Ponieważ jest to mój pierwszy artykuł w tym roku, będzie to dyskusja o nowościach, braku doświadczenia, o tym, co robimy po raz pierwszy. A jednocześnie o tym, co stabilne, znane, zrównoważone. Nie wiem jeszcze, dokąd zaprowadzi mnie moje rozumowanie, nie mam planu na artykuł, jest tylko energia, która teraz napędza moją myśl. Podobnie dzieje się, gdy staramy się zaspokoić naszą potrzebę rozwój. Opierając się na energii tej potrzeby, wyruszamy w nieznane, mierząc się z lękiem niepewności. Teraz piszę artykuł już ponad setny raz, ale po raz pierwszy robię to dokładnie w ten sposób: nie próbuję wyrazić uchwyconej myśli, podzielić się spostrzeżeniami, przetworzyć jakiegoś materiału afektywnego . Po prostu jestem świadomy pragnienia, ale jeszcze nie wiem, co dokładnie je wypełnia. Potrzeba dążenia do uznania. Ale rozpoznać to można tylko poprzez zaspokojenie go chociaż raz. Zatem matka rozpoznając nas w gniewie, radości, smutku, strachu, sprawia, że ​​jesteśmy w stanie później rozpoznać siebie w tych stanach. I rozpoznaje naszą potrzebę: pożywienia, ciepła, ochrony, komunikacji, wolności. Jeśli pozostaniemy w czymś nierozpoznani, to nigdzie z nas nie znika, a jedynie staje się ślepą plamką, kontrolującą nasze życie zamiast nas samych. Coś musi się wydarzyć po raz pierwszy, aby nas rozwinąć i wzbogacić. Osoba może warunkowo znajdować się w trzech głównych stanach: regresji, pokoju lub rozwoju. To tak, jakbyśmy przez całe życie poruszali się po schodach. I moim zdaniem szczęście pojawia się, gdy wektor ruchu danej osoby „na wszystkich frontach” w danym konkretnym momencie jest skierowany w jednym kierunku. Jeśli dana osoba szybko pnie się po szczeblach kariery, ale jednocześnie w związku następuje regres, to jest ona praktycznie rozdarta od wewnątrz, nie czuje się usatysfakcjonowana. Co więcej, trudności na tle sukcesu mogą być postrzegane jako trudniejsze. Jednak jak sukces na tle trudności, jest jaśniej. Emocjonalna huśtawka wynikająca z takich rozdzierających kołysań i „cichsze” emocje przestają być rozpoznawane. Osoba traci kontakt ze sobą. Często w takiej sytuacji dokonuje się wyboru: inwestować tam, gdzie odnoszę sukces. A to pogłębia rozdwojenie. W terapii możemy wykryć obszary, w których nasz rozwój się zatrzymał. Obszary, które ludzie często nazywają bagnami. Bardzo trafna metafora stagnacji, w którą po prostu się obracasz i wydaje się, że została wciągnięta w swoje bagno. I nie będzie już na czym polegać. Co przyniosło satysfakcję. Jest to zarówno prawda, jak i fałsz. Nie zaglądając do własnego bagna, nie zamieniamy go w płynącą górską rzekę, a bagno powoli przejmuje kontrolę nad innymi częściami życia. Burzliwy strumyk nie jest już w stanie przedrzeć się przez bagna... Czasami wydaje mi się, że życie to złożony proces zarządzania sobą. Dlaczego skomplikowane? Bo jeśli zarządzamy np. fabryką, czy nawet krajem, to jest mało prawdopodobne, aby dla nas, jako menadżera, istniały materiały niejawne. I tak jest właśnie w przypadku właściciela swojego życia. Ile pokoi i lochów naszego własnego domu jest przed nami ukrytych! Często przypominają one śmiercionośne magazyny odpadów radioaktywnych i jeśli odważymy się tam wejść, okazuje się, że magazynowana jest w nich nasza energia, której tak często brakuje dorosłym. Nasza spontaniczność. Nasza wrażliwość. Czy jest gdzieś w nas mostek kapitański, którym z jakiegoś powodu sterują „głosy przeszłości”, duchy rodziców lub nauczycieli, a nie my sami? Czy są tam przyciski służące do podniesienia ciśnienia krwi lub uwolnienia żołądka? sok, który wyciskamy przed sobą w tajemnicy? Wydaje się, że nauka już dawno odpowiedziała na te pytania, jednak nadal nie ma w nauce integracji sfery mentalnej i fizjologicznej. Nawet różne obszary psychoterapii (która w naszym kraju ma dziwny, niemal undergroundowy status) są sobie przeciwstawne. Jest to bardzo podobne do sił psychiki. Z jednej strony dąży do integracji i integralności, z drugiej zaś rozbiega się na wszystkie strony niczym łabędź, szczupak i rak. I całe nasze życie.