Od autora: 21.11.2013 „Lipiecka Gazeta”. Elena Bredis // Społeczeństwo Kiedy słyszymy słowa „tolerancja” lub „tolerancja”, pierwszą rzeczą, która przychodzi na myśl, są ostatnie wydarzenia w Biryulyowie i kolumny ludzi z transparentami „Rosja - dla Rosjan!” Chociaż te zdjęcia tylko pokazują nasz brak tej samej tolerancji, tak popularnej na Zachodzie. Ale dlaczego zawsze o tym pamiętamy, jeśli chodzi o konflikty międzyetniczne? Czy wszyscy w takim czy innym stopniu nie cierpimy z powodu braku tolerancji w relacjach międzyludzkich? Staruszki na ławce syczą za dziewczyną: „Powinieneś założyć jeszcze krótszą spódnicę!” Nastolatki mówią rodzicom, że „srają”. Żony narzekają na mężów za ich pasję do piłki nożnej i mężowie narzekają: „Dlaczego do pracy ubierasz się jak na randkę?” Wszystkie te małe rzeczy powoli zatruwają nasze życie. Jak nauczyć się tolerancji wobec słabości, poglądów, tradycji innych ludzi? O tym właśnie jest nasza dzisiejsza rozmowa z psychologiem i psychoanalitykiem Ekateriną Antonovą: „Wydaje mi się, że istnieje pewna cienka granica między pojęciami „tolerancja” i „cierpliwość”. Rzeczywiście, z powodu wymuszonych okoliczności, człowiek może tolerować to, czego nie lubi, a nawet nienawidzi. A tolerancja opiera się na wartościach humanistycznych nabytych przez człowieka. Moim zdaniem ta zamiana nastąpiła na Zachodzie. Mówiono ludziom, że muszą być poprawni politycznie, nazywali czarnych Afroamerykanami i deklarowali wielokulturowość. I co? Przecież w samych ludziach nic się nie zmieniło. A teraz już demonstrują swoją „poprawność polityczną” podczas pogromów w arabskich dzielnicach. Tolerancja nie stała się ich wewnętrznym przekonaniem, cechą ich duszy - No tak, wszystko jest zgodnie ze słynnym zdaniem z amerykańskiego serialu: „Nie mogę znieść dwóch rzeczy: uprzedzeń rasowych i tych śmierdzących ludzi z wąskimi oczami. ” Sami drwią z własnej poprawności politycznej. A skąd jednak „wyrastają” nogi naszej nietolerancji? — Jak wiadomo, „wszyscy pochodzimy z dzieciństwa”. Tam należy szukać przyczyn wielu problemów. Jeśli wprowadzisz taką nietolerancyjną osobę w szczerą rozmowę i zapytasz ją o lata dzieciństwa, często możesz odkryć, że on sam był w dzieciństwie zdewaluowany. Przecież bardzo często rodzice potrafią krzyczeć za jedno B, ale nie mogą pochwalić za dziesięć A. Albo koledzy z klasy naśmiewali się z niego, że nie gra dobrze w piłkę nożną i ogólnie jest kujonem. W wieku dorosłym taka osoba może podświadomie chcieć „zemścić się” za wszystkie swoje krzywdy z dzieciństwa. A wtedy stanie się kategoryczny w swoich osądach, uzna tylko swoją własną opinię i uzna, że ​​ma prawo osądzać wszystkich wokół siebie. — Jak rozumiem, tolerancja nie jest cechą wrodzoną; jest ona kształtowana i rozwijana w procesie wychowania w rodzinie — Oczywiście! Ale wszystko zaczyna się od akceptacji dziecka takim, jakim jest, od jej bezwarunkowej miłości do niego. Jeśli dziecko dorasta z poczuciem, że pomimo wszystkich jego błędów i niepowodzeń, jego matka nadal będzie je kochać, zacznie traktować błędy i słabości innych ludzi z tolerancją i zrozumieniem. Od dzieciństwa będzie się uczył, że człowiek nie musi spełniać jakichś ogólnie przyjętych kryteriów, np. aby być świetnym uczniem, grać w piłkę nożną i być lubiany przez dziewczyny. Że ludzie mogą być bardzo różni, odmienni, a mimo to zasługują na miłość – Wydaje mi się, że dziś młode rodziny nie chcą mieszkać z rodzicami także dlatego, że obecnie znacznie wzrósł stopień nietolerancji między różnymi pokoleniami. Nie jest tajemnicą, że teściowa lub teściowa często staje się przyczyną rozwodu. - Tak, to prawda, choć prawdziwe przyczyny mogą być inne. Znałam przypadek, kiedy cała żeńska połowa jej rodziny zwróciła się przeciwko dziewczynie: matka, starsza siostra, babcia, ciocia. Szukali braków w jej życiu rodzinnym i nieustannie wtykali im nos: „Źle gotujesz, nie sprzątasz na czas, jesteś złą żoną i gospodynią domową”. A powodem była banalna zazdrość: oni sami nie mieli dobrego życia rodzinnego, ale