Suzanne Gordon tak pisze o swoich badaniach nad samotnością u dzieci i młodzieży: „Dla tych dzieci samotność to przytłaczająca świadomość, że nigdzie nie mogą znaleźć wsparcia, że ​​ludzie, od których zależy ich przetrwanie, , z którymi związany jest ciepły szacunek, przywiązanie i zainteresowanie nimi, mogą zapewnić jedynie bardzo ograniczoną uwagę na ich potrzeby. W tej sytuacji dzieci czują się bezradne. Nie mają do kogo się zwrócić, do kogo mogą się zwrócić i nikt, łącznie z nimi samymi, nie jest w stanie zaspokoić ich potrzeb. Odpowiedzią na to przytłaczające poczucie samotności jest niepokój. Lęk i strach sprawiają, że małe dzieci „przyklejają się” do matki. Dzieci często czują się bezradne i niespokojne, ponieważ nie mogą nikomu wyrazić swojego uczucia pustki i samotności. Większość dzieci, które niezmiennie spędzają wolny czas, unikają komunikowania się z innymi dziećmi i dorosłymi bo z jakiegoś powodu boją się odrzucenia, braku akceptacji. Przy tych dzieciach ważne jest podkreślenie ich oryginalności, indywidualności i niepowtarzalności. Zbyt często rodzice chcą, aby wszystkie ich dzieci były takie same, jeśli w rodzinie jest więcej niż jedno dziecko. Rodzice muszą szanować wyjątkowe cechy każdego dziecka. Im młodsze dziecko, tym większa jego zdolność do życia tu i teraz. Oznacza to, że dorośli muszą skupiać swoją uwagę podczas komunikowania się z dzieckiem na różnych doświadczeniach i wyrażeniach w teraźniejszości, a nie tkwić we wspomnieniach i fantazjach na temat przyszłości. Powściągliwość w wyrażaniu uczuć przyczynia się do wzrostu poczucia samotności. Im mniej dziecko jest w stanie (dotyczy to także dorosłych) wyrazić tego, co się w nim dzieje, tym bardziej czuje się osamotnione i wyobcowane. Za każdym razem, gdy uczucia nie znajdują wyrazu, „skorupa”, która je odgradza, staje się grubsza, a za tą barierą kumuluje się poczucie samotności. Porozmawiaj ze swoimi dziećmi o ich uczuciach i swoich. Uczucia są samą istotą człowieka. Zaakceptuj wszelkie uczucia dziecka - radość, złość, przygnębienie, zdziwienie, irytację. Nasz świat i życie są pełne różnorodnych wrażeń i uczuć. Akceptowanie ich, odczuwanie ich oznacza ŻYCIE. Z poważaniem, twój psycholog Franckiewicz Ludmiła .