Od autora: Esej na temat uczuć autoagresywnych, opublikowany na mojej stronie internetowej i w blogosferze. Poczucie winy potrafi czasem zrobić z człowieka dość okrutny żart. Osoba dręczona poczuciem winy czasami nie szuka sposobów na odpokutowanie za winy raz na zawsze, ale wręcz przeciwnie, kultywuje, przedłuża i pielęgnuje w sobie poczucie winy, wzmacniając je w ten sposób wielokrotnie. Nauka w grupie z Aleksandrem Efimowicza Alekseichika, jednego z założycieli wschodnioeuropejskiego nurtu praktycznej psychoterapii egzystencjalnej, zdarzyło mi się zaobserwować ciekawe zjawisko. Na samo seminarium zebrało się sporo osób, ponad sto osób. Ale psychoterapia grupowa była możliwa tylko dla dwudziestu osób. Nie więcej niż ta liczba, wszyscy inni musieli być obserwatorami tego, co działo się wokół kręgu. Do wolontariatu poproszono dwadzieścia osób. I, co zaskakujące, od razu aktywną chęć udziału wyraziło 19 osób – liczba prawie równa wymaganej. Liderzy grupy – sam dr Alekseichik i jego asystenci – nadal mieli prawo zastąpić niektórych uczestników innymi. Ci, dla których, opierając się na swoich doświadczeniach w komunikowaniu się ze wszystkimi uczestnikami seminarium (a seminarium skupiało osoby, które uczestniczyły już w grupach terapii egzystencjalnej), udział w tej konkretnej grupie był ważniejszy. Uczestnikom grupy pozostawiono wybór: kto dobrowolnie ustąpi swojego miejsca kilku osobom pozostającym poza kręgiem, wpuszczając je do grupy i wychodząc z siebie. Kilka osób zrezygnowało ze swoich miejsc i stwierdziło, że jest to możliwe dla siebie, ale ci, którzy zasiedli w grupie, zamiast pracować w niej nad swoimi prawdziwymi problemami życiowymi, aktywnie uczestnicząc w grupie, zaczęli rozmawiać o swojej winie przy tych, którzy ją mieli. poddać się. Kilka osób w dalszym ciągu skarżyło się, że nieustannie martwią się, że zajmują czyjeś miejsce. Jednocześnie ci, którzy oddali im te miejsca, twierdzili, że czują się w miarę spokojnie i nie mają żadnych specjalnych skarg. Wręcz przeciwnie, chcą, aby ci, którzy zajmą ich miejsca, uzasadnili swoją szansę i wynieśli jak najwięcej z grupy. I musieliśmy spędzić trochę czasu, próbując przekonać tych, którzy cierpieli z tego powodu. Panowało poczucie, że ludzie są gotowi wziąć na siebie większy ciężar za innych, niż faktycznie ponoszą, ponieważ, jak powszechnie uważa się, w psychoterapii grupa To samo objawia się w ludziach, co w życiu; podobne fakty można znaleźć w losach wielu, wielu Oto jedna z pacjentek, dręczona poczuciem winy wobec zmarłej matki. Nie kochała jej, nie była w swoim życiu wystarczająco dobrą córką, nie zadowalała matki tak bardzo, jak tylko mogła. I wiele, wiele więcej takich „niekompletnych”… Jednak odejście bliskiej osoby zawsze pozostawia po sobie ślad niekompletności. Zawsze są takie słowa, których nie mieliśmy czasu powiedzieć. Te czyny i działania, których nie miałeś czasu na wykonanie. Te uściski, na które nie mieliśmy czasu pozwolić... Nie ma dobrego i terminowego sposobu na zamknięcie wszystkich otwartych pytań. Strata jest zawsze bolesna. Ale ten ból też ma swoje granice. To nie przypadek, że w tradycji ludu wyróżnione są te dni: dziewięć, czterdzieści, rok... W ten sposób człowiek przeżywa stratę, odpuszcza, poddaje się. Jest jednak mało prawdopodobne, aby którakolwiek zmarła matka była szczęśliwa, że ​​jej córka przez lata zakrywała swoje życie zasłoną depresji. Oto młody chłopak, który od dzieciństwa dręczony jest poczuciem winy przed swoim starszym, ciężko chorym bratem. Brat przez chorobę został pozbawiony wielu często prostych radości życia, a młodszy, jakby doświadczając pewnego rodzaju nieświadomej solidarności, pozbawia się także radości. Ale już z własnej woli. Wydaje mu się, że musi żyć dla siebie i starszego brata i nie ma prawa popełnić błędu. Jego wieloletnie doświadczenia depresyjne, które nastąpiły po tym wyborze, są nieświadomym sposobem na ukaranie siebie za to, że urodził się zdrowy. Prawda jest jednak taka, że ​​to nie jego wina. Nawet jeśli umrze, życie i los jego brata nie zmienią się. a kiedy w trakcie terapii znajdzie odwagę, aby się do tego przyznać, stopniowo staje się to dla niego łatwiejsze.