Od autora: „Jeśli chcesz poznać kogoś, kto jest w stanie rozwiązać każdą sytuację, której nie lubisz, kto może dać ci szczęście bez względu na wszystko powiedz lub pomyśl o innych, spójrz w lustro i powiedz magiczne słowo: „Witam!” R. Bach „Kieszonkowy przewodnik Mesjasza” Wejdź w głębiny ciszy. Moc osobista pochodzi z wewnętrznej wiedzy! Według horoskopu zoroastryjskiego Niedźwiedź jest symbolem Rosji. O istnieniu kultu niedźwiedzia na Rusi świadczą liczne materiały archeologiczne i etnograficzne. W pamięci ludowej zachowały się liczne legendy o związku człowieka z niedźwiedziem, swoistym przodkiem człowieka i zwierzęcia. Stąd często spotykany w słowiańskich baśniach pół-niedźwiedź-pół-człowiek - „Ucho Niedźwiedzia”, „Medwedko”, „Wedmid”, „Medwedowicz”, „Medwedyuk”. Ludzkie pochodzenie niedźwiedzia jest szeroko odzwierciedlone w popularnych wierzeniach. Wierzono, że jeśli zdejmie się skórę z niedźwiedzia, będzie on wyglądał jak człowiek: samiec będzie wyglądał jak mężczyzna, a niedźwiedzica będzie miała piersi jak kobieta: „Niedźwiedź ma ludzkie oczy, stopy i palce, potrafi chodzić na dwóch nogach, myje się, karmi piersią, karmi piersią i kocha swoje dzieci, cieszy się i smuci jak człowiek, rozumie ludzką mowę, „pości” przez cały post bożonarodzeniowy. Podobnie jak ludzie nie lubi miodu”. Łowcy syberyjscy widzieli dowód ludzkiego pochodzenia niedźwiedzia w tym, że psy szczekają na niego i na ludzi w ten sam sposób, a nie jak na zwierzęta. „Ojciec Niedźwiedź”! W ten sposób naród rosyjski z szacunkiem i miłością nazywał główne zwierzę lasów rosyjskich i syberyjskich, eposy zwierzęce, bajki, eposy, pieśni, zagadki, wierzenia i spiski. „Szpotawa stopa” jest nadal istotnym czynnikiem w kulturze rosyjskiej; pojawia się w wielu dziełach literackich, w przysłowiach i powiedzeniach, w opowieściach ludowych i eposach. Żywą ilustracją tego jest współczesna wersja rosyjskiej baśni ludowej „Masza i Niedźwiedź”...:) Pierwszy znany wizerunek niedźwiedzia kojarzonego z Rosją znajduje się w herbie angielskiej „Kompanii Moskiewskiej” (Moskiewskie Company), herb ten pochodzi z 1596 roku. Jeśli przyjrzysz się uważnie mapie Rosji, zobaczysz zarys niedźwiedzia w jej granicach świata. Co więcej, ciekawe jest to, że w okresie sowieckim na mapie zarys niedźwiedzia został zwrócony głową na zachód, a wraz z nowymi granicami Rosji niedźwiedź został zwrócony na wschód (Półwysep Czukocki wygląda jak niedźwiedź głowa). Wizerunki niedźwiedzi otaczają ludzi od czasów starożytnych: począwszy od rysunków na ścianach jaskiń prymitywnego człowieka po wizerunki na herbach wielu rosyjskich i zagranicznych miast (Wielki Nowogród, Jarosław, Perm, Jekaterynburg, Berlin, Berno, itp.). Herb Madrytu „Niedźwiedź i drzewo truskawkowe” jest dobrze znany na całym świecie. Jedną z wersji tego, dlaczego niedźwiedź i egzotyczne drzewo stały się częścią herbu, można przeczytać u hiszpańskiego prozaika Guillermo de la Puerta, który uważa, że ​​w dawnych czasach na terenie stolicy Hiszpanii rosły drzewa truskawkowe i było tam wiele niedźwiedzi wędrował. Według bardziej wyrafinowanej wersji drzewo truskawkowe „przytula” nie niedźwiedź, ale