Od autora: Artykuł opublikowany w czasopiśmie „Top Manager” Sukces w biznesie zależy przede wszystkim od twórczego wykorzystania niewykorzystanych zasobów ludzkich. Sposobem na uwolnienie tych zasobów jest uczynienie pracowników swoimi partnerami. Sposobem na uczynienie ludzi swoimi partnerami jest zaangażowanie ich albo w poprawę obecnych wyników firmy, albo w kreowanie jej przyszłości. Aby to wszystko było możliwe, konieczne jest stworzenie warunków do rozwoju osobistego całego personelu organizacji. Zaczynając od menadżerki a kończąc na jej zwykłych pracownikach. Bardzo ważne jest zwrócenie szczególnej uwagi na cechy osobowe pracowników. Ponieważ to ich sposób myślenia lub „kontekst” uniemożliwia im skuteczność, a nie metody, których używają. Co dosłownie oznacza: zmień środowisko (kontekst), a metoda się zmieni. Ale firma to ludzie, a nie ściany i komputery. A ludzie mają swoje unikalne doświadczenie, własne talenty i cechy, podlegają emocjom i uczuciom. Sposobem, w jaki taki rozwój dokonuje się, jest prowadzenie szkoleń biznesowych w organizacji. Obecnie szkolenia biznesowe stały się integralną i bardzo ważną rzeczą ważny element w pracy i życiu każdej firmy, która dąży do rozwoju i osiągnięcia sukcesu w grze zwanej „biznesem”. Rynek usług szkoleniowych jest bardzo zatłoczony. Ale Ty i ja wiemy, że nie liczy się ilość... Ważny jest WYNIK! Jak to osiągnąć przy maksymalnej wydajności i minimalnych stratach? To pytanie niepokoi każdego przywódcę. Chcę podzielić się z Państwem moim praktycznym doświadczeniem w tym obszarze, w którym z sukcesem pracuję od wielu lat. A celem napisania tego artykułu jest włączenie Cię w ideę znaczenia i wartości prowadzenia szkoleń biznesowych z elementami rozwoju osobistego w Twojej firmie. Bardzo chcę, abyś znalazł odpowiedź na to pytanie: „jak uzyskać maksymalne wyniki i zwiększyć poziom efektywności swoich pracowników” czytając ostatnie zdanie mojej pracy i dokonaj właściwego i optymalnie przydatnego dla siebie WYBORU. Przecież wszystko co tu napisałem jest tylko i wyłącznie moim indywidualnym, subiektywnym doświadczeniem. I pomimo tego, że jestem wykwalifikowanym specjalistą w zakresie prowadzenia i tworzenia programów szkoleniowych, moja opinia nie jest prawdziwa – jest to moja wizja lub moja interpretacja. Sugeruję przeprowadzenie badań podczas czytania tego artykułu. Podążaj za tokiem moich myśli i przymierzaj siebie jak garnitur, stosując je do swoich doświadczeń. Jednocześnie rozumiesz, że każdy piękny i dobrze skonstruowany pomysł jest martwy, jeśli nie zostanie zastosowany. Badania to zawsze praktyka, a praktyka to zawsze nowe, cenne doświadczenie. Przy pierwszej okazji wypróbuj wszystko, co tu przeczytasz, i zastosuj to w swoim życiu. A jeśli to, co otrzymasz, zadziała, wykorzystaj to, pamiętaj tylko, że żadna książka nie zastąpi doświadczenia prawdziwego treningu. Podstawą niemal każdego szkolenia biznesowego jest rozwój bardzo specyficznych umiejętności związanych z główną działalnością firmy lub organizacji, w której odbywa się szkolenie. Zasadniczo cała ta praca polega na nauczeniu personelu obsługi określonych narzędzi i technologii, co powinno podnieść poziom kompetencji i wydajności pracowników, co przełoży się na rozwój firmy, a co za tym idzie, wzrost zysków. Wierzę również, że szkolenia biznesowe muszą koniecznie zawierać elementy rozwoju osobistego. Uważam również, że szkolenia biznesowe muszą koniecznie zawierać elementy rozwoju osobistego. Przeanalizujmy takie pojęcie jak „rozwój osobisty”. Co to jest? Słowo „wzrost” oznacza zmianę, wykraczającą poza stary format i ramy. To nie przypadek, że trening rozwoju osobistego nazywany jest także transformacyjnym. Transformacja to wyjście poza formę. W komfortowych warunkach nie jest możliwy jakikolwiek wzrost i rozwój. Rozwój jest zawsze dyskomfortem. JeśliCzujemy się dobrze, ale nie chcemy niczego zmieniać. Za wszelką cenę staramy się utrzymać ten stan. Przeżyjemy. Wydaje nam się, że wszystko, co nowe, jest obarczone niebezpieczeństwem i zaczynamy bronić się przed wszelkimi zmianami. Wykorzystując cały swój