W oknach gaśnie światło, jakby na zawsze obca planeta znikała spod nóg... Bi-2 Jest lakoniczny. Powściągliwy. I jakby oderwana od wszystkiego, co dzieje się tu i teraz. Nie patrzy mi w oczy, ale co tam – wcale nie patrzy w moją stronę. Opowiada swoją historię tak, jakby poznał tekst wcześniej, a teraz odtwarza go jedynie z pamięci, nie wprowadzając żadnych emocji w ten ciąg zdań, będący spisem faktów z biografii, pozornie powiązanych (ale ja jeszcze nie wiedzieć jak) z faktem, że dzisiaj znalazł się w takim punkcie przestrzeni, który nazwał „na wizycie u psychologa”. Jego obecność tutaj jest dla Niego niezwykle nieprzyjemna, o czym oczywiście nie mówi mi bezpośrednio, ale można to łatwo odczytać z jego intonacji i mimiki. I w pewnym momencie rozumiem, że w ogóle nie jestem tu dla Niego i że jestem zupełnie bezużyteczna... Dokładam wszelkich starań, aby utrzymać pozory kontaktu i dać Mu możliwość wyrażenia tego, co jest teraz w Jego mocy i w formę, która wydaje się bezpieczna. Wiem, że jeśli to się powiedzie, będę miała szansę ponownie się z Nim spotkać. I choć przez długi czas będę postrzegana jako słabo wyróżniająca się na tle i przedmiot łatwy do zastąpienia, to jednak pojawi się nadzieja, że ​​jeszcze wpadnę w Jego pole widzenia. Zmusza mnie do przyznania się przed sobą do uczuć wyjątkowo nieprzyjemnych jeśli chodzi o moją relację zawodową: nie lubię go i nie chcę z Nim pracować. Jestem w trudnej sytuacji. Los obdarzył mnie wątpliwym prezentem – schizoidalnym klientem… Ale nie poddam się tak po prostu: w końcu to On mnie wybrał. Przez przypadek, będąc w stanie desperacji, lub świadomie i w zamyśleniu przestudiowałem swoją biografię zawodową, obszar zainteresowań naukowych i styl autoprezentacji na portalach społecznościowych. Nie ufa mi, a mimo to przyszedł. A to oznacza, że ​​muszę spróbować… Co definiuje problemy schizoidalne? Hipotezy etiologiczne dotyczące osobowości schizoidalnej są dość zróżnicowane. Poważną rolę przypisuje się często czynnikom konstytucyjnym, a nawet specyficznemu defektowi neurobiologicznemu (na przykład zakłóceniu funkcjonowania układu neuronów lustrzanych). Jednak teorie biologiczne są bardziej odpowiednie nie dla osobowości schizoidalnej jako takiej, ale dla zaburzeń ze spektrum autyzmu, których łagodne formy często obejmują objawy niezwykle podobne do kluczowych przejawów charakteru schizoidalnego, z czym być może zgadza się większość autorów psychologicznych teorii rozwoju Chodzi o obecność we wczesnym dzieciństwie przyszłej osobowości schizoidalnej, sprzecznych i dezorientujących komunikatów komunikacyjnych od rodziców (to samo podwójne wiązanie). Dystans, autyzm, lęk przed zniszczeniem i zaabsorbowaniem są prawdopodobnie konsekwencją uszkodzeń przedwerbalnych, determinowanych niskim poziomem matki empatia: niemożność zrozumienia i zaakceptowania dziecka, zaspokojenia jego potrzeb. W tym czasie (pierwsze 18 miesięcy życia) ego nie odróżnia się od nieświadomości i łatwo jest przez nią „przechwycone”. Na ten temat czytamy u Harry’ego Guntripa: „…zbyt wczesny i zbyt silny strach i niepokój, który pojawia się u dziecka w obliczu środowiska, z którym nie potrafi sobie poradzić i w którym nie czuje wsparcia, prowokują do wycofania się rzeczywistości zewnętrznej i zniekształcają proces rozwoju ego”. Tylko Inna (matka) może ochronić i uspokoić, zapewniając swoje empatyczne zasoby. Co więcej, rodzice osób schizoidalnych prawdopodobnie oprócz tego, że kierują do nich fałszywe komunikaty emocjonalne i nie zapewniają empatycznego wsparcia, nie są także wystarczająco wrażliwi na intymność i intymność. granice dziecka, bardzo bezceremonialnie naruszając jego indywidualną przestrzeń (związane jest to zwykle z późniejszym okresem rozwoju wieku. Inaczej mówiąc, rodzice są emocjonalnie niedostępni tam, gdzie potrzebne jest ich wsparcie, ciepło i akceptacja, a wręcz przeciwnie, wkraczają tam, gdzie dziecko musi opuścić przestrzeń (lub, prościej, zostawić je w spokoju). Jak mam pracować? Dla mnie