Dlaczego tak często, gdy doświadczyliśmy porażki lub niepowodzenia w czymś dla nas bardzo ważnym, nie możemy już wrócić na dawną drogę, wznowić próby aby osiągnąć cel: - zawodnik po kontuzji nie może wrócić do sportu; - po nieudanej próbie zbudowania związku osoba zostaje sama; - student, który nie zdał egzaminu opuszcza instytut; - dziewczyna, która została zaatakowana na ulicy, nie może wyjść z domu. Te pozornie bardzo różne sytuacje łączy jedno - wydarzenie, które zablokowało powrót do poprzedniego toku działań, stało się traumą psychiczną. Uraz psychiczny lub uraz psychiczny lub psychotrauma to szkoda wyrządzona zdrowiu psychicznemu człowieka w wyniku intensywnego narażenia na niekorzystne czynniki środowiskowe lub ostrego emocjonalnego, stresującego wpływu na jego psychikę. Często wiąże się z urazem fizycznym zagrażającym życiu lub naruszającym poczucie bezpieczeństwa. (Wikipedia) „Zagrożenie życia lub naruszenie warunków bezpieczeństwa” - oczywiście jest to odpowiednie dla sportowca, który odniósł poważne obrażenia, jego ciało zostało częściowo zniszczone. Dziewczyna zaatakowana na ulicy również czuła się zagrożona. Ale co może być tak fatalnego w przypadku utraty związku, że działałoby to w podobny sposób? Najwyraźniej ta więź została zbudowana na aktualizacji wczesnych, symbiotycznych relacji z matką, relacji, których strata dla niemowlęcia naprawdę była odczuwalna? fatalny. Zerwanie dorosłego odpowiednika symbiozy „matka-dziecko” jest odczuwalne jak śmierć psychiczna. Podobna historia dotyczy ucznia, który nie zdał egzaminu. Najwyraźniej utrzymywał kontakt ze swoją postacią rodzicielską, zapewniając jej miłość, pozostając jednocześnie odnoszącym sukcesy akademickie. Dorastał jako narcystyczne przedłużenie rodziców i wie, że jedynym sposobem na bycie kochanym (co dla małego dziecka oznacza ŻYCIE) jest bycie tym, kim chcą jego rodzice. W tym przypadku bądź doskonałym uczniem. A niepowodzenie, jakie po drodze przeżywa, staje się zagrożeniem dla samego życia. Jakiś czas temu w Internecie rozeszła się historia o uczniu, który zastrzelił swojego nauczyciela za zdobycie piątki z geografii. Myślę, że to właśnie jest historia narcystycznej katastrofy, którą właśnie opisaliśmy. W momencie traumy sytuacja, w której ona następuje („jej „scenografia”) zostaje zarejestrowana przez psychikę i powiązana z traumą (zagrożenie życia). zgodnie z zasadą powstawania odruchów warunkowych. A strach przed śmiercią pojawia się w momencie odtworzenia „scenerii”, gdy pies Pawłowa zaczyna się ślinić w reakcji na błysk światła. W przypadku traumy psychicznej pamięć o niej - retrospekcja - jest tak żywa i intensywna, że ​​przeżycie horroru z tej pamięci następuje tak intensywnie, jak w przypadku prawdziwego zagrożenia i służy jako wzmocnienie odruchu warunkowego. Ale na szczęście odruch właściwość zanikania bez wzmocnienia Zatem, jeśli przeżycie wspomnień traumy następuje w bezpiecznym środowisku, jakie można stworzyć w gabinecie psychoterapeuty, i następuje ze stopniowym zmniejszaniem się poczucia śmiertelnej grozy, co osiąga się poprzez wielokrotne powtarzanie historii o traumie wraz ze stopniowym „uruchamianiem” doświadczenia życiowego zagrożenia, wtedy odruch zaniknie, zaniknie. A poszkodowany będzie mógł wrócić do pełni życia w znajomym sobie świecie, który znów stanie się dla niego bezpieczny.