Od autora: Jeśli chcesz uzyskać więcej informacji na ten temat, napisz do mnie home-zlv@ Wszystko, co ma początek, ma swój koniec. Wszystko, co się rodzi, musi umrzeć. W naprzemiennych cyklach Bycia i Niebytu nasz Wszechświat ożywa i rozpada się w Niebyt dokładnie w taki sam sposób, w jaki rodzi się i umiera człowiek. Takie jest prawo, któremu podlega wszystko w naszym wszechświecie. Ale czy myślimy o tym, gdy tracimy bliskich? Oczywiście nie. W tym momencie przychodzą nam do głowy zupełnie inne myśli. Doświadczamy smutku i pogrążamy się w cierpieniu. Na początku jest szok, że tej osoby już nie ma. To ból straty, to poczucie całkowitej bezsilności wobec nieuchronności losu. Potem pojawiają się samolubne myśli: „A co teraz ze mną? Jak żyć dalej? Jak żyć bez niego i bez niej...? Życie straciło sens, zatrzymało się…” A później zaczynamy cierpieć z powodu poczucia winy, bo w ciągu życia nie poświęcaliśmy należytej uwagi bliskim: mało troszczyliśmy się o rodziców, mało dawaliśmy miłości naszych dzieci, ale wysunął wiele roszczeń, nie miał czasu powiedzieć właściwych słów, nie zrobił, co mógł, itp. Efektem są problemy psychiczne i zdrowotne. I to już jest wzór naszego ziemskiego życia, wygenerowany przez nasz egoizm i niewiedzę. Komu zatem w takim momencie jest nam bardziej żal? Ty czy ci, którzy odeszli? Nie ma wątpliwości, że odpowiedź wywoła spore zdziwienie, a nawet oburzenie – „Oczywiście ci, którzy wyjechali”. A jeśli jesteśmy całkowicie szczerzy? Nasi rodzice nas kochali, mieliśmy do kogo się zwrócić w trudnych chwilach, byli naszym oparciem, naszym wsparciem. Usprawiedliwili nas, zrozumieli i przebaczyli. Dali nam pewność. Teraz ich nie ma. Kto ich zastąpi? To było nasze dziecko, które kochaliśmy, byliśmy dumni z jego zdolności i talentów, cieszyliśmy się z jego sukcesów, żywiliśmy nadzieje, byliśmy dla niego autorytetem i byliśmy z tego dumni, odczuwaliśmy jego miłość, szacunek i przywiązanie. Wiedzieliśmy, że nas potrzebuje. Jak by to było teraz bez tego wszystkiego? I niezależnie od tego, jak bluźnierczo może to zabrzmieć dla wielu, w większości cierpimy przede wszystkim z powodu odejścia naszych bliskich, tracimy radość i przyjemność komunikowania się z nimi, tracimy ich miłość. Tracimy komfort psychiczny i być może materialny, zmieniamy swój status, przestajemy być dla siebie ważni, a w zamian często zyskujemy bolesne poczucie winy. Wraz z odejściem bliskich nasze życie zmienia się diametralnie: zostajemy osieroceni, samotni, pozostawieni bez wsparcia, nie rozumiemy, po co nam to i jak z tym żyć? I jest nam to nieznośnie ciężko, bardzo nam przykro... niestety, ale przede wszystkim sobie. Ale z reguły nie jesteśmy tego świadomi. Opłakujemy siebie i to, co minęło z naszego życia wraz z bliskimi, ale trudno nam się do tego przyznać. To nasze Ego cierpi, ponieważ zostało pozbawione tego, co konieczne i znane. I w takich momentach człowiek nie tylko opłakuje swoje straty, ale także stykając się ze śmiercią bliskich, odczuwa strach przed nieuchronnością i swoim końcem. Nasila się jego strach przed nieznanym i tym, co istnieje poza życiem. Ludzie, osoby zakonne, wierzące mają nadzieję na niebo dla siebie i swoich bliskich, modlą się o zbawienie duszy zmarłego i pokornie pochylają głowę przed nieuniknionym „Bóg dał, Bóg wziął”. W takich momentach ateistom jest trudniej. W ich mniemaniu nie ma piekła ani nieba; poza linią życia istnieje nieistnienie i całkowity rozkład. Jak odnieść się do odejścia bliskich, jak przetrwać tę chwilę, aby nie pogrążyć się w niekończącym się cierpieniu, nadając mu sens życia, nie stracić zainteresowania wszystkim, co wokół, nie stać się niepełnosprawnym fizycznie, nie popaść w przygnębienie z powodu poczucia winy, że nie możemy już odpokutować? Rodzice po stracie syna, który wplątał się w kryminalną przeszłość, którego życie wcześniej niezbyt ich interesowało, stawiają na jego grobie kosztowny pomnik, przyjeżdżają co tydzień i już od kilku lat przynoszą kwiaty. Nie czują jednak ani spokoju, ani ulgi. Jak być? A co, jeśli zaakceptujemy pogląd, że życie na Ziemi nie kończy się wraz ze śmiercią? Nie