OCD (zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne) to zaburzenie psychiczne, w którym osoba mimowolnie miewa natrętne, niepokojące, często przerażające myśli (obsesje), które nieustannie i bezskutecznie próbuje usunąć pozbyć się za pomocą równie natrętnych i męczących działań (kompulsje). Zaburzenie to nie występuje zbyt często, natomiast ludzie częściej mają do czynienia z obsesjami, jednak każdy z nas zapewne doświadczył obsesji prostych. Przykładowo, przygotowując się do wyjazdu w dłuższą podróż, mogę kilkukrotnie sprawdzić, czy zabrałem ze sobą dokumenty, choć dokładnie pamiętam, że już to sprawdzałem. Aby odróżnić OCD od innych form, kieruję się następującymi kryteriami: - pojawiające się myśli i impulsy do działania są przez osobę uważane za własne; - przeszkadzają, są nieprzyjemne, często przerażające; - osoba bezskutecznie z nimi walczy; - obsesje i kompulsje ograniczają aktywność życiową człowieka; Pomimo prostoty i przejrzystości tych kryteriów, bardzo polecam, aby klienci, u których występuje taki zespół objawów, dodatkowo skonsultowali się z psychiatrą w celu diagnostyki różnicowej z innymi zaburzeniami psychicznymi. Z mojego doświadczenia wynika, że ​​nie jest ich wiele osoby z OCD zgłaszają się do ośrodków psychologicznych. Widocznie terapia niefarmakologiczna nie wydaje im się skuteczna i trafiają od razu do psychiatry. Można ich zrozumieć, bo cierpienie takich ludzi jest naprawdę wielkie. Niestety w takich przypadkach farmakoterapia nie jest skuteczna. Co zaskakujące, średnia dawka leków, zdaniem samych klientów, nie działa, ale skutki uboczne występują jak u wszystkich innych osób. W przypadku terapii nielekowej, oficjalnym sukcesem mogą pochwalić się tylko specjaliści poznawczo-behawioralni, ponieważ to oni to zrobili przeprowadził badania naukowe dotyczące skuteczności tego (i nie tylko) rodzaju zaburzenia. Nie przeszkadza to jednak wszystkim innym psychologom i psychoterapeutom, posługującym się terminologią „swojej” dziedziny, w skutecznej pracy z takimi klientami. Ponieważ na tym etapie jestem bardziej terapeutą Gestalt, będę posługiwał się odpowiednimi koncepcjami. Co więc jest specjalnego w pracy z osobami z OCD? Szczerze mówiąc, są dla mnie jednymi z najtrudniejszych i najbardziej wyczerpujących klientów, szczególnie w pierwszych etapach pracy. Kompotem uczuć, które się we mnie rodzą jest bezsilność, irytacja i zamęt. Co dzieje się z klientem na granicy kontaktu, czyli co robi klient, że mam takie odczucia i co w związku z tym robię? Oczywiście każda osoba, która do mnie przychodzi, jest indywidualna, ale tym, co łączy wszystkie osoby z OCD, jest moim zdaniem mistrzowska umiejętność przenoszenia odpowiedzialności na innych, a w tym przypadku na mnie, jako terapeutę. Formy tego procesu mogą być różne: od długiego milczenia, zachęcania specjalisty do zadawania pytań jako pierwszy, większej aktywności, po bezpośrednie żądanie powiedzenia, co należy zrobić, z jednoczesnym odebraniem nawet możliwości wypróbowania tego, co jest konieczne. zaproponowano. I to jest pierwsza trudność w pracy z osobami z OCD, z jaką się spotykam. Jak być? Postanawiam być cierpliwa i nie brać na siebie odpowiedzialności za powrót do zdrowia, jaki mi tak łaskawie powierzono. Dlatego też w przypadku tych moich klientów czasami milczymy podczas sesji dłużej niż zwykle. I okazuję zainteresowanie tylko tymi słowami, które wypowiedziała sama osoba, i nie spieszę się z wypełnianiem przerw propozycją moich postaci. Oczywiście ważne jest, aby pozostać przyjaznym, obecnym i gotowym do zaangażowania się, gdy tylko klient przejmie inicjatywę. Przecież osoba cierpiąca na OCD zachowuje się w ten sposób nie ze złośliwości, ale dlatego, że nie wie, jak inaczej to zrobić, bo chce jak najszybciej pozbyć się swoich objawów, ale po prostu nie może. nie zrób tego sam. O tym, co i jak robię w swojej pracy z OCD, przeczytaj mój kolejny artykuł.