Mężczyzna i kobieta. Zdaniem psychologa Mężczyzna i kobieta to dwa całkowicie niezależne światy, różniące się od siebie nie tylko zewnętrznie, ale i wewnętrznie. Czasem są to dwa przeciwstawne obozy, czasem sojusznicy i współpracownicy, ale co najważniejsze, stanowią elementy jednej całości, która nazywa się harmonią. Od czasów starożytnych role mężczyzn i kobiet były rozdzielone: ​​mężczyźni produkowali ogień, żywność i chronili swoje domy przed wrogami. Kobiety podtrzymywały ten ogień, opiekowały się mężczyznami i dziećmi. Podział ról miał charakter głęboko naturalny, dlatego mężczyźni skupiali się na przywództwie; rolą kobiety było zapewnienie mężczyźnie niezawodnego tyłka. Główną wartością życiową kobiety jest rodzina. Może w nim realizować się i stworzyć klimat emocjonalny wygodny dla wszystkich członków rodziny. W życiu zawodowym kobieta bardziej skupia się na relacjach w zespole niż na rozwoju kariery, kosztem dobrych relacji. Ważniejsza jest dla niej ocena jej działań przez innych ludzi - staje się to regulatorem jej aktywności zawodowej. Kobiety są bardziej emocjonalne, odczuwają i subtelniej reagują na relacje międzyludzkie i mogą preferować pracę, w której mają dobre relacje, od lepiej płatnej. W tradycyjnych rodzinach kobieta nadal pełni funkcje gospodyni domowej w szerokim tego słowa znaczeniu: troszczy się o zdrowie fizyczne i duchowe wszystkich członków rodziny. Będzie pieścić, pocieszać, zachęcać. „Największym szczęściem” – powiedziała mi jedna osoba – „jest to, kiedy późnym wieczorem, zmęczony, wyczerpany i głodny, wracasz do domu i widzisz, że w twoich oknach palą się światła i wiesz, że tu na Ciebie czekają. „Dla mężczyzny relacje społeczne są czymś naturalnym. Na pierwszym miejscu stawiają role. Ważniejsze są dla niego relacje biznesowe, kariera i w ogóle skupienie na produkcji. Charakteryzują je bardziej takie cechy, jak zainteresowania intelektualne, zmienność nastrojów, chęć pogodzenia się z porażką, wysoki poziom aspiracji. Kobiety mają bardziej subtelną organizację umysłową, przewyższają mężczyzn w liczeniu, płynności mówienia, mają lepszą pamięć i są bardziej odporni. U mężczyzn agresywność, ambicja, stabilność emocjonalna, motyw osiągania celów i sfera wolicjonalna są bardziej wyraźne. Kobiety charakteryzują się radością, duchowością, pragnieniem samowiedzy i responsywnością. Według I.S. Kona jest jak nastolatka, jak mężczyzna. Jeśli w wieku 13–14 lat nastolatek wyróżniał się niezawodnością, produktywnością w pracy, samokontrolą, szerokością zainteresowań i życzliwością, to w wieku 45 lat mężczyźni zachowali te cechy. Mężczyźni, którzy mają tendencję do dramatyzowania swoich sytuacji życiowych, są nieprzewidywalni w zachowaniu, impulsywni, niezrównoważeni, a w okresie dojrzewania byli rozmowni, zrelaksowani, skłonni do wycofywania się, drażliwi i agresywni. Jeśli w okresie dojrzewania chłopiec wyróżniał się wrażliwością emocjonalną i zaabsorbowaniem sobą, źle czuł się w niepewnych sytuacjach, był zależny i nieufny, to stając się mężczyzną, będzie próbował uciec od trudnych sytuacji, użalać się nad sobą i może być spiętym w komunikacji z innymi ludźmi Kobiety można z grubsza podzielić na trzy typy: dominujące, sytuacyjne i konformistyczne. Typ dominujący charakteryzuje się chęcią do pracy naukowej, wysoką wydajnością w działalności twórczej i utrzymaniem tego, co udało się osiągnąć, np. pozostawaniem w tym samym miejscu, nawet jeśli konieczna jest degradacja. Typ sytuacyjny dokonuje wyboru zawodu i miejsca pracy ze względu na względy kupieckie: bliskość pracy, korzyści materialne, dogodne warunki. Ich aktywność twórcza nie jest zbyt duża, cechuje ich samoafirmacja w relacjach międzyludzkich, ograniczone zainteresowanie aktywnością zawodową zastępuje orientacja na rodzinę, kulturę i życie codzienne. Jeżeli aktywność zawodowa była determinowana wyborem najbliższego otoczenia społecznego, a nie samodzielną decyzją, jeżeli aktywność twórcza jest niska,niezadowolenie z pracy, skłonność do podejrzeń, wtedy możemy mówić o typie konformistycznym. Przyroda i doświadczenie historyczne pokazały przykład rozkładu funkcjonalnego między mężczyznami i kobietami. Jednak w ciągu ostatnich dziesięcioleci role uległy redystrybucji. Kobiety dążą do przywództwa w produkcji i rządzie; rodzina nie ma dla nich tej samej wartości. Feminizacja społeczeństwa prowadzi do tego, że łamane są standardy naturalne, kobiety coraz częściej nabywają cech męskich, a mężczyźni kobiecych. Kobiety coraz częściej dążą do kontroli, mężczyźni albo agresywnie się temu przeciwstawiają, albo stają się infantylni. W rezultacie kobiety zaczynają obwiniać mężczyzn za brak męskich cech: brak dżentelmena i nieumiejętność podejmowania decyzji. Okazuje się, że kobiety, chcąc spełnić męską rolę, żądają jednak, aby mężczyzna pozostał mężczyzną. Nikt nie będzie twierdził, że równość jest konieczna, ale gdy zostanie ona przesadzona do tego stopnia, że ​​utraci swoje naturalne właściwości, wówczas dzieją się smutne rzeczy. Znana mi bizneswoman porzuciła obowiązki rodzinne. Płynnie przeniosły się do męża, który odszedł z produkcji i zajął się gospodarstwem domowym. Okresowo mąż uciekał, upijał się i przez kilka dni nie mieszkał w domu. Żona była obciążona obowiązkami domowymi, które ją niepokoiły, nie mogła się doczekać powrotu „wypoczętego” męża i wszystko zaczęło się od nowa. Synowie porzucili szkołę i popadli w uzależnienie od narkotyków. „Chcieliśmy, żebyś częściej była z nami, ale cały czas byłaś w pracy” – powiedział jej najmłodszy, 14-letni syn. Oczywiście ten przykład nie świadczy o tym, że skoro kobieta jest bardziej rodzinna. zorientowana, powinna tam być i usiąść. Wiele kobiet naprawdę udowodniło, że są doskonałymi przywódcami i urzędnikami państwowymi. Jednakże ogólna tendencja do redystrybucji ról kobiet i mężczyzn w społeczeństwie powoduje, że kobiety w większości dążą do zajmowania pozycji męskich. Kobiety są gotowe na walkę nie do pogodzenia, ale mężowie i dzieci jedynie stają na drodze do wielkiego celu. Podejrzewam, że czytelnicy dostrzegą w tym, co jest napisane, daleko idące oskarżenie kobiet o chęć objęcia stanowisk kierowniczych. To absolutnie nie jest prawdą. Rzecz w tym, że na przestrzeni ostatnich 70–80 lat pozycja społeczna kobiet i mężczyzn bardzo się zmieniła. Równość gospodarcza i społeczna zostaje szybko osiągnięta, ale w dążeniu do wspólnych praw ważne jest, aby „nie wylewać dziecka z kąpielą”. W każdym razie kobieta może pozostać kobietą, a mężczyzna może pozostać mężczyzną, ale trzeba tylko zrozumieć, że granica różnicy płciowej nie leży tylko w budowie anatomicznej. Wraz z wyłaniającą się równością ekonomiczną i prawną istnieje potrzebę ponownej oceny i podziału ról i obowiązków rodzinnych. Dla większości kobiet obciążenie pracą w domu jest nie mniejsze niż wcześniej, a do tego obciążenia dodaje się pracę w pracy. Dlatego mężczyźni, historycznie zorientowani „na biznes”, muszą wziąć pod uwagę zmienione warunki i zająć się częścią tzw. „kobiecej pracy”. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety muszą zdecydowanie wytrząsnąć starą skrzynię z archaicznymi przekonaniami i stereotypami . Problem w tym, że stare przekonania zostały zaatakowane przez nowy sposób życia i jedno nie pasuje do drugiego. Mężczyźni muszą uznać, że kobiety potrafią umiejętnie prowadzić samochód, sporządzać projekty biznesowe i zarządzać produkcją. Poza tym mycie podłóg, przygotowywanie obiadu i chodzenie na zebrania rodziców z nauczycielami jest normalnym zachowaniem normalnego człowieka, a nie naruszeniem praw. Kobiety powinny zwrócić uwagę na to, że mężczyźni nie potrafią robić trzydziestu trzech rzeczy na raz, częściej myślą o pracy, a nie o paczce zakupów na lunch, szybciej się męczą fizycznie i bardziej potrzebują wsparcia i opieki. Wiele się w nas zmieniło świat od czasów prymitywnych. Ale natura jest wieczna i jej naruszanie, dopasowywanie do naszych potrzeb, które mogą zmieniać się z dnia na dzień, jest niebezpieczne. Czy nie zerwiemy razem z nią? W końcu nieważne, jak na to spojrzysz, stary, nieważne co.