Od autora: W artykule rozważam obszary pracy egzystencjalnej, które wyprzedzają kryzys lub pomagają go przezwyciężyć. We wcześniejszych artykułach opisywałam przyczyny kryzysu i wewnętrzny światopogląd osoby doświadczającej utraty sensu. Poniżej podaję linki do nich. Jak przetrwać kryzys? Czy w ogóle da się to przeżyć? Czego dokładnie doświadczyć? Co zrobić, gdy uznamy, że kryzys już za nami? Słowo „kryzys” często oznacza nieodwracalność. W kluczu psychologicznym jest to nieodwracalność dotychczasowego światopoglądu, większości dotychczasowego wsparcia społecznego i rodzinnego, wsparcia psychologicznego i semantycznego. To nowy sposób życia i nowy system poglądów, wewnętrzność (odpowiedzialność przed sobą za swoje życie). Kryzys jest ostry i bolesny ze względu na długotrwałe ignorowanie pewnego procesu rozumienia przez człowieka siebie samego, tego, co robi, dlaczego i co robi. Rodzaj spisu działań i koncepcji przewodnich, które kształtują życie człowieka, jest ważnym elementem rozwoju osobistego i czynnikiem proaktywnym w przypadku kryzysu psychicznego. Stagnacja postaw i stereotypów zachowań w życiu człowieka przypomina rosnącą tamę, która utrudnia naturalny bieg rzeki. Z biegiem czasu rzeka przebija się przez tę tamę. Wody wracają do swojego naturalnego i zapomnianego biegu. Kontynuując to metaforyczne porównanie, pojawia się pytanie, kim jest osoba na tym obrazie i jakie jest doświadczenie kryzysu w tym porównaniu. Oczywiście naturalny i niezakłócony przepływ rzeki stanowi harmonijny stan rzeczy. Sterta pojęć i stereotypów to pozostawiona bez opieki tama, skazana na zawalenie się pod niepohamowanym naporem rzeki życia. Człowiek w tym opisie jest zarówno rzeką, jak i gęstą. Oczyszcza także koryto rzeki. Aby dopełnić metaforę, warto skupić się na człowieku oczyszczającym koryto rzeki. Czym jest to działanie z punktu widzenia psychologii? Najprawdopodobniej jest to szczerość – jako najwyższa jakość umiejętności pozostania sobą i posiadania własnych (osobistych) motywów działania. To świadomość natury własnych pragnień i realizacja tych pragnień w życiu najlepiej jak potrafisz. Jest to regularna i okresowa analiza własnych działań pod kątem zewnętrznej ingerencji w proces własnego życia. Każdy kryzys uczy człowieka nowych stopni wolności i akceptacji siebie w nowych jakościach i perspektywach. W świetle powyższego kryzys można uznać za przeżyty pomyślnie, jeśli dana osoba wykształciła w sobie umiejętność pozostania sobą i nawyk ciągłego doskonalenia się na tej ścieżce. Słynne zdanie Mahatmy Gandhiego: „Nieustanne pragnienie bycia lepszym jest jedynym celem i nagrodą” nabiera w tym duchu znaczenia metodologicznego. Błędne przekonania przy wyborze metody prowadzą do fanatycznego samodoskonalenia, prób wymazania części istniejącego życia, głośnych wypowiedzi kierowanych do społeczeństwa itp. W ten sposób człowiek umiejętnie przenosi odpowiedzialność na okoliczności, ludzi, warunki życia i unika pytań, na które odpowiedzi są najważniejszym czynnikiem jego osobistego rozwoju. Do kultywowania odpowiedzialności za swoje życie zaliczają się pytania takie jak: Czym jest dla mnie rodzina? Czym jest dla mnie sumienie? Czym jest dla mnie życie. Co robię? Czego chcę? Regularnie odpowiadając sobie, człowiek trenuje szczerość jako narzędzie uczciwości wobec siebie. Taki sposób myślenia i rozwoju egzystencjalnego nadaje człowiekowi jasność życia, trzeźwość, energię i zdrowie. Osoba, która regularnie „inwentaryzuje” swoje myślenie, jest zawsze za co odpowiedzialna go spotyka, akceptuje fakt, że wszystko, co go spotyka, jest dziełem jego myśli i intencji, a to daje mu wolność. Zmiany u takiego człowieka zachodzą łatwo i naturalnie, tak jak rzeka płynie bez przeszkód, tam i hałd. Być może zainteresują Cię moje artykuły na ten temat. Czy dzisiaj jest kryzys, czy już czas wystartować wanna już dawno ostygła! Miłość i śmierć – psychosomatyka raka. Zapisz się na konsultację: Telegram: t.me/b17RND Whatsapp: