Pamiętasz swoje dzieciństwo - czy często Cię chwalono? Czy oni Cię skarcili? Rodzice, dziadkowie, nauczyciele przedszkoli, nauczyciele w szkole, sąsiedzi itp. – wszyscy oni odegrali ważną rolę w kształtowaniu naszej samooceny. Każdy wniósł swój wkład. - Niechluj, spójrz na swoją sąsiadkę Maszę! - Bałagan, nie możesz sobie poradzić z wystarczającą ilością naczyń, twoje ręce są haczykami! - Ile mam ci wytłumaczyć, głupcze! - Znowu się nie nauczyłem lekcja, biedny uczeń, najgorszy w klasie! Takich przykładów można zapamiętać i napisać bardzo wiele. Ile niezasłużonych obelg spotkaliśmy w dzieciństwie? Prawdopodobnie dużo. Teraz, gdy sami jesteśmy dorośli i nie ma już nikogo, kto by nas uczył i karcił, dobrowolnie realizujemy tę misję w formie wewnętrznego dialogu - karcąc i obwiniając siebie: za niezłożenie raportu na czas, niewypowiedziane słowo w odpowiedzi, za niezdecydowanie, za prostotę, za brzydki wygląd itp. Wszystko to powoduje w nas poczucie winy. Wina jest najstraszniejszym grzechem w stosunku do nas samych, ponieważ jeśli sami uważamy się za winnych, co przeszkadza innym uważać nas a priori za winnych? Pamiętasz wyrażenie „kozioł ofiarny” – „KOPIENIEM”, a aprobatę, szacunek, akceptację, wsparcie nazwijmy naszymi żalami, wyrzutami dorosłych, niedocenianiem ze strony nauczycieli, krytyką ze strony rodziców, ignorowaniem rówieśników, zdradą przyjaciół i innymi negatywnymi rzeczami w naszym życiu? , pochwała – „UDERZENIA” „Wyobraź sobie, że są to dwa banki „KOPIĘĆ” i „UDERZENIA”. Od najmłodszych lat wszyscy, bez ograniczeń, z jak najbardziej „dobrymi” intencjami, wpłacali swoje wpłaty do banku „PINKI”. Przez lata, aby do niego dołączyć, ustawiała się nawet cała kolejka ludzi. Jednocześnie z jakiegoś powodu w banku STROKING nie było kolejki. Z biegiem czasu pojedyncze „pociągnięcia” zaczęły wydawać nam się nienaturalne, nieszczere, nieistotne i przestaliśmy zwracać na nie uwagę. Czasami zasłużone „głaskanie” w formie zachęty, prezentu lub uznania powodowało u nas uczucie niezręczności i wstydu i spieszyliśmy się, aby ukryć się w cieniu przed promieniami łask, które na nas spadły. „Czy zasługuję na coś lepszego?” - mówiliśmy sobie. Przeciwnie, „kopnięcia” stały się nam znajome i znajome. Potwierdzeniem tego był cały nasz wygląd: wygięte plecy i ramiona, jakby był na nich obciążony niewidzialny ciężar; spuszczone spojrzenie; szare kolory ubrań; chwiejny chód itp. Przestaliśmy bronić swoich poglądów, zniknął duch rywalizacji, pojawiło się niezdecydowanie: „Lepiej będzie milczeć, jak powiem coś głupiego, to się roześmieję…”. A kiedy ktoś głośno wypowiedział poprawną odpowiedź, dobry pomysł, wyraził swoją opinię, przemawiał przed publicznością – w środku wyrzucaliśmy sobie ciszę, zawstydzenie, strach. A przy każdym „kopnięciu” nasza wiara w siebie jako jednostkę topniała jak wosk. Teraz korzystamy z dywidend z tych depozytów, a ponadto sami je uzupełniamy i pomnażamy. Nic więc dziwnego, że jako dorośli nie jesteśmy doceniani w pracy, nie awansujemy i nie dostajemy podwyżek jak inni pracownicy. Zrzuca się na nas obowiązki innych ludzi, jesteśmy ciągle wykorzystywani przez kolegów i kierownictwo, jesteśmy „winni” i można na nas krzyczeć. Nie mamy przyjaciół i nie pasujemy do szerszego obrazu. Pamiętacie bajkę o „brzydkim kaczątku”? Czy wam to niczego nie przypomina? To ciekawe, że w rodzinach żydowskich zwyczajem jest wspieranie dzieci na wszelkie możliwe sposoby w ich osiągnięciach, pragnieniach i zamierzeniach oraz dostrzeganie ich możliwości. Od najmłodszych lat wierzą w dzieci. Wierzą, że będą wspaniałymi prawnikami, adwokatami, ekonomistami, muzykami, jubilerami, lekarzami... I niech życie samo koryguje nasze plany, zmieniając kierunki i bieg - dzieci nie będą miały kompleksu na punkcie niespełnienia, przeciętności i braku wartości. A jako dorośli, każde z nich znajdzie coś do zrobienia, coś, w czym będzie mógł się realizować i wyrażać. Wszystko dlatego, że ich bank „UDERZEŃ” jest pełny, a bank „WYBIERÓW” jest pusty. A głównym słowem jest tutaj „wiara”! Wiara w dziecko, że jest wyjątkowe, niepowtarzalne, utalentowane. Tak, życie często nas kopie, ale jeśli w rodzinie będzie wsparcie, akceptacja i zrozumienie, czy te kopnięcia będą mocne, czy pozostawią rany na naszym duchowym ciele? Ty z pewnością!