Od autora: Moje przemyślenia o naturze cynizmu. Czasami są ludzie, których komunikacja z nimi powoduje nieprzyjemne uczucia. Wydaje się, że rozmówca nie powiedział nic obraźliwego ani nieprzyjemnego, a ton może i jest całkiem przyjazny, ale po rozmowie pozostaje gorzki posmak. „Och, więc okazuje się, że możesz dobrze wyglądać” – mówi jeden przyjaciel do drugiego, gdy się spotykają. I wydaje się to komplementem, ale owiniętym w cyniczne opakowanie i wywołującym podwójne uczucia. Z jednej strony oczywiste stwierdzenie, że przyjaciel wygląda dobrze (ukryta pochwała); z drugiej strony dewaluacja pełna zaskoczenia – jak ci się to w ogóle udało? Jak człowiek staje się taki? Co sprawia, że ​​wchodzi w interakcję z innymi w tak przewrotny sposób? Po pierwsze – strach. Strach przed odrzuceniem, dewaluacją. Przecież o wiele łatwiej jest ugryźć z wyprzedzeniem, nie czekając na cios. Osoba zachowująca się w ten sposób ostrzega: „Nie dotykaj mnie, jestem niebezpieczna”. Zatem cynizm nie jest demonstracją siły. To demonstracja bezsilności i rozczarowania, demonstracja strachu i wrażliwości. Po drugie, rozczarowanie związane z urazą. Niechęć powstaje w wyniku nieuzasadnionych oczekiwań. Obrażenie wobec wielu przynosi rozczarowanie. Cynizm jest niezmiennym składnikiem rozczarowania w życiu. W ludziach, w systemie, w wartościach, we wszystkim, co wcześniej wydawało się ważne i miało jakieś znaczenie. Tylko człowiek głęboko zraniony, zraniony do głębi duszy, staje się cyniczny. Przecież cynizm to nic innego jak wyśmiewanie wszystkiego, co wcześniej było ważne i miało ogromne znaczenie. Po trzecie, poszukiwanie ludzi „we własnym kręgu” – tych, którzy również są obrażeni, zranieni i załamani. Kto, jeśli nie cynik, zrozumie cynika? Demonstrując swój cynizm (który zawsze ma w sobie element wyższości nad innymi), człowiek czeka na reakcję. A kolejny taki cynik nie będzie mógł ich przepuścić. Wtedy w desperackim pośpiechu spotykają się dwaj cynicy. ich rozmowa przypomina turniej szermierki: kto wygra, kto się podda, kto będzie najbardziej żądlił? Czy silna osoba zaangażowałaby się w takie słowne pojedynki? Cynizm to chwast, który przenika do samego rdzenia. Gdy poddasz się impulsowi i pozwolisz mu spłynąć z języka, jego smak, wcześniej zakazany i niebezpieczny, stanie się na zawsze pożądany. Ostro-korzenny, ekscytujący umysł, odurzający niebezpieczeństwem, staje się integralną częścią istnienia. I pewnego dnia po prostu przyłapiesz się na myśleniu, że zamiast słów współczucia, uczestnictwa czy po prostu neutralnego sformułowania, z twoich ust wychodzi kolejny cyniczny tekst.