Podejście egzystencjalne w psychoterapii zaprasza klienta nie do walki z lękiem, ale motywuje go do szczerego spotkania z nim. Zamiast zaprzeczać, tłumić lub martwić się samym lękiem, oferuje ścieżkę do indywidualnej wiedzy i zrozumienia tego ważnego uczucia. W końcu pełne i satysfakcjonujące życie tak naprawdę nie jest życiem bez lęku i/lub pomimo niego, jest to determinacja, by żyć razem z niepokojem. Kiedy patrzymy w twarz niepokojowi, to nie musi on przed nami ukrywać, dlaczego i z czego wynika. W tym przypadku prawdziwym zadaniem egzystencjalnej pracy z lękiem jest dać człowiekowi odwagę, by stawić czoła temu uczuciu i uważnie towarzyszyć klientowi w tym spotkaniu. Co ciekawe, ostrożne podejście łączy się tutaj z dość rygorystyczną logiką terapeuty. Dzięki tej logice i ustrukturyzowanemu dialogowi klient dochodzi do spotkania z lękiem, co z kolei zapewnia zasoby do spotkania z odpowiedzialnością i wyborami. Poczucie niepokoju niesie ze sobą kilka ważnych wskazówek dla osoby, w tym odzwierciedlenie wartości jednostki . Przecież możemy martwić się o coś naprawdę dla nas ważnego, w przeciwnym razie emocja nie byłaby tak żywa, czasem absorbująca i bolesna. Boimy się, że albo stracimy coś naprawdę dla nas cennego, albo w ogóle tego nie otrzymamy lub nie osiągniemy. Co ciekawe, w procesie pracy często ujawniają się wartości, z których dana osoba nie była wcześniej świadoma. Na przykład za paniką przed egzaminem może kryć się strach przed byciem złym dzieckiem dla rodziców – wartość bezwarunkowej miłości rodzicielskiej, poczucie własnej wartości. Jeśli uznamy lęk za objaw pomagający, to dlaczego jest on tak bolesny doświadczony przez osobę? Tu ponownie dochodzimy do tematu spotkania: lęk jest rzeczywiście bardzo nieprzyjemnym uczuciem i z tego powodu staramy się go jak najbardziej stłumić/zaprzeczyć/ukryć, poświęcając na to ogromną ilość energii i ostatecznie popadając w wyczerpanie. Lęk ukazuje nam świat jako realny: z jego niepewnością i skończonością. Oczywiście wszystko: sam świat, wydarzenia, ale najważniejsze, że w nim jesteśmy. Stawianie czoła rzeczywistości nieistnienia samotnie i bez niezbędnej świadomości może być dla wielu nie do zniesienia. Niszczy iluzje, które każdy ma w takim czy innym stopniu: iluzję kontroli i iluzję nieskończoności czasu. „Obszar kontroli jest ograniczony, ale czas się skończył” – tego boi się usłyszeć nieprzygotowana osoba. Istnienie to ruch w nieistnienie. Jednak uznanie tych rzeczy w rzeczywistości służy jako ogromne wyzwolenie i właściwa droga do umiaru, odpowiedzialności i świadomego życia, a nie unikania życia i niepokoju w tym życiu. Zatem lęk zadaje osobie dwa ważne pytania: - Moje życie jest skończone, więc jak właściwie chcę je przeżyć? - Jak mogę przeżyć swoje życie, aby było pełne sensu? „Ludzie niespokojni zbyt boją się zadawać sobie te pytania, więc do nich nie docierają, ” zauważył profesor Alfried Längle podczas jednego ze swoich wykładów na temat pracy z lękiem w analizie egzystencjalnej. Dobra wiadomość jest taka, że ​​w parze z psychologiem łatwiej jest zadać sobie te i inne pytania, znaleźć na nie odpowiedzi i rozpocząć życie, odważnie patrząc w oczy swoim zmartwieniom.