Nieczęsto spotykamy ludzi, którzy zadziwiają swoim urokiem i swobodą. Uśmiechnięci żartownisie łatwo i naturalnie przyciągają i zdobywają innych ludzi. Niesamowity prezent, prawda?! Przyciągają do siebie ludzi, którzy mają te same zdolności, rozmawiają o sobie, co czują, jakby byli dostrojeni do tej samej długości fali. Spróbujmy dowiedzieć się, co to wszystko jest? Dlaczego wiele osób jest całkowicie pozbawionych tej zdolności? Czy to norma czy naruszenie? Dlaczego niektórzy mają przynajmniej zdolność zrozumienia dowcipu, podczas gdy inni nie potrafią nawet zrozumieć, co jest w nim zabawnego? Nie oznacza to oczywiście, że ci ludzie w ogóle się nie śmieją. Śmieją się, ale z bezpośrednich wypowiedzi lub sytuacji o bezpośrednim, zabawnym znaczeniu. A tam, gdzie zabawność jest metaforycznie ukryta, pojawia się trudność. Poczucie humoru to, w zwykłym użyciu, zdolność człowieka do dostrzegania swoich komicznych aspektów w zjawiskach i reagowania na nie emocjonalnie. Poczucie humoru jest nierozerwalnie związane z umiejętnością dostrzegania przez człowieka sprzeczności w otaczającej go rzeczywistości, na przykład dostrzegania, a czasami wyolbrzymiania przeciwstawienia się cech pozytywnych i negatywnych w człowieku, pozornego znaczenia kogoś i zachowań, które nie odpowiadają To. W stosunku do przedmiotu humoru, który zdaje się podlegać swoistej krytyce emocjonalnej, pozostaje życzliwość. Poczucie humoru zakłada, że ​​podmiot ma pozytywny ideał, bez którego przeradza się w zjawiska negatywne (wulgarność, cynizm itp.). Możesz ocenić obecność lub brak poczucia humoru u danej osoby na podstawie tego, jak dana osoba rozumie dowcipy, anegdoty, rysunki, karykatury, czy pojmuje komizm sytuacji, czy potrafi śmiać się nie tylko z innych, ale także na siebie, jeśli sam stanie się obiektem żartów. Brak lub niewystarczające wyrażanie poczucia humoru wskazuje na obniżony poziom emocjonalny. Poczucie humoru jest nadawane osobie od urodzenia, ale zaczyna się objawiać i rozwija się we wczesnym dzieciństwie pod wpływem środowiska. Brak przesłanek do jego rozwoju prowadzi do powstania prostego charakteru; osoba o tak skrajnym typie osobowości może mieć problemy z adaptacją społeczną. Istnieją badania, które próbowały zmierzyć poczucie humoru różnych ludzi i powiązać je z innymi cechami ludzkimi. Oceny poczucia humoru dokonuje się z punktu widzenia różnych dyscyplin naukowych, takich jak językoznawstwo, socjologia, psychologia, antropologia. Istnieje około stu teorii humoru. Wiele teorii twierdzi, że celem humoru jest rozładowywanie napięcia i stresu oraz zachęcanie do nowych interpretacji sytuacji. Zgodnie z tymi teoriami każdemu dowcipowi towarzyszy zwiększenie uwagi w miarę jego opowiadania, po czym następuje zwolnienie po powiedzeniu dowcipu. Nowe interpretacje powstają, ponieważ żart pokazuje nieoczekiwane powiązanie niepowiązanych lub nawet sprzecznych okoliczności. Niektóre teorie twierdzą, że humor pozwala na wyładowanie agresji. Z. Freud napisał, że dowcip i śmiech oszczędzają energię psychiczną, ponieważ zmniejsza się potrzeba hamowania własnych popędów i popędów. Dowcip jest ujściem uczuć wrogości, których nie można zaspokoić w żaden inny sposób, a także ujściem podniecenia seksualnego. Max Eastman napisał, że humor jest mechanizmem intelektualnym; widzi w tym procesie analogię do perwersji seksualnej, która ulega sublimacji, czyli przeniesieniu do sfery aktywności umysłowej. Jednak w wielu społecznościach ludzkich (żołnierze na wojnie, policjanci, przestępcy, lekarze) kwitnie szczególny rodzaj humoru, nazywany czasem czarnym. Poczucie humoru definiuje się jako zdolność danej osoby do dostrzegania śmieszności w historii, otoczeniu lub sytuacji. Podkreślają także umiejętność żartowania. Jest to tendencja do wygłaszania humorystycznych komentarzy lub zachowywania się zabawnie w niektórych sytuacjach. Naukowcy uważają, że humor jest fizjologiczną funkcją ochronną.