Od autora: Badania ścieżki życia w poszukiwaniu własnego światła. Artykuł ten dedykuję moim dzieciom. Nikt nie widział we mnie światła. Pewnego dnia się urodziłem. Była ciemna noc, pokryta lśniącą warstwą śniegu. Za otwartym oknem czterdzieści stopni mrozu i nerwowo dymiący dziadek. A po tej stronie okna panikująca babcia. Biegała tam i z powrotem: podbiegała do parapetu, wspinała się na niego i krzyczała na dziadka, po czym wracała do pracującej matki, klepała się po udach z „och” i „och” i znów podbiegła do okna . W końcu udało mi się – urodziłem się w tym samym momencie, kiedy to przyszło. Chcę tu wrócić i zwrócić uwagę na życie. Powstaje, gdy wszystkie ku temu warunki się pokrywają. Podobnie jak wszystko inne na ten temat. Narodziny dziecka lub młodego również następuje w swoim czasie. Nie wtedy, gdy chcesz, aby „karetka przyjechała na czas”. Nie wtedy, gdy byłoby to wygodniejsze dla wszystkich. I w swoim czasie. Ale człowiek nauczył się wtykać wszędzie nos i zaczął bardzo mocno przeciwstawiać się swojej naturze, witalności i naturalności. Zaczął ją kontrolować, nadmiernie kontrolować i wpływać na nią. W ten sposób pogubiliśmy się i zastąpiliśmy rzeczywistość i znaczenia. A jeśli nie doceniamy, nie dbamy o to, co jest nam dane - naturalność i naturalność, życie przyniesie nam lekcje do odrobienia. Każdy z osobna na swój sposób i wszyscy razem. Zastępując wartości, nie wiedząc, jak ustalić priorytety, stawiając na pierwszym miejscu wygodę i komfort, cementuje się podstawy witalności. Na przykład większość ludzi uważa, że ​​brak pewności siebie jest zły. Nawet gdy stawia pierwsze kroki. Nawet jeśli nie da się inaczej. Beszta, osądza, krytykuje, a czasem nienawidzi siebie za to! Jak mogłoby być inaczej, skoro wszystko jest pomieszane? Tak naprawdę jest to całkiem normalne, gdy po raz pierwszy traci się pewność siebie, gdy nie ma odpowiedniego wsparcia. Rodzice czasem nawet wyrzucają to swoim dzieciom, zamiast stwarzać warunki do ich pojawienia się. W jednym z moich filmów opowiadam o tym szczegółowo. Wrócę. Urodziłam się o 4.50 rano, tuż przed świtem, w najciemniejszej ciemności, w przeciągu w łóżku i w ramionach babci. Nigdy w życiu nie bałam się przeciągów, ale teraz sprawia mi to szczególną przyjemność. To jest wiatr otwartych drzwi. Wraz z nim zawsze pojawia się zapach przestrzeni, do której wchodzisz. Zapachy z różnych płaszczyzn tego samego świata: smażone ziemniaki, wilgoć piwnicy (zawsze to lubiłam), młoda kokietka przesiąknięta lawendą, mroźna świeżość, zapach lekarstw czy przytłaczająca starość. Powitałem ten świat zapachem domu, przesiąkniętym kłującym alkoholem, który dezynfekuje ręce lekarzy. A ja też kocham ręce. Od niemowlęctwa i zamiast tysiąca słów. Zawsze są tak inne i tak wiele mówią o swoim właścicielu. W dotknięciach, pęknięciach i paznokciach, gładkości lub szorstkości skóry. Pulchne, maślane dłonie lub cienkie palce pianisty. Ruchy pędzla. Niektórzy z „łopatką”, inni z zakręconymi palcami, niczym pazury drapieżnych ptaków. I są ręce jak skrzydła łabędzia, lekkie i zachęcające. Lub jak kłody tytanu, napięte i ciężkie. Moja mama jest kompetentną kobietą, babci dała instrukcje: weź gazę, przygotuj nożyczki do pępowiny i nalegała, żebym pilnie odwróciła głowę. Przy całej jej umiejętności czytania i pisania miałem wszelkie szanse na urodzenie się w toalecie. Wiesz dlaczego? Mówi, że powodem jest to, że zegar zatrzymał się w tym momencie. A bez nich nie mogła zrozumieć, co się z nią dzieje. Bo na kursach dla przyszłych mam powiedziano jej dokładnie, jak powinno być, w jakich odstępach czasu i gdzie powinno boleć. Ale jej bólu tam nie było. Nauczono ją także prawidłowego oddychania. Podczas kursu nikt jej nie powiedział, jak ważne jest słuchanie swojego ciała. Albo nie położył na to większego nacisku. Ale każde „dobre” i „poprawne” teraz może okazać się wcale dobre w innej sytuacji. Nikt nie powiedział, że odpowiedzi na wszystkie życiowe pytania są w nas, musimy tylko chcieć je usłyszeć. Że w przyrodzie panuje harmonia, a my jesteśmy jej dzieckiem, a to oznacza, że ​​zawsze jest w nas równowaga, równowaga i stabilność. Trzeba po prostu tego chciećotwórz te drzwi! I tak, nie tylko na kursach przygotowujących do porodu, ale to właśnie ich czeka taki los – przygotować rodzinę, kobietę