Fakty są następujące: w VIII w. n.e. na Morawy dano pismo. Był to słowiański alfabet cyrylicy, który wkrótce został przyjęty na Rusi. Pismo istniało wśród Rosjan jako niezależny język książkowy obok mówionego przez tysiąc lat - od IX do XIX wieku. Aby wyprowadzić znaczenie z tego odniesienia historyczno-filologicznego, konieczne jest wyjaśnienie: cyrylica został stworzony dla zrozumienia Pisma Świętego. Misjonarze Cyryl i Metody postanowili zapisać na piśmie tylko te znaczenia z języka miejscowych aborygenów, które odpowiadały znaczeniu słów używanych w Biblii. Osiągnęli swój cel: słownictwo pisma było zrozumiałe dla Słowian, ale pod względem treści semantycznej był to tezaurus słów i wyrażeń z Ewangelii i Starego Testamentu, który pozwolił wczorajszym poganom zrozumieć wszystkie niuanse świętych tekstów Posługując się pismem, starożytny Słowianin, chcąc nie chcąc, zmuszony był wyrazić swoje myśli i działania w znaczeniach składających się na Pismo Święte. Dlatego nie dotarły do ​​nas zabytki literatury świeckiej starożytnej Rusi. Po prostu nie istniały, gdyż górzysty język pisarstwa staro-cerkiewno-słowiańskiego uparcie nie pozwalał na wyrażanie próżnych ludzkich namiętności, bez których nie do pomyślenia jest jakiekolwiek świeckie dzieło literackie. A dzięki powszechnemu upowszechnieniu się umiejętności czytania książek na Rusi już w XI w. znaczenia Ewangelii przeniknęły do ​​świadomości etnicznej Rosjan do tego stopnia, że ​​naród ten zaczął być uważany za najbardziej pobożny we współczesnym świecie Nic dziwnego, że dla rosyjskich neofitów Biblia i język stworzony dla jej zrozumienia połączyły się w jedno pojęcie: „Prawosławie”, które dosłownie oznaczało: „Właściwą mowę” lub być może „Definicję prawa” („słowa o prawie”). W każdym razie po rozłamie Kościoła chrześcijańskiego ci, którzy pisali i czytali w języku Biblii, uważali się za jedynych, którzy prawidłowo wychwalali Boga i nazywali siebie „prawosławnymi”. To z ortodoksji wywodzi się słynna „duchowość rosyjska”. ”, która na wiele stuleci zadecydowała o losach Rusi, ma swoje korzenie. Przed XII był to rozkwit kulturowy i gospodarczy: państwo ruskie stało się jednym z najpotężniejszych na świecie. Rosyjscy książęta z reguły mówili kilkoma językami, a stolica państwa, Kijów, pod względem zamożności i liczby ludności ustępowała jedynie Bizancjum, Kordobie i Wolinowi. Nieliczne starożytne rosyjskie pomniki pisane, które do nas dotarły, świadczą o intensywnym życiu duchowym Rosjan tamtego okresu, co nie miało miejsca wśród współczesnych na Zachodzie, gdzie chrześcijaństwo często popadało w jawne praktyki szatańskie, ale świadomość zmieniała się pod wpływem boskiego języka to także ciężki krzyż. Cała późniejsza historia Rosjan stała się przykładem tego, jak uduchowiona świadomość nie może pogodzić się z grzechem. Faktem jest, że popełniając zbrodnie, sami Rosjanie nie mogliby sobie wybaczyć, gdyby myśleli w kategoriach danego im języka. Poważniejsze grzechy, które zdarzały się obficie na Zachodzie, przeszły dla tych narodów prawie niezauważone, ponieważ w większości nie wiedzieli, co czynią. Na Rusi sytuacja była zasadniczo odmienna: każdy akt bezprawia stał się tragedią dla samych przestępców, ponieważ oni, w przeciwieństwie do swoich rówieśników na Zachodzie, nie mogli nie zdawać sobie sprawy z tego, co zrobili. Przykład klasycznej „rosyjskiej refleksji” wiele wieków później znakomicie wyrazi Fiodor Dostojewski w powieści „Zbrodnia i kara”, która właśnie wpisała się w główną problematykę tradycyjnego rosyjskiego światopoglądu. Stało się to jednak, gdy prawosławie, przechodząc etapy swojego istnienia od „słowiańskiej łaciny” do „wysokiego spokoju”, w XVII wieku wypłynęło na świat wielkim, potężnym i doskonałym językiem Puszkina. Od tego czasu tłumaczenie na język rosyjski stało się swego rodzaju „papierkiem lakmusowym” sprawdzającym głębię każdego dzieła literackiego: Szekspir, Cervantes, Goethe i wszelkie inne literackie szczyty świata stały się nimi dopiero, gdy zabłysły nowym światłem w znaczeniu języka rosyjskiego. Można to uznać za dowód boskości literatury rosyjskiej, a co za tym idzie, zwycięstwa prawosławia nad katolicyzmem w