Granice są wszędzie. Rozejrzyj się, a twój wzrok nieuchronnie napotka granice otaczających obiektów. Oto biurko i krzesła z wyraźnie określonymi granicami, ścianami Twojego mieszkania, gdziekolwiek spojrzysz, zobaczysz granice. Teraz spójrz na swoje dłonie, podejdź do lustra i spójrz na siebie na pełną wysokość. Samo własne ciało jest granicą oddzielającą wiele warstw treści wewnętrznej od świata zewnętrznego. Kiedy granice cielesne kończą się na skórze, tworzymy kolejną warstwę ubrania, budując dodatkową ochronę przed wpływami zewnętrznymi. Poza granicami marynarek, spódnic, dżinsów i innych ubrań zaczynają się niewidzialne granice osobiste każdego z nas, jakby wytyczone przez niewidzialną nić, która tworzy indywidualną przestrzeń każdego człowieka. Mając różne pochodzenie, wszystkie pełnią w przybliżeniu te same funkcje, z których główne to ochronne i sygnalizacyjne. Teraz przypomnij sobie sytuację, kiedy pobrali Ci krew z palca, wróć mentalnie do tej chwili. Kiedy integralność Twojej skóry została naruszona igłą (tzn. naruszona została granica ciała), prawdopodobnie naturalnie zareagowałeś na to bólem. Ból jest jednym z najważniejszych uczuć w życiu człowieka, jest to ból, który sygnalizuje nam, że dzieje się z nami coś, co stwarza realne lub potencjalne zagrożenie, coś, czego należy powstrzymać. Często w życiu zdarza się, że gdy naruszane są nasze osobiste granice, ignorujemy lub nie zauważamy uczucia dyskomfortu czy oczywistego bólu psychicznego. Wychowywani od najmłodszych lat, jak być „dobrymi” chłopcami i dziewczętami, wciąż na nowo otrzymujemy bolesne zastrzyki w okolice naszych i tak już słabych i przepuszczalnych granic. A potem w poszukiwaniu „leku przeciwbólowego” niektórzy przychodzą do psychologa, gdzie z biegiem czasu mogą zrozumieć, że uczucie bólu jest tylko sygnałem i niezależnie od tego, jak bardzo starają się go stłumić, on nadal istnieje . I wtedy pojawia się straszna świadomość, która brzmi mniej więcej tak: „Nie mam prawa do osobistych granic”. Czy spotkaliście kiedyś osobę, która jest przekonana, że ​​nie ma prawa mieć skóry? To naprawdę niedorzeczne! Doskonale rozumiemy, że bez skóry człowiek może żyć krótko i wkrótce umrzeć bolesną śmiercią. Nikomu nigdy nie przychodzi do głowy pozbawić się prawa do noszenia ubrania, ale ludzie często zaniedbują granice osobiste. Z zewnątrz wygląda na to, że nie można odmówić koleżance, która prosi Cię o pozostanie do późna w pracy i pomoc w JEJ projekcie, zatrzymać niegrzeczną osobę, w końcu odmówić bezczelnym przyjaciołom, którzy w każdej chwili są gotowi skorzystać z Twojej „życzliwości”, przerwać przedłużającą się rozmowę telefoniczną, umów się na spotkanie w dogodnym dla Ciebie terminie i miejscu, a nie odwrotnie.... a najgorsze jest powiedzenie „NIE!” rodzice, którzy kiedyś nauczyli Cię żyć, tworząc pocieszenie dla innych, ale nie dla siebie. I wtedy wszystko zaczyna się układać, przychodzi zrozumienie, że zawsze miałeś te granice i prawo do nich, ale wierzyłeś, że pokazywanie innym ich obecności jest w jakiś sposób „brzydkie”, niegrzeczne, wstydliwe. Musisz uzbroić się w cierpliwość, stłumić wybuch oburzenia i nie okazywać go, nawet jeśli już jesteś otwarcie wykorzystywany, w przeciwnym razie wszyscy się od ciebie odwrócą i nikt nie będzie cię potrzebował. Tutaj następuje substytucja. Zamiast powstrzymywać inwazję na naszą przestrzeń, dokładamy ogromnych starań, aby nie odczuwać bólu. Szukamy cennych „butelek” środków przeciwbólowych, opróżniamy je jedna po drugiej, a gdy pojawia się uzależnienie, znajdujemy coś „silniejszego”. Wracając do przykładu ukłucia palca, zapraszam Cię do wyobrażenia sobie, że będziesz kłuty raz po raz, zmieniając miejsce i głębokość penetracji, ale zamiast przerwać i odsunąć rękę, połkniesz środek przeciwbólowy i powtórzysz sobie , jak w dzieciństwie, że można znieść fakt, że igła jest mała i wygląda jak ukąszenie komara... Na zakończenie chcę powiedzieć wszystkim, którzy!"