organizacja pracy jest znacznie łatwiejsza, jeśliKlient schizoidalny ma wyraźny radykał narcystyczny. Albo raczej, jeśli mówimy o kliencie narcystycznym, u którego część schizoidalna jest bardzo silna (i nie może być inaczej). Narcystyczny klient ma urok. Ważne jest, aby był interesujący, a już sama prawidłowa reakcja konsultanta na tę potrzebę pozwala mu położyć podwaliny pod przyszły sojusz roboczy. Klient schizoidalny, którego narcystyczne popędy i mechanizmy obronne nie są aktualizowane, nie przejmuje się tym. Nie ma na to czasu, żyje z poczuciem, że jego istnienie jest stale zagrożone. Na początek bardzo ważne jest, aby z niezwykle przejrzystą pewnością przekazać schizoidalnemu klientowi (którego tak brakowało w jego wczesnym doświadczeniu), że przestrzeń doradcza to terytorium, na którym możesz wyznaczyć sobie bezpieczny dystans i uzgodnić zasady interakcji, których na pewno będziesz przestrzegać. Jeśli poczuje, że naprawdę gwarantujesz mu możliwość utrzymania przestrzeni osobistej o wygodnej dla niego objętości i zakresie, nie będzie się bał, że zostanie pochłonięty i zmiażdżony. Następnie skupiam swoje wysiłki na wspieraniu i rozwijaniu przestrzeni klienta „poczucie rzeczywistości” i pewność, że wiele jego działań wskazuje na jego adekwatność i kompetencję, pomimo opinii szeregu otaczających go osób (lub pomimo jego fantazji o takiej opinii), które uważają go, delikatnie mówiąc, za dziwnego . Zwiększenie pewności siebie pozwoli osobie schizoidalnej być bardziej wyrozumiałą wobec innych – tych, którzy mają trudności ze zrozumieniem jej uczuć i indywidualnych wartości. Być może wtedy będzie gotowy na jaśniejszą komunikację, nauczy się wyjaśniać i wyjaśniać prośby i potrzeby innych ludzi, a także odważniej i szczerze, a nie za pomocą podpowiedzi i metafor, wyznaczać własną strefę komfortu o pracy decyduje powód ubiegania się o pomoc doradczą, motywacja klienta i jego chęć do pracy na określonym poziomie głębokości. Dotyczy to jednak klientów z szerokiej gamy kategorii typologicznych. Po co osoba schizoidalna zgłasza się na terapię (poradnictwo)? Spektrum powodów jest dość szerokie. Może to być depresja spowodowana zmęczeniem koniecznością funkcjonowania w świecie obcych wartości, zainteresowań i postaw. Może doświadczyć depresji reaktywnej z powodu zerwania jedynej bliskiej (lub pozornej bliskości) relacji, która dawała mu poczucie struktury. co się działo i zapewnił mu dyskretną opiekę. Utrata partnera na skutek rozstania zainicjowanego przez tego ostatniego jest dość częstym skutkiem egocentrycznego i pozbawionego empatii zachowania osoby schizoidalnej. Niezbyt zainteresowany uczuciami Innego, jest niezwykle sfrustrowany swoim odejściem, przede wszystkim z powodu braku zrozumienia przyczyn. Przecież wydawało się, że w związku wszystko układa się „tak jak powinno”. Trudno mu zrozumieć, dlaczego okazało się to dla Innego niezadowalające. Ponadto osoba schizoidalna jest skłonna w każdy możliwy sposób „wskazywać” swojemu partnerowi, że konflikty i wszelkie możliwości „pokazania się” są dla niego wyjątkowo nieprzyjemne. Na próby wyjaśnienia reaguje bardzo intensywną obroną: na przykład może po prostu zasnąć, zamiast odpowiedzieć na skargi. Lub daj ostrą reakcję somatyczną na inwazję w przestrzeń osobistą, na przykład w postaci przeszywającego bólu głowy. Ale być może najczęstszym powodem zwracania się osoby schizoidalnej do konsultanta jest intensywny strach przed szaleństwem - to znaczy. strach przed dezintegracją, posługując się specjalną terminologią, Nancy Dougherty i Jacqueline West (2014), rozwijając teorię psychoanalityczną w zgodzie z jungowskim rozumieniem osobowości, zauważają, że charakter schizoidalny zakłada niedojrzałość struktur intrapsychicznych odpowiedzialnych za rozwój, integralność. i siła ego. W rezultacie Ego pozostaje na zawsze podatne na wpływy nieświadomego świata i przenikanie do świadomości prymitywnych lęków i fantazji o archetypowej naturze,których treść i objętość są trudne do kontrolowania