Jesteś optymistą czy pesymistą🤔 Zaryzykowałbym założenie, że wszyscy zgodnie powiedzą „TAK”, bo optymizm jest fajny, wow, ale nie wszystko jest takie proste. Tak, rzeczywiście optymizm, optymizm dyspozycyjny – jako stabilna cecha osobowości może być działającym mechanizmem skutecznego funkcjonowania w naszym szybko zmieniającym się świecie, ale co zrobić, jeśli jest go za dużo, optymizmu. Tak, tak, to się stanie w 2020 roku. Badania przeprowadziłam w ramach pracy magisterskiej na temat optymizmu i jego wpływu na akceptację diagnozy i życie z chorobą. Ciekawie było przyjrzeć się bliżej zjawisku samego tego zjawiska – wśród moich klientów znaleźli się tacy, którzy określali się jako optymiści, ale jednocześnie wskaźniki obserwacji kontrolnej, stanu zdrowia mieli gorsze wyniki niż ci, którzy wypowiadali się o sobie pesymistycznie. Dlaczego tak jest? Ponieważ pracuję jako psycholog w Centrum AIDS, grupą docelową są moi klienci? Łącznie 60 osób. Są wśród nich mężczyźni i kobiety w wieku od 20 do 60 lat. Są to ludzie o różnym statusie społecznym. Są osoby uzależnione, są osoby żyjące z wirusem HIV od roku do 18 lat. W badaniu wykorzystano autorski kwestionariusz socjobiograficzny, Ankietę Orientacji Życiowej-LOT-R, technikę Mini SMIL oraz przeprowadzono analizę dokumentacji medycznej. . Metody te umożliwiły zbadanie zjawiska optymizmu u pacjentów zakażonych wirusem HIV, ich samoregulacji behawioralnej, a nawet hipochondrii. Badanie wykazało, że klientów warunkowo można podzielić na 4 grupy – super (silnych) optymistów i pesymistów oraz przeciętnych optymistów i pesymistów. Pacjenci, którzy „odnieśli największy sukces”, ci, którzy dość regularnie odwiedzają lekarzy, ci, którzy mają niewykrywalną wiremię, czyli są skutecznie leczeni, ci, u których występuje najmniej działań niepożądanych, którzy przystosowali się do tego w ciągu roku od diagnozy – ci są przeciętnymi optymistami i pesymistami, tak, to wszystko. Co ciekawe, klienci sami w wywiadach nie nazywali siebie optymistami, mówili raczej o zrównoważonym spojrzeniu na świat i siebie w świecie. Chociaż według ankiety byli to np. przeciętni optymiści. Lekarze mówili o tych klientach jako o bezproblemowych, kochanych pacjentach; zwracali uwagę na ich dyscyplinę i duże zaangażowanie w obserwację i terapię, ale np. superoptymiści po postawieniu diagnozy potrafili zniknąć z pola widzenia lekarzy, czasami nawet na dłużej rok. Dlaczego? Tak, bo jak później zauważyli sami pacjenci, HIV nie jest taki straszny, a życie jest zbyt cudowne, żeby marnować je na choroby, klienci z tej kategorii uzyskali bardzo wysokie wyniki w skali optymizmu w kopalni SMILE; w teście 🤷‍♀️ oczywiście po chwili klienci wrócili – sprzyjał temu także szybko pogarszający się stan zdrowia, ale to było równoznaczne z „wskakiwaniem do ostatniego samochodu”. Klienci ci mieli dość dużą liczbę przerw w leczeniu – rzucili i rozpoczęli terapię alkoholową – sami zauważyli, że nie do końca rozumieli, jak ważne jest przestrzeganie zaleceń, że patrzą na świat przez różowe okulary i są zbyt nieostrożni okazuje się, że bycie superoptymistą nie jest takie proste. To naprawdę dobrze, czy jednak jest dobrze, jak myślisz, chętnie przyjmę Cię na konsultację osobiście lub online, umów się telefonicznie. +79242089323