niedźwiedzica. Jako argumenty przemawiające za tą wersją przytacza się dwa starożytne dokumenty, które wyraźnie wspominają o kobiecie jedzącej owoce z drzewa. Oprócz niedźwiedzia nieokreślonej płci w herbie Madrytu znajduje się także siedem gwiazd. Przyjmując za aksjomat, że mówimy o niedźwiedziu, możemy założyć, że nie mówimy o zwykłym niedźwiedziu z okolicznych gór, ale o konstelacji Wielkiej Niedźwiedzicy, która jest bardzo dobrze widoczna w Madrycie. Siedem gwiazd Wielkiej Niedźwiedzicy jest głównym punktem orientacyjnym na niebie półkuli północnej dla żeglarzy i podróżników. Tworzą słynną Chochlę i są metafizycznie kojarzeni z siedmioma boskimi mędrcami z mitologii wedyjsko-hinduskiej, którym bogowie objawili hymny wedyjskie, najstarsze pisma znane ludziom na Ziemi. Jak widać, jest to „niedźwiedź szpotawy”. szanowany i szanowany nie tylko w Rosji. W mitologicznych wyobrażeniach i rytuałach różnych kultur świata niedźwiedź pojawia się: jako bóstwo (ww szczególności umierający i odradzający się), bohater kulturowy, założyciel tradycji, przodek, przodek, totem, duch opiekuńczy, duch uzdrawiający, władca niższego świata, zwierzę święte lub ofiarne, ucieleśnienie duszy, dawca, zwierzęcy sobowtór osoba, pomocnik szamana, wilkołak itp. Wśród Greków niedźwiedź jest poświęcony boginiom księżyca Artemidzie i Dianie. Dziewczęta biorące udział w obrzędach Artemidy nazywane były „niedźwiedziami” i nosiły żółte stroje imitujące niedźwiedzią skórę, a podczas święta wykonywały kultowy taniec niedźwiedzia. W świątyniach Artemidy zawsze był oswojony niedźwiedź We wszystkich językach nazwa tego zwierzęcia jest tabu, jest to eufemizm: wszak w świadomości mitologicznej „wołać” jest tożsame z „wołać”. dla prymitywnego myśliwego spotkanie z niedźwiedziem jaskiniowym było równoznaczne ze spotkaniem ze śmiercią. Być może dlatego „niedźwiedź” (ros. „ten, który jest miodem”) nazywany jest wymijająco: po niemiecku niedźwiedź („brązowy”), po litewsku lokis („kudłaty”). Niektórzy lingwiści uważają, że zwierzętom nadano już totemiczne nazwy ludzie w starożytności, dlatego imiona zawierające słowa lub korzenie oznaczające niedźwiedzia, wilka lub inne zwierzę leśne nie są tak rzadkie w europejskich szerokościach geograficznych. Większość imion ludzkich kojarzonych z niedźwiedziem sięga starożytnych Skandynawów, którzy nadali temu zwierzęciu siłę i odwagę. W ten sposób nadano imiona Osborn („syn niedźwiedzia”), Bjorn („niedźwiedź”), Bernard („odważny jak niedźwiedź”), Oberon („serce niedźwiedzia”), Ursula („niedźwiedź”), Lokis („ niedźwiedź”) przyszedł. W mitologii światowej powszechnie znane jest celtyckie imię króla Artura, wywodzące się od walijskiego słowa „arth” (niedźwiedź). W tradycji europejskiej taka magia nazw miała swoje znaczenie. Dziecko otrzymało imię na cześć silnego, potężnego zwierzęcia leśnego, wierząc, że duchowe i fizyczne cechy tego zwierzęcia zostaną przekazane noworodkowi. Lub chwalebne imię Siły zostało nadane osobie po dokonaniu jakiegoś wyczynu. Nie mogę nie zwrócić uwagi na fakt historyczny, że nazwisko Miedwiediew zawsze było bardzo popularne w Rosji... Kult niedźwiedzia powstał u zarania