O tym, jak dzieciństwo wpływa na późniejsze doświadczenia dorosłego, napisano już wiele. Nie każdemu taki pogląd jest bliski, u niektórych stanowisko to wywołuje wyraźną negatywną reakcję. Niektórzy wręcz przeciwnie, interesują się powiązaniami między tym, co wydarzyło się w ich własnym dzieciństwie, a tym, jak toczy się ich życie obecnie. Obie wizje zasługują na uwagę i mogą się zmieniać na różnych etapach życia. Jednocześnie, gdy pojawiają się ekscesy w tym temacie, osoba pozostawia możliwości własnych zmian: osoba nie dopuszcza ani jednej myśli, że dzieciństwo w taki czy inny sposób było punktem wyjścia do jego dorosłego życia ; człowiek spędza całe dnie, a nocami rozmyśla o tym, jak bardzo jest przygnębiony doświadczeniami z dzieciństwa, jednocześnie wyolbrzymiając oskarżenia wobec tych, którzy byli źródłem cierpienia. W pierwszym przypadku zatraca się związek przyczynowo-skutkowy, co następuje stopniowo ujawnia swoją osobowość w miarę dorastania. Trudno sobie wyobrazić, że początkowe dane nie mają absolutnie żadnego wpływu na dalszy rozwój wydarzeń w życiu. W tym drugim przypadku zwykle traci się szansę na pełne i radosne przeżywanie każdego dnia, psychika sztywnieje od wiecznego poszukiwania powiązań, i w takich warunkach zanika spontaniczność; i tutaj wystarczy, że człowiek dostrzeże wpływy dzieciństwa (przeważnie są to akcenty na dotkliwość doświadczeń z dzieciństwa), zachowując jednocześnie bierność w zamiarach zmiany czegokolwiek. A jednak prawda leży gdzieś pośrodku. Dziecko zdobywa swoje pierwsze doświadczenia w środowisku i atmosferze psycho-emocjonalnej, w której dorastało. Obserwuje otaczających go dorosłych, absorbuje to, jak myślą, zachowują się, jak okazują swoje uczucia. Każdy z dorosłych w bliskim kręgu ma swoje cechy, które w ten czy inny sposób przyczyniają się do rozwoju osobowości dziecka. Rzeczywistych danych początkowych nie można przepisać, a w tym przypadku ludzie nigdy nie będą równi - jest ich zbyt wiele czynniki zewnętrzne, nawet w obrębie tej samej rodziny. Ktoś musi przeżyć tak traumatyczne doświadczenie z dzieciństwa, że ​​dla kogoś, kto tego nie przeżył, może nawet nie być w stanie zrozumieć, jak dana osoba może wytrzymać taki ucisk przeszłości. Procesy biologiczne, mechanizmy obronne psychologiczne, wzorce zachowań osoby doświadczającej trudności w dzieciństwie, dostosować się do jego postrzegania tego doświadczenia, aby sobie z nim poradzić, nauczyć się z nim żyć. Subiektywna percepcja odgrywa znaczącą rolę: w stosunkowo równych warunkach jedna osoba poczuje się zmiażdżona, a druga ujdzie na sucho z „lekkimi siniakami”. Każda historia jest indywidualna, ale moim zdaniem nie jest to czynnik determinujący rozwój zdecydowanie nie należy tego skreślać. Nic nie pojawia się znikąd, dlatego ważne jest, aby poświęcić czas na zrozumienie swoich doświadczeń z dzieciństwa, a także ludzi, którzy byli głównymi uczestnikami Twojego dorastania. Które podejście jest Ci bliższe? „Wszyscy pochodzimy z dzieciństwa” lub „Nie rozpamiętuj przeszłości"?