i mężczyznę do bardziej dorosłego etapu. Aby zdobyć prawdziwą wiedzę. A jeśli wiedza jest światłem, to okazuje się, że światło jest tak zniekształcone, tylko z zewnątrz. U innych „inteligentnych” ludzi, w książkach, czasopismach i horoskopach. Mama nie wiedziała. Była ufną „małą kobietką”, więc urodziła mnie według kursów i wychowała ściśle według książek. I rozumiem dlaczego tak się dzieje. Moja babcia, jak wiele osób w tamtych latach, skończyła dopiero trzecią klasę i bardzo wcześnie straciła matkę. Za życia ojca została praktycznie sierotą, ale jednocześnie pozbawiona jego miłości. A miłość rodzicielska jest źródłem wiedzy o wewnętrznym świetle. Od najmłodszych lat pracowała najemnie za jedzenie i dla samego tego, że wołano ją po imieniu, dawała ostatnie siły. Poddaństwo, wojna i głód zebrały swoje żniwo i tak wielu zostało wychowanych. Obecnie niewiele jest globalnych zmian w poglądach na temat komunikacji z dziećmi w rodzinach. Nieświadomie, czasem w łagodniejszej formie, nawyk wiedzy o tym, że inni wiedzą lepiej, jak i co się dziedziczy. Proces socjalizacji. I nawet bez obiektywnych powodów, bez wojen, z dyplomami z wyróżnieniem i złotymi medalami, urodzonych ze światłem, wielu je traci. A wraz z nim stopniowo zanika witalność i naturalność. Na swoim przykładzie opowiem Ci JAK to się zwykle dzieje, a Ty pamiętasz, jak to się stało w Twoim przypadku. Ponieważ w ten sposób można przywrócić światło. Kiedy miałem cztery lata, powiedziano mi, że „trzeba się ze wszystkimi przywitać”. Nie powiedzieli jednak dlaczego. Ale znaczenia, konteksty są uchwycone bez bezpośrednich instrukcji i słów, ale zakorzeniają się i przenikają bezpośrednio do krwi bardzo wyraźnie i konkretnie: „bądź wystarczająco dobry, wystarczająco przyjazny, aby zostać zaakceptowanym”, „zasługuj na to, staraj się być lubić i być jak wszyscy inni, w przeciwnym razie ..”. A ja się przywitałem. Ulicą szła mała dziewczynka i przywitała się z absolutnie wszystkimi. Oczywiście wtedy zabrakło mi słownictwa, żeby zapytać, dlaczego na twarzach przechodniów widać było zdziwienie i skąd te protekcjonalne uśmiechy przy zaskoczonych spojrzeniach. Potem było „musisz słuchać swojej mamy”, „umyj ręce” i „dobrze się ucz”. Zrobiłem wszystko posłusznie. Ale nikt nie widział we mnie światła. Wiedziałam, że „chleb jest głową wszystkiego” i nie należy zostawiać jego kawałków niezjedzonych. Jak każde jedzenie na talerzu. Jadłam to wszystko do 30. roku życia, a nawet udało mi się dokończyć jedzenie po dzieciach, aż poczułam się jak świnia. Światło się nie pojawiło, ale jego maleńkie promienie zaczęły pojawiać się dokładnie w kontakcie z ich dziećmi. Wiedziałam, że „mama potrzebuje pomocy”. Sąsiedzi czule nazywali mnie „niewolnicą Isaurą”. Chwalili. Wtedy historia bohaterki serialu o tym samym tytule wydała mi się bardziej romantyczna – zakochanie się, cierpienie i tak dalej. I lekkie wewnętrzne nieporozumienie i poczucie brudnej sztuczki przeleciały przeze mnie, nie zatrzymując się zbytnio. Bez światła nie jest łatwo siebie zauważyć. W domu nikt nie mówił o mnie „piękna, delikatna, miła, otwarta…”. To było tak, jakby nie znali tych słów dla mnie. Byłem po prostu dobrym pomocnikiem i zrobiłem coś dobrze. Była starszą siostrą i pod wieloma względami matką dwóch sióstr. Z wózkiem do „Kozaków Zbójców”, na plażę z przyjaciółmi i dwójką dzieci, do sklepu, do przedszkola, do szkoły, ze szkoły. Znacznie później, po dwudniowych wakacjach w pełnej błogości i relaksie, otoczona opieką męża i będąc w gronie przyjaciół, powiedziałam własnym dzieciom „dziękuję bardzo” za ten czas „nie matka." Miała je moja babcia i pierwszy raz od dzieciństwa od wielu lat poczułam pustkę w głowie i wolność od troski o kogoś. To były kolejne promienie. Ale ani ja, ani nikt inny nie widział ich we mnie. Żyła z dnia na dzień, całą swoją uwagę poświęcając przedmiotom gospodarstwa domowego, czyniąc z nich wielkie wartości: czystość, dobrze odżywione, wszystko powinno być na swoim miejscu itp. Już jako dziecko wiedziałam, że „starszych należy szanować” i że „kłamstwo jest złe”. I szanowałem to. Nawet jeśli ich czyny zasługiwały na odrazę i potępienie. Nawet gdy już stałam się dorosła. Aż do momentu, gdy pewna stara, zrzędliwa babcia zaczęła ze wszystkimi pouczać swojego najstarszego syna.