Smutek to podstawowa emocja, którą ludzie tradycyjnie uważają za negatywną. Charakteryzuje się przeżywaniem bólu emocjonalnego, któremu towarzyszy rezygnacja i bezradność. Smutek to bierna emocja, która pojawia się, gdy zdajemy sobie sprawę, że nie da się czegoś zmienić. Mówią o smutku przede wszystkim w sytuacjach straty, różnicując go z żalem właśnie na podstawie jego bierności, „cichego” życia. Smutek może pojawić się w przypadku nieodwracalnej straty (śmierć bliskiej osoby), utraty bliskiej osoby lub rozłąki z innymi znaczącymi osobami. Ale może być też spowodowane izolacją psychiczną związaną z nieumiejętnością nawiązania kontaktu i wzbudzenia sympatii innych lub, ze względu na zbyt rygorystyczne granice otwartości, niemożnością szczerego wyrażania swoich uczuć i cieszenia się pełną komunikacją. W takiej sytuacji człowiekowi brakuje poczucia przynależności i nawet w tłumie może czuć się samotny. Odrębną przyczyną smutku jest silne rozczarowanie spowodowane załamaniem światopoglądu, które może powodować także poczucie straty i poczucie izolacji. Przykładem mogą być nieuzasadnione oczekiwania, w związku z którymi dokonywano inwestycji emocjonalnych (poświęcano im wiele uwagi i energii. Badając smutek, K. Izard mówi także o jego przesłankach, podkreślając wśród nich uwarunkowania biologiczne i psychologiczne, zrozumienie). drugie jako wyjątkowe doświadczenie życiowe jednostki. Autor ten przekonuje, że przesłanką smutku i większej podatności na niego jest częste doświadczanie niepowodzeń w dzieciństwie. Smutek może trwać dość długo i, jak wspomniano powyżej, jest „cichą emocją, której przeżycie może być prawie niezauważone przez innych. Jednak nadal istnieją zewnętrzne, twarzowe oznaki smutku, które objawiają się przede wszystkim opadającymi kącikami ust, a także doprowadzeniem brwi do grzbietu nosa, z ich uniesionymi zewnętrznymi końcami . Smutek może objawiać się także utratą ogólnego napięcia twarzy. Czasami smutkowi towarzyszy płacz, jednak im starsza osoba, tym mniej intensywne mogą być jego przejawy. Jednocześnie wśród behawioralnych oznak omawianej emocji można wyróżnić fakt, że dana osoba niechętnie rozpoczyna rozmowę i ogólnie mało mówi, a tempo jego mowy jest powolne. Ponadto wiele osób woli ukrywać lub nawet tłumić emocje, ukrywając smutek za uśmiechem i udawaną zabawą. Subiektywnie smutek można odczuwać jako smutek, uczucie przygnębienia, a opisywany jako „kamień w duszy”. I rzeczywiście, smutek powoduje uczucie ciężkości w klatce piersiowej, ramionach i kończynach. Oraz w książce Judith Beck „Terapia poznawcza. Kompletny przewodnik” klient autora w chwili smutku mówi o poczuciu ciężkości „za oczami”. Bardziej intensywnemu smutkowi mogą nawet towarzyszyć bolesne odczucia i skurcze mięśni twarzy, co zdaniem K. Izarda „może stanowić psychiczny odpowiednik bólu fizycznego”. Jaka jest funkcja smutku? Pozwala zwolnić tempo i wyciągnąć wnioski, a także zjednoczyć się z innymi bliskimi w przypadku utraty wspólnego ważnego obiektu. Wyrażając smutek, pokazujemy, że czujemy się źle (zarówno sobie, jak i innym osobom). ) i być może nieświadomie „prosi” o pomoc. Co więcej, smutek odgrywa ważną rolę w rozwoju mechanizmów empatii u tych, którzy reagują na smutek drugiej osoby. Motywacyjna funkcja smutku polega na tym, że jego przeżycie zachęca do poszukiwania rozwiązań, a także do tworzenia, przywracania lub wzmacniania więzi z innymi ludźmi, pomimo wszystkich korzyści płynących ze smutku oraz faktu podziału na „złe” i „dobre”. ” emocje są warunkowe i mają na celu „dla wygody”, przeżywanie smutku jest, delikatnie mówiąc, nieprzyjemne, ale w niektórych momentach jest nieuniknione. I tutaj ważne jest, aby dać sobie prawo do życia, na swój własny sposób i we własnym tempie. Jeśli jednak smutek powoduje nadmierne cierpienie i/lub trwa zbyt długo, warto zwrócić się o pomoc do specjalisty. Na konsultację można zapisać się poprzez wiadomość prywatną lub poprzez WhatsApp pod adresem +7 977 673 14 30