i racjonalizacji. To dlatego wśród osób schizoidalnych strach przed szaleństwem jest tak powszechny i ​​czasami urzeczywistnia się dziwnymi, dziwacznymi objawami. Osoba schizoidalna nie ma odwagi zgłosić nikomu w swoim otoczeniu przerażających objawów (aby nie zostać uznanym za wariata) i nie potrafi sobie z nimi poradzić samodzielnie. Tutaj pojawia się pomysł zwrócenia się do profesjonalisty... Na przykład jedna z moich klientek, właścicielka charakteru schizoidalnego, a jednocześnie odnosząca sukcesy na zewnątrz, wyrafinowana intelektualnie młoda kobieta, powiedziała na jednej z sesji (daleki od początkowego etapu naszej pracy), który doświadczając konsekwencji sytuacji przemęczenia i stresu, zauważa, że ​​ma „przerażający” lęk przed samookaleczeniem. Wyrażały się one w obsesyjnych obrazach tego, jak została otruta czymś niejadalnym: na przykład picie octu z butelki, połykanie proszku itp. Fantazje te były przez nią odbierane jako obce i nigdy nie towarzyszyły im niebezpieczne działania, ale przerażały, wyczerpywały i uogólniały w ciągły strach przed „zwariowaniem”. Kieruję się strategią, dzięki której przekazuję klientowi przekonanie, że takie doświadczenia są tylko jedną z wielu możliwych reakcji na niezadowalającą sytuację psychologiczną i niczym więcej. I zapraszam do wspólnych badań: o co dokładnie chodzi w tej sytuacji (bo nie jest to oczywiste: być może regresja jest wywołana jakimś wydarzeniem z odległej przeszłości, czyli jest opóźnioną reakcją na stres, a może mamy do czynienia z reakcją do chronicznie niezadowalającego kontekstu życiowego), co można w nim zmienić i jakie alternatywne sposoby reagowania mogą być akceptowalne w tej sytuacji, innymi słowy, w przypadku klienta schizoidalnego bardziej niż w przypadku jakiegokolwiek innego, chęć i zdolność konsultanta do zaakceptowania jego „dziwactwa” i „nienormalności” są ważne, traktuj je jako przejaw indywidualności, który ma prawo istnieć. Tylko ta akceptacja musi być szczera, bo inaczej nic nie zadziała: przecież schizoidalny klient, wyczerpany podwójnymi wiązaniami, natychmiast rozpozna kłamstwo. A jeśli boisz się jak ogień „szalonych ludzi” (z cudzysłowem lub bez), to jak możesz przekazać klientowi, który boi się zostać jednym, pewność w możliwości innej – korzystnej – alternatywy. Wielu praktykujących terapeutów i konsultantów podkreślają, że osoby schizoidalne często wydają się bardziej zaniepokojone i bardziej „chore” niż w rzeczywistości. Dlatego dziwaczne fantazje i objawy nie powinny stać się powodem do odmowy pomocy nienarkotykowej, ale istnieje też niebezpieczeństwo z drugiej strony: rozpoczęcie terapii ekspresyjnej lub poradnictwa skoncentrowanego na osobie dla osoby doświadczającej utajonej („białej”) psychozy. Wiele napisano szczegółowo na temat diagnostyki różnicowej w tych przypadkach (np. O. Kernberg czy N. McWilliams). Powiem tylko bardzo krótko, na co zwracam uwagę w pierwszej kolejności, podejmując decyzję o dalszej pracy, na zdolność klienta, nawet przy dużym wysiłku, do „trzymania się” rzeczywistości i adekwatnego sprawdzenia wewnętrznej zdolności i chęci klienta do zdystansowania się od istniejącej objawy i racjonalnie je analizować (to w istocie jest mechanizm intelektualizacji); akceptowalny stan adaptacyjny lub, jeśli mówimy o epizodzie załamania nieadaptacyjnego, obecność konstruktywnego doświadczenia klienta w pokonywaniu podobnych załamań. Jednak nawet jeśli takiego doświadczenia nie ma, ale załamanie jest oczywiste, można spróbować pracować - pod warunkiem, że klient jest zmotywowany, a jego procesy intelektualne nienaruszone. Zdolność klienta do nawiązania kontaktu z konsultantem, czyli postrzegania mnie jako żywą osobę, a nie tylko jako swego rodzaju strukturę, pełniącą określone funkcje (ale ważny jest tu także wysiłek samego konsultanta: konieczne jest zapewnienie gwarancji bezpieczeństwa kontaktu). moje możliwości W terapii analitycznej celem pracy z klientem schizoidalnym jest przywrócenie zdolności emocjonalnej…