Sam temat zawiera trzy słowa-klucze: doświadczanie, bezsens życia i psychoterapia. Pomyślmy o każdym z nich w kolejności. Zacznijmy od „doświadczenia”. Doświadczenie możemy postrzegać jako stan emocjonalny. W potocznym języku często używa się określenia „martwić się o kogoś lub o coś”. To natychmiast poszerza horyzont od tego, co dzieje się wewnątrz, na to, co dzieje się wokół, na świat. Czasem przychodzą mi na myśl metafory i analogie. Myślałem o tym doświadczeniu, ale zapamiętałem wrażenie. Odcisk jest jak odcisk na gładkiej i miękkiej glinie. Zamieni się w przeżycie, gdy glina będzie w stanie poczuć i uświadomić sobie, co się z nią dzieje. Okazuje się, że doświadczenie jest rodzajem historii interakcji i jednocześnie śladem tej interakcji. Inne przeżycie jako stan można porównać do odpowiednio nastrojonego instrumentu muzycznego, który gra określoną melodię. A melodia ta zmienia się w zależności od tego, jaki styl muzyki jest w danym momencie przyjemny i zrozumiały, i kto gra na tym instrumencie. Rozpatrując doświadczenie jako stan, na pierwszy plan wysuwa się aspekt fenomenologiczny, gdyż tylko sam doświadczający może opisać to, co się z nim dzieje. Trudność polega na tym, że trzeba opisywać poprzez odtworzenie obrazu, a nie jego śledzenie. Doświadczenie możemy uznać za proces zdobywania doświadczenia. Właściwe jest tu mówić o „zakwaterowaniu”. Często wiąże się to z krytycznymi wydarzeniami życiowymi, które zmieniają osobowość. To poważna praca wewnętrzna, podczas której odbudowuje się konstrukcje życiowe, rewiduje zasady interakcji jednostki ze światem. Na czym polega specyfika doświadczania bezsensu życia? Samo pojęcie „bezsensu życia” wywodzi się ze sfery danych egzystencjalnych. Człowiek nie spotyka ich na co dzień, ale w pewnych momentach nie może ich nie zauważyć. Najczęściej są to okresy, w których zanurzenie i zaangażowanie w życie zastępuje chęć wzniesienia się „ponad” życie, zobaczenia go z zewnątrz, a nawet „z góry”. Pewna metapozycja, która łączy konkretny moment z przeszłością i przyszłością człowieka, a może nawet ludzkości. Trzeba powiedzieć, że zadaniem nie jest wyeliminowanie tego, co egzystencjalne, ale włączenie go w swój kontekst życiowy, budowanie określonej postawy wobec niego. Życie jest obiektywnie pozbawione sensu. Znaczenie pojawia się dopiero wtedy, gdy pojawia się podmiot, który poprzez swoją intencjonalność może uczynić świat nierównym. Okazuje się, że poczucie bezsensu jest poważnym naruszeniem intencji. Przejawia się to zarówno w konstruktach poznawczych (moje życie nie ma celu), w emocjonalnym oderwaniu, czy jak to czasem mówię, w „znieczuleniu” (nuda, apatia), jak i w trudnościach motywacyjnych (brak energii do realizacji swoich zamierzeń I odczuwasz ból z tego powodu, że nic nie czuję, czy że nie czuję nic, bo za bardzo boli? Najczęściej osoba stojąca w obliczu kryzysu egzystencjalnego może prześledzić, że jej stan nie jest związany z konkretnym problemem, ale wymaga szerszego spojrzenia, poszukiwania odpowiedzi na poważne pytania o to, kim jest, jakie jest jego miejsce w tym świecie, dlaczego żyje. Każdy radzi sobie z tym najlepiej jak potrafi, jednak wydaje mi się nieuniknione, że osoba stojąca w obliczu kryzysu egzystencjalnego już nigdy nie będzie taka sama. Ten kryzys albo go zniszczy, albo wyniesie jego życie i siebie na nowy poziom. Najciekawsze dla mnie jest pytanie, jak człowiek przechodzi kryzys bezsensu, co się z nim dzieje i jak psychoterapia może mu pomóc poradzić sobie z tym doświadczeniem. Czy to jest jakakolwiek forma terapii? Myślę, że każdy terapeuta, który osiągnął pewien poziom głębi i intensywności w pracy z klientem, staje w swojej pracy przed takimi pytaniami. Niemniej jednak uważam, że w terapii egzystencjalnej więcej uwagi poświęca się opracowaniu takich tematów, niż w innych technikach. Najbliższe i najbardziej zrozumiałe tłumaczenie słowa „egzystencjalny” to „istotny”. A więc egzystencjalny.