dziewczyna przełamała ten scenariusz nieszczęśliwego losu kobiety i miała doskonałe relacje z mężem. To właśnie spowodowało najwięcejwielkie odrzucenie. Jest jeszcze inna sytuacja: matka uważa, że ​​jej córka lub syn zasługuje na znacznie lepiej wybraną lub wybraną. Rozpoczyna się regularne „kapanie do mózgu”, z powodu lub bez powodu. Tak naprawdę kryje się za tym często elementarne poczucie zaborczości, gdy matka nie może i nie chce rozstać się z już dorosłym dzieckiem, „pozwól mu odejść na wolność”. poważne wady zięcia lub synowej? Musisz szanować wybór swojego dziecka. Zwłaszcza jeśli jest szczęśliwy. Możesz być tak niezadowolony z tego wyboru, jak chcesz, ale zachowaj swoje opinie dla siebie. Inną sprawą jest to, że dziecko jest niezadowolone i prosi Cię o pomoc. Ale nie trzeba z góry przewidywać tych nieszczęść. — Od samego początku mówiliśmy o pewnej różnicy między cierpliwością a tolerancją. Prawdopodobnie tolerancja bez szacunku jest w ogóle niemożliwa. Bez szacunku dla opinii innych ludzi, kultury innych ludzi, wyborów innych ludzi. Ale jak daleko mogą i powinny sięgać granice tej tolerancji? - W przypadku granic wszystko jest dość proste: jeśli ja zaakceptuję twój wybór, to ty zaakceptujesz mój. Żeby nie okazało się to jednostronną grą, jak to miało miejsce na Zachodzie z prawami mniejszości seksualnych, gdzie prawa większości są już deptane. Tak, uznaję Twoje prawo do miłości osób tej samej płci, nie nawołuję do tego, abyś był prześladowany lub ukamienowany. W ogóle nie interesuje mnie „łóżkowa” strona Twojego życia. Ale żyję w społeczeństwie o tradycyjnej moralności i nie chcę oglądać parad dumy gejowskiej na ulicach, nie chcę, aby mojemu dziecku od dzieciństwa „sugerowano” różne opcje orientacji. To jest mój wybór i należy go również uszanować. Albo inny przykład. Szanuję ludzi dowolnej religii, ale nie chcę, aby muzułmanie zabijali baranki ofiarne na moich oczach i na oczach moich dzieci. Bo nie leży to w tradycji wiary i kultury prawosławnej, bo mord rytualny postrzegamy jako okrucieństwo. Ale obecność meczetu wcale by mnie nie uraziła. Wzajemny szacunek i zrozumienie to dwa fundamenty tolerancji. — Wróćmy do tematu rodziny: jak wyznaczyć te granice? Bardzo podoba mi się motto psychologa Nikołaja Kozłowa: „Niech drugi będzie inny”, ale jak inny? A co, jeśli ten „inny” dużo pije, zażywa narkotyki albo podnosi na ciebie rękę? — Nie myl tolerancji z masochizmem i nadmiernym poświęceniem. Co innego, jeśli żona kocha muzykę klasyczną, a mąż hard rocka i szanują swoje pasje. Zupełnie inna sprawa, jeśli żona składa swoje życie na „ołtarzu” alkoholizmu męża. Ale nawet tutaj, jak już raz powiedzieliśmy, najczęściej ma to swoją „dodatkową korzyść”. Albo nie wie, jak wypełnić swoje życie bez tej „usługi”. Albo taką „służbą” podkreśla swoją wagę w oczach innych. A może ma od niego ogromne uzależnienie seksualne. Opcji może być wiele. Myślę, że to nie ma nic wspólnego z tolerancją. Mówiliśmy już, że opiera się to na wzajemnym szacunku. Mogę pozwolić Ci być innym, jeśli nie zniewala mnie to i nie narusza moich praw. Jeśli po pracy musisz posiedzieć w ciszy przy komputerze, bo tak się relaksujesz, nie będę Cię zanudzać pytaniami. Ale jeśli uzależnisz się od gry komputerowej i rzucisz pracę, nie będę tego tolerować. Rzecz w tym, że każdy wyznacza sobie te granice. Każdy sam decyduje, na jakiej podstawie budować relacje: szacunek czy zniewolenie i uległość. - A jednak dlaczego inni ludzie tak często nas irytują? - To kolejny interesujący aspekt psychologiczny. Często denerwujemy się u innych tym, na co z jakiegoś powodu sami nie możemy sobie pozwolić. Na przykład: „Jest taka lekkomyślna, że ​​zmienia mężczyzn jak rękawiczki!” Ale kop głębiej, a okazuje się: kobieta sama chciałaby cieszyć się takim sukcesem z mężczyznami i tasować panów jak talię kart, ale od dzieciństwa uczono ją, że to niedobrze. Możemy oburzyć się u innych ludzi cechami, których boimy się odkryć w sobie. Jest to tak zwana projekcja. Jeśli ktoś nie chce sam.