Od autora: UDC 376.3 SPECYFIKACJE UZYSKANIA SPECJALISTYCZNEGO WYKSZTAŁCENIA ŚREDNIEGO DLA OSÓB NIEPEŁNOSPRAWNYCH© 2013YU.E. Krivodonova, psycholog wydziału resocjalizacji nieletnich z niepełnosprawnością intelektualną i fizyczną, absolwentka wydziału psychologii praktycznej i korekcyjnej Uralskiego Państwowego Uniwersytetu Pedagogicznego w Bijsku Terytorialne Centrum Pomocy Społecznej Rodzinie i Dzieciom, Bijsk (Rosja) Streszczenie: The W artykule wskazano cechy kształcenia średniego specjalistycznego dla dzieci niewidomych i słabowidzących. Utrata zdolności do pracy jest poważną traumą psychiczną w życiu każdej osoby niepełnosprawnej. Od tego, jak człowiek przystosuje się do nowej sytuacji, zależy jego całe przyszłe życie. Ważnym warunkiem determinującym rozwój osoby niepełnosprawnej jest uzyskanie wykształcenia średniego specjalistycznego. W procesie kształcenia osób niepełnosprawnych w różnych wyspecjalizowanych placówkach oświatowych i placówkach ogólnokształcących możliwy jest profesjonalny rozwój osobowości każdego ucznia z niepełnosprawnością. Uzyskanie wykształcenia średniego specjalistycznego jest ważnym czynnikiem adaptacji zawodowej osób niepełnosprawnych w społeczeństwie. Dzięki temu procesowi osoby niepełnosprawne stają się bardziej niezależne, samodzielne i pewne siebie. Uzyskanie przez osoby niepełnosprawne wykształcenia średniego specjalistycznego opiera się na szeregu specyficznych trudności. Jednym z trudnych problemów osoby wybierającej zawód jest uznanie siebie za osobę niepełnosprawną. Pierwszą rzeczą, z jaką spotyka się dana osoba, jest wniosek lekarza, że ​​jest niepełnosprawny, a jeśli nie możesz zmienić samego faktu, możesz zmienić siebie. Za osobę niepełnosprawną uważa się osobę, która ma trwały uszczerbek na zdrowiu z zaburzeniami funkcji zdrowotnych spowodowanymi chorobami, następstwami urazów i wadami prowadzącymi do ograniczenia aktywności życiowej i koniecznością ochrony socjalnej, zatem zależy to wyłącznie od samej osoby niepełnosprawnej czy zamieszka pod opieką bliskich, czy znajdzie siłę, aby pokonać trudności i zrealizować swoje marzenia. W każdym mieście są ludzie, których rzadko spotykamy w miejscach publicznych. Wydaje się, że istnieją, ale wydaje się, że ich nie ma. Wychowują się w zamkniętych placówkach. Wielu z nich pozostaje wiecznymi dziećmi. Niektórzy walczą, niektórzy stawiają opór, ale większość z nich rozpacza i zamyka się w sobie. Są to osoby niepełnosprawne. W psychologii specjalnej, pedagogice i innych naukach pokrewnych istnieją różne podejścia do rozumienia niepełnosprawności. Model medyczny postrzega osoby niepełnosprawne jako problem. Zgodnie z tym punktem widzenia osoby niepełnosprawne powinny same w miarę możliwości przystosować się do świata. Jeśli nie jest to możliwe, należy ich wysłać do specjalnych instytucji i stworzyć im warunki do życia. Nacisk położony jest na zależność, a samo podejście opiera się na stereotypach wywołujących strach, litość i chęć protekcjonalności. Na pytanie, co sprawia, że ​​osoby niepełnosprawne są niepełnosprawne, osoba wyznająca model medyczny odpowie: ludzie są niepełnosprawni, ponieważ nie widzą, nie słyszą, nie mogą się poruszać ani mówić. Zgodnie z tym kształtują się następujące wzorce postrzegania osób niepełnosprawnych: osoby niepełnosprawne są zawsze chore; osoby niepełnosprawne nie mieszczą się w definicji normy i dlatego nie mogą uczyć się i pracować; osoby niepełnosprawne nie mogą uczęszczać do zwykłych placówek edukacyjnych model definiuje osoby niepełnosprawne w kategoriach tego, czego nie mogą zrobić. Dlatego społeczeństwo zorganizowało specjalne instytucje i uchwaliło pewne prawa mające na celu izolację osób niepełnosprawnych od normalnego społeczeństwa. Społeczny model niepełnosprawności powstał jako próba dostarczenia paradygmatu, który byłby alternatywą dla dominującego medycznego postrzegania niepełnosprawności. Miało na celu przełamanie tych barier społecznych, które izolują ludziniepełnosprawnościami