Zatem niezależnie od tego, jak niezawodne może się wydawać to przełączenie, osobowość jest nadal jedna, ale jest podzielona na fragmenty o różnej wielkości i sile wpływu na cały proces. Ale wyjątkowość pacjenta z DID polega na tym, że udaje mu się funkcjonować fragmentarycznie, fragmenty są oddzielone, ale nie rozproszone, kontur osobowości zostaje zachowany. Dlatego nasi przeciwnicy, psychiatrzy, podejrzewają, że ci pacjenci po prostu histeryzują i pięknie odgrywają swoją wielostronną rolę. W tym podejrzeniu jest małe ziarno prawdy. Osobowość nie jest zdezintegrowana, jest żywa, ale zepsuta. W związku z powyższym najgorsze, co możemy zrobić naszemu pacjentowi, to zacząć interesować się każdym jego schorzeniem z osobna, opisywać i próbować prowadzić terapię każdym z nich. ich. Takie uderzenie może być niezwykle destrukcyjne i przyniesie wiele cierpienia, łącznie z hospitalizacją w szpitalu psychiatrycznym, ponieważ wytrąci z równowagi jakoś ustabilizowany układ fragmentów i zaczną one rozlatywać się w różnych kierunkach. I odkryjesz, że jesteś świadkiem bardzo trudnego do zniesienia objawu „drzwi obrotowych”, który sam sprowokowałeś (o tym objawie porozmawiamy w następnym artykule). Ale co wtedy zrobić, co zrobić z tymi pacjentami, gdzie ich zabrać , ty pytasz. Jak już pisałam w poprzednim artykule, tutaj wszystko zostaje wywrócone do góry nogami, albo wręcz przeciwnie, ustawione na swoim miejscu. I tak nie rozmawiamy o traumie ze strachu przed retraumatyzacją, nie zaprzyjaźniamy się z ego stwierdza – wzmocnimy rozłam i zaprowadzimy ich do psychiatry . A zamiast tego spokojnie i pewnie komunikujemy się z tą osobą równolegle (o interakcji równoległej, jako metodzie znalezionej przez naszą grupę, również w kolejnym materiale szerzej). Mówiąc najprościej, rozmawiamy ze wszystkimi, którzy chcą komunikować się ze stanami ego, jeśli to możliwe jednocześnie, pamiętając, że mają wspólne ciało i wspólny mózg oraz że dysocjacja jest podsycana przez niesparte.