potencjał do budowania ogrodzeń i barykad obronnych, za którymi przestajemy widzieć i postrzegać adekwatną rzeczywistość. I w efekcie podejmować racjonalne i pożyteczne decyzje. Skąd to wszystko się bierze? Kiedyś byliśmy małymi dziećmi. Pamiętasz ten beztroski okres w swoim życiu? Każdego dnia staraliśmy się nauczyć czegoś nowego i interesującego. A niepowodzenia, nierówności i otarcia tylko dodawały nam ostrości i zapału. A gdy tylko wszystko się zagoiło, a nawet wcześniej, kontynuowaliśmy ponowne odkrywanie tego cudownego świata, zdobywając nowe doświadczenia i doświadczenia. Pamiętam to od siebie, gdy miałem około czterech, pięciu lat i dowiedzieliśmy się, że umrzemy. To był szok. Jak wszystko będzie tak dalej wyglądać, a mnie tam nie będzie? I od tego momentu staramy się wszelkimi sposobami przetrwać fizycznie. Wtedy utwierdziliśmy się w przekonaniu, że bardzo ważne jest posiadanie i obrona swojego punktu widzenia. Że bardzo ważne jest, aby być mądrym i dużo wiedzieć, tj. mieć jak najwięcej informacji. Od tego momentu ze wszystkich sił staramy się bronić naszej słuszności, niezależnie od tego, czy ma ona zastosowanie w tej rzeczywistości, czy nie. W ten sposób staramy się przetrwać intelektualnie. Trzeci obszar naszego przetrwania ma charakter społeczny. Właśnie wtedy bardzo ważne jest dla nas utrzymanie naszego statusu w oczach innych. A my jesteśmy gotowi uciekać, ukrywać się lub wchodzić w każdy konflikt, aby tylko zachować wizerunek, z którym się kojarzymy. Dzięki temu nie żyjemy, nie uczymy się i nie zdobywamy nowych doświadczeń, ale przetrwamy. Staramy się chronić to, co mamy i opierać się zmianom. Tak działa nasze myślenie. To my nauczyliśmy go tak pracować. I oczywiście pomogli nam w tym ludzie, którzy brali udział w naszym wychowaniu. Jasne, mieli dobre intencje (myślę, że w to wierzyli), ale zrobili to w sposób, w jaki sami się tego nauczyli. Nauczyli się także dobrze przetrwać. Tworzymy własny kontekst, na który składa się ogromna liczba postaw, przekonań i koncepcji, które uzasadniają nasze destrukcyjne strategie behawioralne. Naprawdę tak nie uważamy. Jesteśmy przekonani, że z nami wszystko w porządku, jednak z otaczającym nas światem coś jest nie tak. I po raz kolejny utwierdzamy się w przekonaniu, że świat jest wrogi i jeszcze mocniej wzmacniamy ogrodzenie. I nawet nie zauważamy, jak nam się to udaje. Tak samo jak nie zauważamy jak chodzimy, piszemy, przykładamy łyżkę do ust itp. Wszystko dzieje się automatycznie. Tak działa nasz mózg. Zamienia wszystkie te działania w umiejętność. To, co nazywa się „nieświadomą kompetencją”. Aby nie tracić czasu na niepotrzebną pracę. A gdy tylko przestaniemy to śledzić, tracimy kontrolę nad sytuacją, a ona zaczyna kontrolować nas. A zamiast widzieć i słyszeć, co dzieje się wokół nas i podejmować w tej chwili konstruktywne i przydatne decyzje, interpretujemy wydarzenia w oparciu o kontekst przetrwania. W rezultacie na autopilocie uruchamia się program zachowań ochronnych i bardzo często destrukcyjnych. Opowiem wam przypowieść: Pewnego dnia samuraj, wielki dowódca, przyszedł do mistrza zen z pytaniem: Czy istnieje piekło? Czy istnieje niebo? Jeśli istnieje i piekło, i niebo, to gdzie są ich bramy? Gdzie mogę się zalogować? Jak mogę uciec z piekła i pójść do nieba? Był wojownikiem, a wojownicy są zawsze prości, ich umysły nie są bogate ani w przebiegłość, ani roztropność. Znają tylko dwie rzeczy: życie i śmierć. Samuraj nie przyszedł po doktrynę, chciał tylko wiedzieć, gdzie oni są – chciał uciec z piekła i wejść do nieba. A mistrz odpowiedział w sposób zrozumiały tylko dla wojownika. Mistrz zapytał: - Kim jesteś? „Jestem samurajem” – odpowiedział gość. W Japonii bycie samurajem jest bardzo honorowe. Oznacza bycie odważnym wojownikiem, gotowym oddać życie bez wahania. Wojownik dodał: „Jestem przywódcą samurajów”. Nawet cesarz mnie honoruje. Mistrz roześmiał się i zapytał ponownie: „Czy jesteś samurajem?” Wyglądasz jak żebrak! Duma wojownika została zraniona. Samuraj zapomniał.Dlaczego przyszedłeś? Wyciągając miecz, prawie zabił mistrza. Mistrz znów się