i uniemożliwić im stanie się pełnoprawnymi członkami swoich społeczności. Zgodnie z tym modelem sytuacja osób niepełnosprawnych i dyskryminacja, jakiej doświadczają, są sztucznie kreowane przez społeczeństwo i nie są związane z ich upośledzeniem. Model społeczny dostarcza przewodnich zasad filozoficznych, na których powstała Brytyjska Rada ds. Osób Niepełnosprawnych. Choć model uległ znacznej ewolucji, podstawowe idee nakreślone w 1976 roku pozostały w centrum modelu społecznego. Przedstawiciele społecznego modelu niepełnosprawności uważają, że to społeczeństwo czyni osoby niepełnosprawne fizycznie niepełnosprawnymi poprzez izolację i wykluczenie ich z pełnego życia społeczeństwa. Osoby niepełnosprawne są zatem uciskaną częścią społeczeństwa. Aby to zrozumieć, konieczne jest zrozumienie różnic pomiędzy niepełnosprawnością fizyczną a sytuacją społeczną zwaną niepełnosprawnością. Zatem upośledzenie definiuje się jako brakującą funkcję kończyny, narządu lub ciała, a niepełnosprawność definiuje się jako częściowe lub całkowite ograniczenie aktywności. Dlatego niepełnosprawność fizyczna jest formą ucisku społecznego. Zrozumienie niepełnosprawności od tej strony pomaga osobom niepełnosprawnym zdobyć siłę, która pozwala im pokonać bariery (fizyczne, instytucjonalne, komunikacyjne), które uniemożliwiają im pełne uczestnictwo w życiu społeczeństwa, a tym samym, w świetle modelu społecznego, własne wzorce rozwinęło się postrzeganie osób niepełnosprawnych: Ludzie są niepełnosprawni ze względu na istniejące bariery w środowisku ze względu na dostęp do informacji i komunikacji ze względu na to, że nie mają równych szans na zdobycie wykształcenia średniego specjalistycznego i pracy; Te wzorce postrzegania niepełnosprawności wynikają z faktu, że z tradycyjnej formy edukacji dzieci niepełnosprawnych pozostały specjalne placówki oświatowe „poprawcze”. Po ukończeniu studiów takie dzieci nie są gotowe na trudności współczesnego życia, spotykają się z okrucieństwem i niezrozumieniem ze strony rówieśników, nie potrafią poruszać się w społeczeństwie, ale chcą widzieć świat nie tylko z okna, ale aktywnie uczestniczyć w życiu publicznym. Trudności te mają ogromny negatywny wpływ na proces zdobywania wykształcenia. Wszystko zależy od obecności sytuacji społecznej, w której żyje człowiek, od przyczyn niepełnosprawności i od cech osób niepełnosprawnych różnych kategorii. Proces wzrostu liczby osób niepełnosprawnych jest charakterystyczny dla całej populacji naszej planety . Z eksperymentów ONZ i Światowej Organizacji Zdrowia wynika, że ​​10% ludności świata jest niepełnosprawna fizycznie i umysłowo. Przyczyny niepełnosprawności są różne. 60-80% niepełnosprawności jest spowodowane patologią okołoporodową. Czynnikami ryzyka wystąpienia niepełnosprawności w tym przypadku są: działalność produkcyjna rodziców, zwłaszcza niekorzystne warunki pracy matki, przebieg ciąży i choroby matki w czasie ciąży, obecność przewlekłych patologii oraz występowanie przewlekłych chorób somatycznych. choroby, zanieczyszczenie środowiska, alkoholizm i narkomania rodziców, poziom zamożności materialnej (złe odżywianie kobiet w ciąży w okresie ciąży), zatem problem niepełnosprawności determinowany jest przez czynniki ekonomiczne i społeczne o charakterze globalnym. Można wyróżnić kilka aspektów charakteryzujących cechy osób niepełnosprawnych. Aspekt medyczny, jako odzwierciedlenie wady układu mięśniowo-szkieletowego, sfer sensorycznych lub psychicznych z wyraźnymi upośledzeniami funkcjonalnymi prowadzącymi do ograniczenia aktywności życiowej, Aspekt społeczny objawia się wymuszoną izolacją, deprywacją społeczną, brakiem informacji, ograniczonym zatrudnieniem pojawienie się bariery informacyjnej Aspekt psychiczny odzwierciedla zmiany na poziomie osobistym w postaci niskiej samooceny, braku równowagi w samoregulacji, niedostosowania do środowiska, przygnębionego poczucia zależności od innych. Możliwe są bardziej wyraźne skutki psychologiczne.