Dziś często słyszy się o osądach niewartościujących, o niewartościującym postrzeganiu, jednak sytuacje oceniania i badania nie znikają z naszego życia. Nie jest ich mniej, zarówno wtedy, gdy kończymy szkołę, jak i wtedy, gdy kończymy studia. Jestem pewien, że każdy ma swój własny przepis na to, jak przejść ten test i pozostać przy życiu. Wydaje mi się jednak, że w pogoni za rezultatami niestety łatwo zapomnieć o celu. Co oznacza „otrzymać ocenę” – samo sformułowanie zawiera w sobie znaczenie „otrzymać” – czyli „prosić”. A to z kolei oznacza, że ​​potrzebujemy oceny i zwracamy się o nią do eksperta. To jest, jak sądzę, fundamentalnie istotna kwestia. Ważne jest tutaj to, że inicjatorem sytuacji jest uczeń (nazwijmy to), który prosi o ocenę, prosi o ocenę. Jest przygotowywana z wyprzedzeniem, a jej przygotowanie rozpoczyna się od akceptacji wymagań podanych przez eksperta (kryteria oceny) Przykładowo szyję sukienkę na konkurs, przygotowania rozpoczynam od poznania kryteriów oceny, wymagań dotyczących kroju , styl i nie tylko. I dopiero wtedy zaczynam kreować wizerunek. Jednocześnie w procesie tworzenia sukni okresowo sprawdzam kryteria konkursu, w przeciwnym razie mój udział w nim może zostać odrzucony. Niestety, często, gdy znajdziemy się w sytuacji egzaminu, traktujemy ją jako wymuszoną, a nie pożądane i przygotowujemy się do cierpliwości, przekonując, że wkrótce to się skończy. W ten sposób wpadamy we własną pułapkę, w której narasta napięcie i ograniczenie, i to jest główny „wróg” sukcesu. Można wyróżnić trzy typy zachowań, które powstają w odpowiedzi na sytuację badania i oceny: 1. Zwiększanie własnej ważności. Ten sposób reakcji pokazuje, że będąc w napięciu, uczeń stara się je zredukować, podnosząc znaczenie swojej osoby, swoich zasług, dewaluując jednocześnie znaczenie eksperta. Uczeń zachowuje się wyzywająco, całym swoim wyglądem pokazując, że się nie boi, bo już wszystko wie. Wykazuje, że nie potrzebuje oceny, nie jest znaczący, a biegły jego zdaniem nie jest wystarczająco kompetentny i nieobiektywny. Dewaluacji ulegają także kryteria oceny – stwierdza wprost, że nie uważał za konieczne przygotowania, gdyż jego wiedza i umiejętności są same w sobie unikalne i nie wymagają szkolenia.2. Obniżanie własnego znaczenia Metoda ta jest przeciwieństwem pierwszej – uczeń całym swoim wyglądem pokazuje duże znaczenie eksperta i sytuacji, podczas gdy on sam zdaje się maleć. Przestaje wierzyć w swoją siłę, swoją wiedzę. Martwi się, że nie przygotował się wystarczająco i w ostatnich minutach gorączkowo powtarza materiał. Narasta podekscytowanie i napięcie w jego ciele, co z kolei utrudnia budowanie dialogu z ekspertem.3. Spotkanie dwóch równych sobie osób Ten model postępowania zdaje się łączyć w sobie wszystko, co najlepsze z dwóch pierwszych. Pewność siebie, wsparcie, znajomość swoich możliwości – to model pierwszy. Od drugiego – zrozumienie swoich ograniczeń, poczucie wagi procesu i szacunek do eksperta. Tworzy to atmosferę zaufania i wzajemnego szacunku. Ekspert szanuje ucznia za jego siłę i determinację, a uczeń prosi o ocenę ważnej osoby, doceniając zarówno samego eksperta, jak i jego ocenę, niezależnie od tego, jaka ona jest. Ocena jest zawsze spersonalizowana, za oceną stoi opinia i profesjonalizm biegłego. Oczywiście dzisiaj istnieje wielka chęć zwiększenia obiektywizmu ocen, ale nie w każdej sytuacji jest to odpowiednie. Dlatego ważne jest, aby wziąć pod uwagę cechy osobowe eksperta, w końcu prosimy o ocenę tej osoby. Jeśli więc wrócimy do przykładu z sukienką, to w procesie przygotowań badam również, kto będę w jury, szukam informacji o tych osobach, ich preferencjach, osobistych doświadczeniach itp. To wszystko zapewne pomoże mi zwiększyć tolerancję na moją pracę. Kolejną ważną rzeczą jest to, jak odbieramy ocenę, jak reagujemy na negatywną lub pozytywną informację zwrotną. Ale o tym w kolejnej publikacji.…