śmiejąc, powiedział: „Oto dla ciebie brama do piekła”. Tym mieczem, tym gniewem i dumą otworzysz bramy piekła. Wojownik mógł to zrozumieć. I zrozumiałem natychmiast. Schował miecz. Wtedy mistrz powiedział: „I tak otwierają się bramy do nieba”. Co stało się z samurajem? Czy był świadomy siebie, kiedy prawie zabił mistrza? Czy był świadomy swoich zamiarów? Czy pamiętałeś, dlaczego przyszedłeś do mistrza? Cała jego świadomość wyparowała. Kiedy działasz nieświadomie, otwierają się bramy piekła; kiedy przychodzi świadomość, otwierają się bramy do nieba. To metafora, ale czy nie tak jest w życiu? Nawiasem mówiąc, metafora jest krokiem poza formę. - Czy zgodnie z programem nie zachowujemy się jak roboty? Reagowanie na to, co dzieje się wokół nas, w oparciu o nasze stare doświadczenia, wzorce i wyobrażenia o sobie i świecie. - Czy rzeczywiście zdobywamy nowe doświadczenia zachowując się jak zdarta płyta? - Czy rozwijamy się osobiście, odgrywając te same scenariusze? Najczęściej staramy się zmieniać treść, nie zwracając uwagi na formę, w jakiej ta treść się znajduje. Więc co się dzieje? Treść zaczyna się przekształcać i dopasowywać do starej ramy. Ta forma to kontekst, o którym wspomniałem powyżej. A nasz kontekst składa się ze wszystkich naszych stereotypów, koncepcji, przekonań, form myślowych itp. To jest wewnętrzna rozmowa, którą prowadzimy sami ze sobą. Inaczej mówiąc, takie jest nasze myślenie. Cechą uczenia się dorosłych jest potrzeba znaczenia. Pytanie: „Po co?” Dorosły będzie się uczył tylko z silną motywacją wewnętrzną. Jeśli po szkoleniu nic się nie zmieni dla uczestników osobiście, to po co im umiejętności, dzięki którym będą mogli skuteczniej realizować swoje działania? Nawet jeśli szkolenie nie ma nic wspólnego ze zrozumieniem swojej roli, budowaniem misji czy wyznaczaniem celów, bardzo ważne jest, aby uczestnicy zrozumieli sens studiowania tego, co jest im oferowane podczas szkolenia. Jasne jest, że firma zleca szkolenia, dzięki którym jego pracownicy będą później lepiej pracować. Jednak pytanie coacha „dlaczego pracownicy powinni pracować lepiej?” często zaskakuje klienta, a czasami nawet go wprawia w zakłopotanie. Każdy pracownik ma zadania i funkcje zawodowe, do realizacji których potrzebuje odpowiednich pomysłów, wiedzy, umiejętności i zdolności. Na tej podstawie budowany jest program szkoleniowy, dobierane są niezbędne technologie biznesowe. Podczas szkolenia nie tylko rozwijane są umiejętności, ale także tworzone są konkretne narzędzia pracy. Może to być: lista przewag konkurencyjnych, analiza SWOT i cele marketingowe itp. Ważne jest również, aby podczas szkolenia nastąpiła wymiana doświadczeń i informacji pomiędzy uczestnikami. Przecież w większości firm rzadko przeprowadza się burze mózgów i dyskusje na tematy wykraczające poza taktykę. Jak zostaną wykorzystane powstałe w ten sposób narzędzia? Przykładowo, jeśli mówimy o marketingu, nie wystarczy wiedzieć, jakie istnieją techniki promocji produktu, trzeba umieć je skutecznie zastosować i odpowiednio zaprezentować klientowi, aby skutecznie prowadzić, nie wystarczy znać algorytm delegowania – trzeba umieć go konstruktywnie i odpowiednio wykorzystać. Bardzo ważne jest, aby pamiętać, że uczeń nie otrzymuje gotowych informacji, ale wydobywa je z własnego doświadczenia, doświadczając i przepracowując w trakcie szkolenia rzeczywiste sytuacje i oceniając w nich swoje działania w nowy sposób. Aby to osiągnąć, nie wystarczy, że trener ma wiedzę z zakresu technologii biznesowych, musi jeszcze posiadać umiejętność nauczania. Koncepcja ta obejmuje wiedzę na temat technologii nauczania, wyobrażenia o cechach uczenia się dorosłych i pewne cechy coachingowe. Po pierwsze, wszystko, co nowe, powoduje protest i opór, ponieważ jest sprzeczne z wcześniejszymi doświadczeniami. Im większy sukces osiąga dana osoba, tym większy jest opór. A jeśli ten opór nie zostanie usunięty, uczestnik nie będzie wykorzystywał w swojej pracy umiejętności nabytych na szkoleniu. Po drugie, wszystkie nabytki zdobyte podczas szkolenia będą skuteczne tylko wtedy, gdy będą całkowicie naturalne).