czasach starożytnych.spór: kto lepiej rozumie i przekazuje Słowo Boże? Świat zachodni musiał przeżyć szok związany z niedostępnością rosyjskich szczytów literackich i niemożnością przekazywania rosyjskich tekstów literackich przez języki europejskie (jest to przyczyna nieuznania geniuszu Puszkina za granicą). Jednocześnie język rosyjski, przeciwnie, tak łatwo radził sobie z tekstami obcymi, że tłumacze często ulegali pokusie głębszego i bardziej wyrazistego wyrażenia myśli zagranicznych autorów, niż było to w rzeczywistości. XX wieku na świecie nastąpił swego rodzaju bunt przeciwko prawosławiu, który wyznaczył nowy etap w stosunkach prawosławia ze światowym katolicyzmem. Zdając sobie sprawę ze swojej straty, Rzym otwarcie wkroczył na ścieżkę sprzeciwu wobec Boga. Ręce rosyjskiego żydostwa w Rosji pod koniec XIX wieku przeprowadziły bezprecedensowy atak na ortodoksję, który nie przez przypadek zbiegł się z narodzinami gazet we współczesnym znaczeniu tego słowa. Nowy, nieznany dotąd środek masowego wpływu niemal w całości trafił w ręce przedstawicieli tej konkretnej etnicznej korporacji. To, co wydarzyło się później, jest znane tylko wąskim specjalistom: gazety stały się potężnym narzędziem zmywania z języka rosyjskiego (od „ortodoksji”) znaczeń, które przez wszystkie stulecia chroniły świadomość narodu rosyjskiego przed sceptycyzmem i obojętnością w sprawach sumienia. Nie ma zwyczaju o tym mówić, ale żydowscy wydawcy i żydowscy dziennikarze rewolucyjni tamtych czasów dosłownie zniszczyli język rosyjski, publikując artykuły, w których słowa pozostały te same, ale ich znaczenie było już nieco inne. Naród rosyjski, gdy po raz pierwszy zetknął się ze zjawiskiem druku masowego, uwierzył w autorskie rozumienie słów, uznając to za oznakę „postępu”, którego idee do tego czasu, dzięki wysiłkom tych samych ludzi Zachodu, już mocno się ugruntowały weszło do świadomości rosyjskiej. Tym samym stopniowo wiele kluczowych pojęć prawosławia przestało mieć swoje pierwotne znaczenie, a Rosja wkroczyła w XX wiek z wypaczonym językiem, a co za tym idzie i świadomością. Wiele z tego, co wcześniej uważano za złe i niemożliwe, stało się w ludzkich umysłach normalne i całkowicie akceptowalne. Ortodoksja osłabła do tego stopnia, że ​​przestała być barierą dla przenikania idei, obecnie czysto satanistycznych, które na wiele dziesięcioleci zdeterminowały horror panujący w całej Rosji. Nowotworowy guz wyżarł się dopiero po stuleciu. „Imperium zła” upadło, ale czy wyciągnięto z tego jakąś lekcję? Katolicyzm, przestraszony jej powstaniem, sam widzi Lenina w strasznych snach, gdy jego prasa drukarska produkuje „Iskrę”. Ale jednocześnie katolicyzm zyskał jasność co do przepisu na radzenie sobie z prawosławiem. Czy to nie przypadek, że idea „wolności słowa” jako głównej wartości Zachodu rosła i umacniała się wraz z rozwojem nowych środków masowego wpływu? Osoby znające kulturę i sposób życia krajów Zachodu dobrze rozumieją czysto eksportowy charakter tego pomysłu. Europejczycy w kraju wcale nie traktują „wolności słowa” jako narzędzia organizacji życia swojego społeczeństwa – jest to raczej zasada dobrych manier, o której natychmiast się zapomina, gdy tylko sprawy przybierają poważny obrót. Stosunki z Rosją to inna sprawa. Tutaj „wolność słowa” natychmiast staje się przedmiotem negocjacji, z którymi jesteśmy po prostu oszukani, ponieważ w naszych oczach może to tylko wyglądać na wartość. Niemniej jednak koń trojański Zachodu z tą pozornie całkowicie pustą ideą dzisiaj z powodzeniem kontynuuje dzieło Żydów „srebrnego wieku”. Teraz nie tylko gazety, ale także radio, telewizja i Internet dosłownie „przetaczają się” przez język rosyjski. Tym, którzy intuicyjnie czują, że coś jest nie tak, rzuca się fałszywy trop: mówią, że trzeba walczyć z dominacją obcych słów w języku rosyjskim. Musimy jednak zrozumieć, że nowe słowa nie zawierają zagrożenia, ponieważ są postrzegane jako nowe, to znaczy podlegające dokładnemu badaniu. Inną sprawą są słowa oryginalne. Używamy ich bez zastanowienia, więc erozja semantyczna właśnie takich słów jest głównym celem trwającego „żelaznego ataku”. W rezultacie systemy obronne prawosławia zostają złamane.