Przesłanie urazy Często ludzie, będąc urażeni, zrywają kontakt ze sprawcą, tracą relacje, zawodowe lub osobiste, nie do końca zdając sobie sprawę, co niesie ze sobą uraza, jakie jest jej przesłanie. Sugeruję, żebyś trochę zrozumiał. W naszym społeczeństwie obrażanie się jest społecznie akceptowalne. Jest ktoś duży i silny, jest ktoś mały i słaby, słabego łatwo urazić, bo nie potrafi odpowiedzieć, jest głupi i nieszkodliwy. W przeciwieństwie do osoby, której agresja jest w jej podporządkowaniu, posiadaniu. Taka osoba jest szanowana, nie skrzywdzą go na próżno, próbując go obrazić. Ten numer nie działa z takimi osobami. Czemu myślisz? I tu natrafiamy na pozornie oczywistą myśl: osoba, która ma dostęp do swojej agresji, jest energiczna i potrafi zareagować, jeśli coś się stanie, językiem kogoś, kto będzie próbował wkroczyć w jej przestrzeń i godność. Ale agresja jest w naszej społeczeństwo nie jest zachęcane, od dzieciństwa uczy się nas, jak być dobrymi chłopcami i dziewczętami, jesteśmy posłuszni i robimy wszystko zgodnie z zasadami. W żadnym wypadku nie chcę powiedzieć, że źle jest móc zrobić coś zgodnie z zasadami. Bez tego społeczeństwo nie mogłoby istnieć. Ale pod pozorem grzecznego chłopca lub dziewczynki z reguły kryje się wiele stłumionej agresji, która nie jest przywłaszczona, nie opanowana, nierozpoznana. Wróćmy więc do urazy, która w istocie jest niczym więcej niż agresją skierowane na siebie. W dzieciństwie dziecko często złości się na rodziców, jest to naturalne, ale agresja wobec rodziców jest tematem tabu, ponieważ gwarancja przetrwania dziecka leży w jego rodzicach; A rodziców, delikatnie mówiąc, nie zachęca się. Co się potem dzieje? Agresja jest tłumiona i skierowana przeciwko sobie. Można się na siebie złościć... A między innymi niechęć pojawia się, gdy ja jestem mała i słaba, a on duży i silny. Dlatego w obliczu urazy możesz wiedzieć, że spotkałeś się w dzieciństwie, ze swoim dziecięcym wzorcem zwracania agresji na siebie, że jesteś w regresji. Nie radzę wierzyć mi na słowo, sugeruję eksperyment z czego składa się uraza. Z moich obserwacji wynika, że ​​składa się to z oczekiwań, które często wychodzą z założenia, albo jest zgoda, a druga obietnicy nie dotrzymała, ale ja tego oczekiwałam i całkiem prawdopodobne, że z wiedzy jak to powinno być , co w zasadzie jest bliskie oczekiwaniom, oraz z agresji, która nie została wyrażona w procesie komunikacji. A niechęć pozostaje. A co, jeśli spróbujesz wyprostować przesłanie urazy? Staje się oczywiste, że albo nasze granice zostały naruszone, a agresja jest sygnałem naruszenia granic, co w przyszłości może pomóc w ich rozwiązaniu, albo mamy wysokie, wygórowane oczekiwania, z którymi sami musimy sobie poradzić, skąd się one wzięły i co z nimi dalej zrobić, bo inaczej nie ma jasnych, jasnych ustaleń między mną a drugim. A wtedy dużo łatwiej jest podejmować decyzje i wybory. Reagowanie agresją prawdopodobnie niewiele tutaj pomoże; sugerowałbym próbę zawłaszczenia tej agresji. Co to daje? Energia do podejmowania decyzji, ich wdrażania, poczucia siły, wydajesz się trochę rosnąć, w przeciwieństwie do urazy, która narasta, stajesz się mniejszy, słabszy, a wybór wydaje się być w rękach innej osoby. Ale ty i ja wiemy, że jedynym autorem twojego życia jesteś ty. Jeśli często się obrażasz, czekam na konsultację, zobaczymy, co się za tym kryje. W odniesieniu do ciebie. Twój psycholog Kalmykova Zh.Yu.