Nie jest tajemnicą, że człowiek jest zwierzęciem stadnym. Pisał o tym już w swoim czasie Arystoteles, który wierzył, że człowiek jest istotą społeczną. W późniejszych czasach Thomas Hobbes napisał, że jeśli na człowieka nie działa zewnętrzna siła społeczna, wówczas ma on tendencję do podążania za swoim egoizmem. A znany Zygmunt Freud pisał o człowieku, że jest on homo natura – co z grubsza tłumaczy się jako istota biologiczna. I rzeczywiście, historia odnotowała wiele przypadków dzieci Mowgli, które były wychowywane przez zwierzęta (psy, wilki, małpy itp.). ). I widać, że nie było w nich nic ludzkiego. Skakali, warczeli, gryźli, nie myli się i poruszali się na czworakach, a co najważniejsze, nie umieli rozmawiać jak ludzie. Próbując je uczłowieczyć, los niektórych z nich był dość smutny, na przykład indyjskie dziewczynki Mowgli Amala (8 lat) i Kamala (2 lata): najstarsza nie żyła nawet roku, a młodsza. zmarł w wieku 17 lat, osiągając poziom rozwoju czteroletniego dziecka. Co to oznacza? O prostej i jasnej prawdzie: ważne jest, aby dorośli bezpośrednio angażowali się w rozwój dziecka, a nie tylko byli gdzieś w pobliżu. Konieczne jest ciągłe angażowanie dziecka w interakcje społeczne. Badania mózgu wykazały, że to, co czyni nas społecznymi, to obecność rozwiniętych płatów czołowych. Zawierają neurony lustrzane odpowiedzialne za empatię. Płaty czołowe odpowiadają za autorefleksję, dobrowolne ruchy, kontrolę zachowań i emocji. Istnieje również obszar Broki, który kontroluje zdolność koordynowania mięśni potrzebnych do mówienia i wokalizacji. Przednia część płatów czołowych (kora przedczołowa) jest odpowiedzialna za abstrakcyjne myślenie, osąd i zachowania społeczne. Nawiasem mówiąc, jest to największa część płatów czołowych i rozwinęła się jako jedna z ostatnich. Według badań Wellmana H. (2001), jeśli dziecko nie było zaangażowane w interakcje społeczne przed ukończeniem czwartego roku życia, jeśli do tego czasu w jego mózgu nie utworzyły się niezbędne połączenia, wówczas ich utworzenie jest znacznie trudniejsze. I z biegiem lat „pociąg” odjeżdża całkowicie, czyli następuje etap, z którego nie ma już powrotu, kiedy nie można już niczego zmienić ani poprawić. Już wcześniej, w 1999 r., zauważyli w swoim artykule S. Anderson i współpracownicy że gdy kora przedczołowa jest uszkodzona, rozwój społeczny i moralny dziecka następuje nieprawidłowo, niezależnie od jego środowiska społecznego. Nawet w przypadku uszkodzenia płata czołowego u dorosłych, na przykład w wyniku wypadku lub urazu domowego, zaszły u nich tak istotne zmiany, że ich bliscy nie rozpoznawali ich. Osoby takie wykazywały niewłaściwe zachowania społeczne. Byli zdolni do przestępstw, nie mieli poczucia winy i odpowiedzialności za swoje czyny, często zachowywali się agresywnie, pożądliwie, nie umieli współczuć, potrafili działać gwałtownie i impulsywnie. Oznacza to, że mogliby zabrać coś, co im się podobało, po prostu dlatego. Z biegiem czasu wprowadzono nawet takie pojęcie, jak osobowość pseudopsychopatyczna. Czy to ci kogoś przypomina? Przypomina mi. Przypomina to te same dzieci Mowgli, tyle że nie na tak dużą skalę. Choćby dlatego, że ci ludzie nie chodzili na czworakach, nie szczekali, nie jedli z podłogi, ich zdolności poznawcze zostały zachowane, mogli mówić. Ale jednocześnie nazywanie ich pełnoprawnymi członkami społeczeństwa byłoby nadużyciem. Dlaczego więc zbudowaliśmy dla siebie tak potężne płaty czołowe? Teraz możemy śmiało powiedzieć, że wszystko, co społeczne w nas, zawdzięczamy normalnie funkcjonującym płatom czołowym. Chociaż pozostajemy zwierzętami, dzięki płatom czołowym jesteśmy nie tylko zdolni do empatii, ale także w ogóle jesteśmy w stanie kontrolować nasze zachowanie. Ta krucha równowaga daje nam możliwość budowania ciepłych relacji, nauki rozumienia i poznawania innych, lepszego przekazywania im naszych myśli i tworzenia z innymi czegoś nowego i interesującego. Stawiamy na to, co społeczne, bo dzięki temu jako gatunek mamy większe szanse na przetrwanie, dzięki temu możemy czuć się potrzebni i.