Od autora: 17 listopada, część 1. Wstęp. Nadwaga w integracyjnej terapii systemowej (jak każdy inny objaw) jest z punktu widzenia odpowiedzią na głębokie potrzeby duszy. jego znaczenie dla duchowego rozwoju osoby w jej systemie. Nic w życiu człowieka nie jest zbędne ani przypadkowe, podobnie jak nadwaga. Po bliższej analizie okazuje się, że wcale nie jest to zbyteczne. Jak każdy inny objaw, daje nam coś ważnego, tak niezbędnego dla rozwoju duchowego, że nie możemy obejść się bez tych dodatkowych kilogramów, których często nienawidzimy, ale nie możemy się ich pozbyć. W tym artykule postaram się podsumować informacje na temat nadwagi, które otrzymaliśmy, przeprowadzając konstelacje w Centrum Psychologicznym Appl, obserwując pracę specjalistów z innych ośrodków psychologicznych i samego Hellingera, podam listę powodów, dla których ludzie tyją : Otyłość jako przeniesienie międzypokoleniowe, kiedy przejadasz się ku pamięci tych, którzy przeżyli głód. Zakaz przejadania się dla braci i sióstr po aborcji. Naruszenie hierarchii. Zbyt duże obciążenie problemami i konfliktami w poprzednich pokoleniach Nieakceptowana, „nieprzetrawiona” matka. Osobista trauma psychiczna W kolejnych artykułach postaram się szczegółowo ujawnić, co miał na myśli ten czy inny powód. Mam nadzieję, że ta praca pomoże Ci uporać się z problemem nadwagi. Część 2. Głód, jakiego doświadczyli nasi przodkowie. Zatem pierwszym powodem, dla którego ludzie cierpią na otyłość, jest głód, jakiego doświadczyli ich przodkowie. Im straszniej tego doświadczyli przodkowie, tym bardziej nieuniknione było zagrożenie otyłością u ich potomków. Przypomnij sobie zdanie Scarlett z filmu „Przeminęło z wiatrem”. Na polu Tary, borykająca się z głodem, Scarlett wściekle przysięga: „Bóg jest moim świadkiem, nie pozwolę, żeby mnie złamali! Przejdę przez to wszystko, a kiedy to się skończy, nigdy nie będę głodna. Ani ja, ani moi bliscy. Wolałbym oszukiwać, kraść lub zabijać, ale nigdy nie umrę z głodu! Bóg jest moim świadkiem! W strasznym dla rodziny momencie jeden z tych, który umiera z głodu, ale później cudem przeżywa, podejmuje dla siebie decyzję: nigdy nie umierać z głodu. Potomkowie akceptują to jako wbudowany program, jako rozkaz, którego nie można zignorować, ponieważ jest to program na przetrwanie rodziny. Ta dynamika objawia się szczególnie dotkliwie w rodzinach, w których małe dzieci doświadczały głodu, a kilkoro z nich zmarło. Ci, którzy przeżyli, noszą w sobie winę wobec tych, którzy zginęli i horror głodu przez całe życie, który później przekazują swoim potomkom. A potomkowie cierpią z powodu przejadania się, aby przeżyć, w ramach lojalności wobec rodziny. Nazywa się to transferem międzypokoleniowym (poprzez pokolenia). Najczęściej nie cenią pieniędzy i starają się szybko zamienić je na żywność (worki cukru, mąki, pudełka ziemniaków „na zimę”). Ważne jest, aby przetrwały zimę, tak jakby każda zima mogła być ostatnią. To oni nie potrafią wyrzucić zepsutego jedzenia (w końcu można z niego coś ugotować), ciepłych ubrań (są niezbędne do przeżycia), starych mebli (dobrze się pali, gdy nie ma już ciepła) . To oni cierpią na bezsenność, wpatrując się całą noc w okna, bo jak mówi jedna z bardzo szczupłych kobiet cierpiących na bezsenność: „śmierć idzie ulicą i zagląda w okna”. Ludzie umierają z głodu, a także z zimna podczas snu. Pamięć o tym trwa od czterech do pięciu pokoleń. Dlatego sen potomków ludzi, którzy przeżyli głód, budzi podświadomy strach. To oni okresowo przechodzą na okrutne diety i głodują, ku pamięci tych, którzy wówczas głodowali, o których zapomnieli i nie opłakiwali ich, bo czuli się winni. Przykład z mojej praktyki. Andrey (jedyny syn w rodzinie, 30 lat, wzrost 2,10 m, waga 100 kg, bezrobotny, mieszka z matką w domu, cierpi na bezsenność) skontaktował się z Centrum Psychologicznym Appl w sprawie obsesyjnych fantazji o głodzie. Jednocześnie doświadcza ataków paniki na myśl, że w domu kończy się chleb, doświadcza trudności w kontaktach społecznych, boi się i nie.197-199.