ludzkości jako kult odrodzenia wszystkich żywych istot i jest prawdopodobne, że Niedźwiedzie rytuały neandertalczyków, podobne w szczegółach do kultu niedźwiedzia wśród ludów syberyjskich, są na ogół pierwszymi świętami człowieka. Wiadomo, że na cześć niedźwiedzia w różnych częściach Ziemi odprawiano specjalne święta i rytuały ludowe: „polowanie na niedźwiedzie” (Eurazja), „wychowywanie niedźwiedzia w rodzinie ludzkiej” (Wietnam), „tańce niedźwiedzia” ( Indianie Ameryki Północnej), „gry z niedźwiedziami” (Ob Ugrians, Kets, Nivkhs). Znane jest białoruskie pogańskie święto – Komoedytsa, związane z przebudzeniem przyrody, podczas którego chłopi ubrani w wywrócone na lewą stronę futra wykonywali rytualny taniec naśladujący ruchy niedźwiedzia budzącego się z zimowego snu. Obchodzono je 21 marca – w dzień równonocy wiosennej. Bułgarzy obchodzą święto zwane Mechkinden (Dzień Niedźwiedzia), które obchodzone jest 30 listopada. Bułgaria jest jednym z niewielu krajów współczesnej Europy, w którym dzikie niedźwiedzie są nadal hodowane i objęte ochroną państwa. Bułgarska legenda głosi, że za życia św. Apostoła Andrzeja Pierwszego Powołanego na jego polu pojawił się dziki niedźwiedź i pożarł jednego z wołów zaprzęgniętych do pługa. Wtedy świętemu udało się oswoić niedźwiedzia i zaprzęgnąć go do pługa w miejsce zjedzonego wołu. Bułgarskie przysłowie „Módl się, babciu, żeby nie spotkać niedźwiedzia” przetrwało do dziś. Dosłowne znaczenie tego powiedzenia wyraża wielki szacunek i strach przed niedźwiedziem. A przenośne znaczenie brzmi: „Unikaj tego, z czym nie możesz sobie poradzić!” Niedźwiedź jest największym ze współczesnych zwierząt drapieżnych, znajduje się na szczycie piramidy żywieniowej. W przyrodzie prawie nie ma naturalnych wrogów. Mocne ciało, mocne pięciopalczaste łapy z dużymi pazurami, krótki ogon, masywna głowa z małymi oczami i uszami. W porównaniu do innych rodzin rzędu mięsożerców, niedźwiedzie wyróżniają się największą jednolitością wyglądu, wielkości i wielu cech budowy wewnętrznej. Obecnie znanych jest około ośmiu głównych gatunków. AleProponuję bardziej szczegółowo omówić gatunek i cechy biologiczne niedźwiedzia brunatnego, biorąc pod uwagę bliskość terytorialną tajemniczej „rosyjskiej duszy” do jej naturalnego obszaru występowania. Niedźwiedzie brunatne są zwykle zwierzętami samotnymi. Czasami jednak mogą gromadzić się w dużych ilościach na dużych źródłach pożywienia w formie rodziny z niedźwiedziami w różnym wieku. W tych warunkach tworzy się wyraźna hierarchia, w której dominują jednostki silniejsze i bardziej agresywne. Szczyt w takich grupach zajmują duże dorosłe samce, a najbardziej agresywnymi niedźwiedziami są samice z młodymi. Najmniej agresywne są młode niedźwiedzie, znajdujące się na dole drabiny hierarchicznej. Niedźwiedź brunatny jest aktywny częściej o zmierzchu, rano i wieczorem, ale w deszczowe dni wędruje przez cały dzień. Niedźwiedzie są bardzo wrażliwe, w terenie poruszają się głównie za pomocą słuchu i węchu, mają słaby wzrok. Choć masa ciała niedźwiedzia jest duża i sprawia wrażenie nieporadnej, w rzeczywistości jest to zwierzę ciche, szybkie i łatwe do poruszania się. Niedźwiedź biegnie niezwykle szybko – ze zwinnością dobrego konia – z prędkością ponad 55 km/h. Jest dobrym pływakiem, potrafi przepłynąć 6 km lub nawet więcej i chętnie pływa, szczególnie w czasie upałów. W młodości niedźwiedź brunatny dobrze wspina się na drzewa, jednak w starszym wieku robi to niechętnie, choć nie można powiedzieć, że całkowicie zatraca tę umiejętność. Natrafiając na niebezpiecznego przeciwnika, niedźwiedź wydaje głośny ryk, staje na tylnych łapach i próbuje powalić przeciwnika uderzeniami przednimi łapami lub chwycić go. Niedźwiedź brunatny jest zwierzęciem osiadłym i tylko młode, oddzielone od rodziny, wędrują, aż założą własną rodzinę. Latem samce niedźwiedzi wyznaczają granice swojego terytorium, stojąc na tylnych łapach i pazurami zrywając korę z drzew. Takie „drzewa graniczne” są wykorzystywane przez różne zwierzęta od dziesięcioleci. Zimą w poszukiwaniu nory niedźwiedzie mogą oddalić się od letnich terenów. „Kiedy poprawnie zadajesz pytanie, ono samo odpowiada, prawda?” R. Bacha „Iluzje” Główne znaczenie symboliczne niedźwiedzia w różnych (także późniejszych) systemach mitopoetyckich wiąże się z siłą, odwagą, wytrzymałością, wytrzymałością, ale także z okrucieństwem, wściekłością, lenistwem. Dla Japończyków niedźwiedź symbolizuje dobrą wolę, odwagę i siłę. Chińczycy mają siłę i odwagę. Tradycja Indian amerykańskich to wytrzymałość i siła. Dla szamana niedźwiedź jest posłańcem leśnych duchów. W Rosji niedźwiedzie śpią całą zimę, co wśród starożytnych było symbolem długiego stanu szamańskiego transu. Dlatego nasi przodkowie myśleli, że niedźwiedź jest w stanie komunikacji z Wielkim Duchem lub rozmyśla o przeszłości. Jaskinia Niedźwiedzia symbolizowała dla nich łono Matki Ziemi (naturalna zasada macierzyńska i ochrona). Głównym symbolicznym znaczeniem niedźwiedzia brunatnego jest zmartwychwstanie i przejście do nowego życia (wyjście na wiosnę z zimowej jaskini z niedźwiadkiem). Dla osoby, która wybiera niedźwiedzia na swojego patrona, o wiele ważniejsza jest niezależność niż poleganie na innych. To nieustraszeni ludzie o szerokiej duszy, hojnym i bezinteresownie kochającym życiu. Są gotowi dać z siebie wszystko, ale wiedzą, jak zarówno pracować, jak i zarabiać pieniądze. Zawsze mają gigantyczne plany i projekty, które wiedzą, jak wcielić w życie, ale jednocześnie wiedzą, jak wywrócić do góry nogami swoje plany, porzucić je, uwielbiają się bawić. Tacy ludzie powoli „odprężają się”, ale są szybcy i nieprzewidywalni w swoich działaniach („Rosjanin długo zaprzęga, ale szybko jeździ”). Nikt nie zna prawdy lepiej niż sam „niedźwiedź”; tacy ludzie głęboko wierzą, że swoje prawdziwe cele mogą osiągnąć jedynie dzięki własnym wnioskom i wnioskom opartym na wiedzy. Aby osiągnąć szczęście i sukces, człowiek musi poznać siebie. Ten, kto zna swoją istotę, musi znać i dobrze czuć swoje ciało, swoje uczucia i emocje, swojego ducha. Niedźwiedź jako zwierzę totemowe uczy nas czerpać niezbędne do przetrwania zasoby z wewnętrznych rezerw energii. Daje dostęp do wszystkich wewnętrznych źródeł energii – nawet tych, których istnienia wcześniej nie zdawaliśmy sobie sprawy.»